Η εργασία ως θεϊκή εντολή και ανθρώπινη ανάγκη

Η εργασία κατά το Χριστιανισμό

Του Π.  Α. Σινόπουλου

1. Η εργασία ως εντολή και μίμηση του Δημιουργού  

Πριν παρουσιασθεί ό άνθρωπος επάνω στη γη, αναμένεται ήδη, σύμ­φωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ως φορέας εργασίας, με την οποία θα αρχίσει να επιδρά στον φυσικό χώρο (1). Και όταν παρουσιάσθηκε στο προσκήνιο της ζωής, έλαβε εντολή να υποτάξει τον φυσικό κόσμο: «...πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινών τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν κτηνῶών καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (2).

Έτσι, ο αρχαίος Ισραηλίτης πληροφορείται πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το μοναδικό δημιούργημα, για το οποίο ο Θεός χρησιμοποί­ησε και την πνοή του (3) αλλά και κύριος της υλικής Δημιουργίας. Επί πλέον, βλέπει ότι η σχέση του ανθρώπου με τον υλικό κόσμο δεν μπορεί να είναι στατική, αλλά δυναμική. Ο φυσικός κόσμος είναι στη διάθεση του ανθρώπου, ο οποίος πρέπει να τον δαμάσει. Έχει επομένως καθήκον, αλλά και δικαίωμα, να εργάζεται μέσα στον κόσμο, δεδομένου ότι η εργασία του αποτελεί μέρος των σχέσεών του με τη φύση (4) Πραγματικά, δεν μπορεί να υπάρξει «κατακυρίευσις» της γης χωρίς σκόπιμη δραστηριότητα του ανθρώπου, δηλαδή χωρίς εργασία (5). Το να είναι κανείς άνθρωπος και το να εργάζεται, παρουσιάζονται σαν δύο έννοιες αξεχώριστα περιπλεγμένες. Εργασία σημαίνει να τροπο­ποιείς τον κόσμο που υπάρχει γύρω σου. Μόνο με αυτή την τροποποί­ηση ο κόσμος μπορεί να γίνει χώρος για ανθρώπινη συμπεριφορά, ανθρώπινη διανόηση, ανθρώπινη κοινωνία και, γενικώς, ανθρώπινη ύπαρξη (6).

Η εντολή για εργασία συνοδεύει τον άνθρωπο τόσο κατά το χρόνο της υπέρτατης ευδαιμονίας, όσο και μετά την πτώση του. Μετά τη γενική εντολή περί εργασίας, που έλαβε ο άνθρωπος κατά την εμφάνιση του στη γη, τοποθετείται στην Παράδεισο, για να τον απο­λαμβάνει μέσω της εργασίας. Στις πρώτες σελίδες της Γενέσεως, ένα κεφαλαιώδες χωρίο προσδιορίζει την κατάσταση του άνθρωπου: «Καί ἔλαβεν κύριος ὁ θεός τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασεν, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (7).

«Καθένα από τα δύο αυτά ρήματα έχει τη δική του σπουδαιό­τητα», γράφει ό Pierre Jaccard (8). Και

Η Τεχνητή Νοημοσύνη μας αποκάλυψε τη φωνή του Ρέμπραντ

Η Τεχνητή Νοημοσύνη μας
αποκάλυψε τη φωνή του Ρέμπραντ

Ο σπουδαίος Ολλανδός ζωγράφος μας «μιλάει» ξανά, 350 χρόνια από τον θάνατό του

Ο Ρέμπραντ Χάρμενσοον φαν Ράιν είναι ίσως ο πιο δημοφιλής εκπρόσωπος του λεγόμενου «Χρυσού Αιώνα» της ολλανδικής/φλαμανδικής ζωγραφικής. Υπήρξε ο φωτισμένος δάσκαλος πολλών άλλων καλλιτεχνών του καιρού του, που διέπρεψαν και ως ανεξάρτητοι καλλιτέχνες, όπως ο Φέρντιναρντ Μπολ, ο Κάρελ Φαμπρίτσιους, ο Βίλεμ Ντοστ. Ο γεννηθείς στο Λέιντεν ζωγράφος, μέσα από τα μαθήματά του, τους καθοδηγούσε στον χώρο της τεχνικής.

Ακριβώς 350 χρόνια από τον θάνατό του, ο ήχος των εμπνευσμένων λόγων του αναβιώνει, χάρη στη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης, που βασίσθηκε στις διεξοδικές έρευνες των συντηρητών του Rijkmuseum του Άμστερνταμ για τον χαρακτήρα του ιδιοφυούς ζωγράφου.

Το έργο του Ρέμπραντ εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στην Ιστορία της Τέχνης, ενώ ποτέ δεν σταματά να μας εκπλήσσει όσο κι εάν πιστεύουμε πως η έρευνα για τη ζωή και τη δράση του έχει πλέον ολοκληρωθεί. Πλέον, έχουμε… με σπόντα και τη φυσική παρουσία του Ολλανδού ζωγράφου, καθώς ένα πληροφοριακό σύστημα έχει κατορθώσει να αναπλάσει και να «αναστήσει» το ηχόχρωμα της φωνής του, ανοίγοντας νέες προοπτικές για την κατανόηση αυτής της περίπλοκης καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας.

Η «φωνή του Ρέμπραντ» είναι διαθέσιμη σε κάθε χρήστη του Youtube και αποκαλύπτει το σχετικώς ένρινο ηχόχρωμα ενός άνδρα που μιλά με ταχύτητα τα ολλανδικά.

Η εργασία αυτή ήταν πρωτοποριακή, καθώς βασιζόταν στη βιομετρία των φυσικών χαρακτηριστικών του Ρέμπραντ και των λεπτομερειών της καθημερινής του συμπεριφοράς, στο πλαίσιο του εντοπισμού ενός φωνητικού ηχοχρώματος που θα προσεγγίζει την αληθινή φωνή του. Πρόκειται για μία έρευνα εντελώς αντίθετη από αυτήν που ακολουθούν οι ειδικοί στην ιατροδικαστική, που πασχίζουν να ανακατασκευάσουν το πρόσωπο του ομιλητή, με βάση τις ηχογραφήσεις της φωνής του.

Για τον λόγο αυτό επιστρατεύθηκε η ειδική επιστήμονας του πανεπιστημίου Κάρνεγκι Μέλον (Πίτσμπουργκ), Είτα Σίνγκχ, η οποία εκμυστηρεύεται πως έμεινε ενεή, όταν το Rijkmuseum της ζήτησε να ανασυστήσει τον τρόπο που μιλούσε ο Ρέμπραντ. Η διεύθυνσή του ήθελε ο κόσμος να ακούσει πώς μιλούσε ο μεγάλος δημιουργός, τώρα που γιορτάζεται η 350η επέτειος από τον θάνατό του.

Η Σινγκχ συνεργάζεται με το FBI και επισημαίνει πως γι' αυτό το εγχείρημα «υπάρχουν εκατοντάδες παράγοντες που πρέπει να συμβάλουν για την επακριβή αναπαράσταση της φωνής». Όπως τονίζει και όπως μεταφέρει το Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, «για τον Ρέμπραντ δεν γνωρίζουμε εάν είχε όλα του τα δόντια».

Για να έλθει εις πέρας το επίτευγμα τούτο θα έπρεπε να ληφθεί υπ' όψη η επακριβής κατάσταση της υγείας του και οι ιδιαιτερότητες της μύτης του, του λαιμού του, το ύψος και το βάρος του. Επίσης έγιναν μετρήσεις του κρανίου του, μία λεπτομέρεια που τη γνώση της διευκόλυναν οι πολυπληθείς αυτοπροσωπογραφίες του δημιουργού σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. «Μόλο που πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν υπάρχουν εκεί όλες οι λεπτομέρειες, καθώς δεν είναι φωτογραφίες», εξηγεί η Σινγκχ.

Μόλις συλλέχθηκαν οι λεπτομέρειες και έγινε η επεξεργασία και ανάλυσή τους, χρειάσθηκε να αναπαραχθεί πιστά και η προφορά των ολλανδικών του «Χρυσού Αιώνα». Η φωνή που προέκυψε είναι βέβαια ρομποτική, όμως το πανεπιστήμιο του Λέιντεν, από την πλευρά του, προσάρμοσε από γλωσσολογικής πλευράς τα σημερινά ολλανδικά σε εκείνα που μιλούσε ο κόσμος τον 17ο αιώνα.

Στην περίπτωση του Ρέμπραντ δεν ήταν μία διάλεκτος, αλλά «το επίσημο ιδίωμα της εποχής», σύμφωνα με τους ειδικούς. Μεταξύ άλλων (για να κατανοήσει κανείς τη διαφορά), οι ειδικοί πιστεύουν πως ο Ρέμπραντ εξέφερε τον τύπο skilderdook για να δηλώσει τον καμβά, αντί της σημερινής εκφοράς της λέξης skilderdoek.

Μετά την προσαρμογή στον τόνο, το λεξιλόγιο και ακόμη στον υποθετικό τρόπο αναπνοής κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, μπορεί κάποιος να ακούσει και να φαντασθεί τον Ρέμπραντ να εξηγεί το πώς αναμειγνύονται τα χρώματα, ποιες είναι οι βασικές αρχές του προσχεδίου, ή την προσωπική του ιδέα περί τέχνης. Σαν να έδινε μαθήματα στους βοηθούς του εργαστηρίου του, δηλαδή…

Από την πλευρά του, ο Γιόναθαν Μπίκερ, συγγραφέας του έργου «Ρέμπραντ, η βιογραφία ενός επαναστάτη», διαβεβαιώνει πως ο Ρέμπραντ «μπορεί να μη συμβιβαζόταν με τους κανόνες και να μην ήταν συνεπής με τους πελάτες του, όμως ήταν ένας άνθρωπος ζεστός στις προσωπικές του και τις οικογενειακές του σχέσεις και πολύ γενναιόδωρος με τους μαθητές του».

Στα δύο βίντεο της ανάρτησης μπορείτε να ακούσετε τη φωνή του Ρέμπραντ.

Ο Χριστός η ελπίδα του Κόσμου

Ο Χριστός η ελπίδα του Κόσμου

Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη , Θεολόγου

Αιώνες τώρα η χριστιανική ανθρωπότητα γιορτάζει το πιο μεγάλο γεγονός της Ιστορίας. Πανηγυρίζει την κάθοδο του Θεού στην ταπεινή γη μας. Την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου, δια του Οποίου “τα πάντα εγένετο”.

Οι Ευαγγελιστές αναφέρονται στο ασύλληπτο αυτό στον ανθρώπινο νου θαύμα και μυστήριο. Στην κένωση του Θεού Λόγου, όπως λέγεται η ταπείνωσή του να κατεβεί στην ταπεινή γη μας και να λάβει την ανθρώπινη σάρκα. Προσέλαβε αυτό που δεν ήταν, την ανθρώπινη φύση, χωρίς να στερηθεί η ν’ αποβάλλει αυτό που ήταν, τη Θεότητά του. Εισήλθε στο χώρο και στο χρόνο ο Άχρονος και Αιώνιος. Και έγινε κατά πάντα όμοιος με μας, εκτός της αμαρτίας. Εκστατικός ο υμνωδός μπροστά στο μυστήριο της Θείας Ενανθρώπησης μελωδεί:“ Ο εν κόλποις του Πατρός, πως εν αγκάλαις της Μητρός;…. Άσαρκος γαρ ων, εσαρκώθη εκών και γέγονεν ο ών, ο ουκ ήν δι ημας και μη εκστάς της φύσεως , μετέσχε του ημετέρου φυράματος”.

Στο ερώτημα: Πώς συνέβησαν όλα αυτά; Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά :“Εγένετο γαρ ως οίδεν Αυτός” .

Η δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε το μυστήριο της Θείας οικονομίας, της συγκαταβάσεως δηλαδή του Θεού να γίνει άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι αυτό ανήκει στο χώρο της φαντασίας ή ότι αποτελεί ευσεβή ρομαντισμό . Άλλωστε τόσο μεγάλη ταπείνωση του Ύψιστου Θεού δεν ήταν δυνατό να επινοήσει ο ανθρώπινος νους. Αλλά θα φανταζόταν την κάθοδό του στη γη μεγαλειώδη και επιβλητική. Mε τη συνοδεία επουρανίων δυνάμεων. Ούτε θα φανταζόταν μια τόσο ταπεινή αρχή του Χριστιανισμού από τον στάβλο και τη φάτνη των αλόγων ζώων. Από το αχούρι, με κατάληξη το ικρίωμα του Σταυρού. Τον Οποίο εξαγίασε και κατέστησε ποθεινό και εράσμιο. Σύμβολο της παντοδυναμίας της αγάπης του.

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ενανθρώπιση του Θεού έγινε “ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ”. Όταν δηλαδή ο κόσμος είχε φτάσει σε τραγικό αδιέξοδο από κάθε πλευρά. Ηθική, πνευματική, κοινωνική. Τότε “εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού γενόμενον εκ γυναικός”(Γαλ. 4,4).

Ο ερχομός στη γη του Σωτήρος, παρότι δεν έγινε με επιβλητικότητα, χαιρετίσθηκε από αγγέλους και

Χριστός Ανέστη !

Χριστός Ανέστη !

Χρόνια πολλά και καλό Πάσχα σε όλους..! 

H Ανάσταση του Χριστού

H Ανάσταση του Χριστού

του Σεβασμιότατου  Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλάσιου Ιερόθεου Βλάχου

 

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία. Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Οι άλλες θρησκείες έχουν αρχηγούς θνητούς, ενώ Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο αναστημένος Χριστός. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η ανανέωση της ανθρωπίνης φύσεως, η ανάπλαση του ανθρωπίνου γένους, η βίωση της εσχατολογικής πραγματικότητος. Όταν μιλούμε για την Ανάσταση δεν την ξεχωρίζουμε από τον Σταυρό, αφού Σταυρός και Ανάσταση είναι οι δύο πόλοι του λυτρωτικού βιώματος, όπως προσευχόμαστε στην Εκκλησία, "διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον υμνούμεν την ανάστασιν αυτού", ή όπως ψάλλουμε, "τόν Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν".

Στην Εκκλησία κάνουμε διαρκώς λόγο για την Ανάσταση του Χριστού που έχει μεγάλη σημασία για την ζωή του πιστού. Δεν πιστεύουμε σε κοινωνικές επαναστάσεις, αφού το μεγαλύτερο καλό στην Οικουμένη προήλθε από την Ανάσταση και όχι από κάποια ανθρώπινη κοινωνική επανάσταση. Κι αν συσχετίσουμε την Ανάσταση με την αληθινή επανάσταση, τότε βρισκόμαστε στην αλήθεια, από την άποψη ότι δια της Αναστάσεως του Χριστού ο άνθρωπος επανήλθε στην αρχική του θέση και ανέβηκε ακόμη ψηλότερα. Η λέξη επανάσταση προέρχεται από το ρήμα επανίστημι, που σημαίνει επανέρχομαι στην προηγούμενη θέση. Αυτή η επανόρθωση, η αποκατάσταση του ανθρώπου έγινε με την Ανάσταση του Χριστού.

Ο Απόστολος Παύλος σαφώς διακηρύσσει: "Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών" (Α' Κορ. ιε', 17). Η αληθινότητα και η δυναμικότητα της πίστεως οφείλεται στο λαμπρό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Χωρίς αυτήν οι Χριστιανοί είναι "ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων" (Α' Κορ. ιε', 19).

α' Γιατί η Ανάσταση του Χριστού εικονογραφείται με την κάθοδο στον Άδη

H Ανάσταση του Χριστού

Η Ανάσταση του Χριστού εορτάζεται από την Εκκλησία από την στιγμή της καταβάσεώς Του στον Άδη, όπου ελευθέρωσε τις ψυχές των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης από το κράτος του θανάτου και του διαβόλου. Έτσι την πανηγυρίζει η Εκκλησία μας. Στα λειτουργικά κείμενα φαίνεται καθαρά ότι ο πανηγυρισμός της Αναστάσεως αρχίζει από την Μ. Παρασκευή, όπως το βλέπουμε στην ακολουθία του όρθρου του Μ. Σαββάτου, όπου γίνεται και η περιφορά του Επιταφίου. Και οι ομιλίες των Πατέρων κατά την Μ. Παρασκευή στην πραγματικότητα είναι αναστάσιμες και νικητήριες.

Αυτό φαίνεται και από την ιερή αγιογραφία της Αναστάσεως. Η Εκκλησία καθόρισε να θεωρήται ως πραγματική εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού η κάθοδός Του στον Άδη. Βέβαια, υπάρχουν και εικόνες της Αναστάσεως που περιγράφουν την εμφάνιση του Χριστού στις Μυροφόρες και τους Μαθητάς, αλλά η κατ' εξοχήν εικόνα της Αναστάσεως είναι η συντριβή του θανάτου, που έγινε με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη, όταν η ψυχή μαζί με την θεότητα κατήλθε στον Άδη και ελευθέρωσε τις ψυχές των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, που τον περίμεναν ως Λυτρωτή.

Η εικονογράφηση της Αναστάσεως με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη γίνεται για πολλούς και σοβαρούς θεολογικούς λόγους. Πρώτον, γιατί κανείς δεν είδε τον Χριστό την ώρα που αναστήθηκε, αφού εξήλθε από τον τάφο "εσφραγισμένου του μνήματος". Ο σεισμός που έγινε και η κάθοδος του αγγέλου που σήκωσε την πλάκα του τάφου, έγινε για να βεβαιωθούν οι Μυροφόρες γυναίκες ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Δεύτερον, γιατί, όταν η ψυχή του Χριστού ενωμένη με την θεότητα κατήλθε στον Άδη, συνέτριψε το κράτος του θανάτου και του διαβόλου, αφού με τον δικό Του θάνατο νίκησε τον θάνατο. Φαίνεται καθαρά στην Ορθόδοξη Παράδοση, ότι με τον θάνατο του Χριστού καταργήθηκε ολοκληρωτικά το κράτος του θανάτου. Άλλωστε, ψάλλουμε στην Εκκλησία: "Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας...".

Η θριαμβευτική νίκη Του εναντίον του θανάτου έγινε ακριβώς την ώρα που η ψυχή του Χριστού ενωμένη με την θεότητα κατήργησε τον θάνατο. Τρίτον, ο Χριστός με την κάθοδό Του στον Άδη ελευθέρωσε τον Αδάμ και την Εύα από τον θάνατο. Έτσι, όπως δια του Αδάμ προήλθε η πτώση ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, αφού αυτός είναι ο γενάρχης μας, έτσι δια της αναστάσεως του Αδάμ γευόμαστε τους καρπούς της αναστάσεως και της σωτηρίας. Λόγω της ενότητος της ανθρωπίνης φύσεως ό,τι έγινε στον προπάτορα έγινε σε όλη την ανθρώπινη φύση.

Γι' αυτούς τους λόγους η χαρακτηριστικότερη εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού θεωρείται η κάθοδός Του στον Άδη, αφού, άλλωστε, όπως θα δούμε και στα επόμενα, η ουσία της εορτής της Αναστάσεως είναι η νέκρωση του θανάτου και η κατάργηση του διαβόλου: "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν", ψάλλουμε στην Εκκλησία. Η καθαίρεση του Άδου και η νέκρωση του θανάτου είναι το βαθύτερο νόημα της αναστασίμου εορτής.

β'Τί είναι ο Άδης

Το ερώτημα είναι τί ακριβώς εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για τον Άδη και την κάθοδο του Χριστού σε αυτόν. Υπάρχουν πολλά χωρία τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, που αναφέρονται στον

O «Ξένος» κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο

O «Ξένος» κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο

της Εἰρήνης Ἀρτέμη Θεολόγου- Φιλολόγου
ΜΑ & PhD Θεολογίας

Τή Μεγάλη Παρασκευή κατά τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου ἀκούγονται τά παρακάτω λόγια, τά ὁποῖα ὁ βυζαντινός ὑμνογράφος Γεώργιος Ἀκροπολίτης τό 13ο αἰώνα συνέθεσε καί ἔβαλε στά χείλη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Ὁ Ἰωσήφ ζητάει τό σῶμα τοῦ νεκροῦ Χριστοῦ, λέγοντας στόν Πιλάτο: «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, τόν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τόν ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τούς πτωχούς καί τούς ξένους. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὅς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τήν κεφαλήν ποῦ κλῖναι».
Εὔλογο ἐρώτημα γεννιέται στή σκέψη κάθε Χριστιανοῦ, γιατί ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας ἀποκαλεῖ ξένο τό Χριστό. Ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος οἰκοποιήθηκε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά ἦταν ξένος πρός τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεῖος Λόγος ἐνανθρωπίστηκε. Ἡ θεότητα ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ τελευταία, ὅμως, εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἁμαρτίας καί κάθε ροπή πρός αὐτήν. Ἄλλωστε ἡ ἁμαρτία τῆς ἀνθρώπινης φύσεως εἶναι συνέπεια τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Ὁ Θεῖος Λόγος ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀναμάρτητον καί τήν ἀμόλυντον, ὅπως αὐτή δημιουργήθηκε ἀρχικά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα.
Ὁ Χριστός ἦρθε νά σώσει τούς ξένους ἀπό τήν ἀλύτρωτη ξενιτιά τους, προσέλαβε τή μορφή τους, πῆρε πάνω του τήν ξενιτεία τους καί σάν ξένος πολιτεύτηκε σέ αὐτό τόν κόσμο. Γεννήθηκε σέ ξένο τόπο,

Ιερουσαλήμ: η Αγία Πόλη (Ντοκιμαντέρ)

Ιερουσαλήμ: η Αγία Πόλη

Η σειρά ντοκιμαντέρ «Φωτεινά Μονοπάτια» της ΕΡΤ2,  παρουσιάζει ένα οδοιπορικό στην Ιερουσαλήμ, στην Αγία Πόλη.  Στην Αγία Γραφή η Ιερουσαλήμ είναι γνωστή με το όνομα Σαλήμ που σημαίνει η πόλη της Ειρήνης. Η Ιερουσαλήμ, είναι η πόλη που δέχτηκε την παρουσία του Θεού. Στην πόλη αυτή, με τον επίγειο αλλά και ουράνιο χαρακτήρα, ξετυλίγεται η ιστορία χιλιάδων ετών. Εδώ έζησαν οι προφήτες και εδώ γεννήθηκε, έζησε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς Χριστός.

Ο φακός της εκπομπής ακολουθεί τα βήματα του Ιησού Χριστού στους Αγίους Τόπους και καταγράφει τα αρχαιότερα προσκυνήματα της Αγίας Γης των Ιεροσολύμων: το όρος των Ελαιών, τον κήπο της Προδοσίας, τη φυλακή του Χριστού, τον Γολγοθά, καθώς και τον Τάφο της Παναγίας, στη Γεθσημανή. Τα «Φωτεινά Μονοπάτια» επίσης βρέθηκαν στο κέντρο της Χριστιανοσύνης, στον Ναό της Αναστάσεως και

Είναι σωστό ασθενείς με διαταραχές προσωπικότητας να υποβάλλονται σε ευθανασία;

Είναι σωστό ασθενείς με διαταραχές προσωπικότητας

 να υποβάλλονται σε ευθανασία;

Η Aurelia Brouwers, στις 26 Ιανουαρίου 2018, στις 14:35, ετών 29, πέθανε έπειτα από πόση θανατηφόρου φαρμάκου. Η νεαρή γυναίκα, ολλανδικής καταγωγής, δεν ήταν βαριά άρρωστη.

Ωστόσο, ζήτησε να υποβληθεί σε ευθανασία, σε μία κλινική για το τέλος της ζωής, καθώς έπασχε από μία οριακή διαταραχή της προσωπικότητας και άλλα θέματα ψυχικής υγείας. Η Aurelia είχε πει: «Υποφέρω αφόρητα και απελπιστικά. Κάθε ανάσα που παίρνω είναι βασανιστική». Μια ομάδα από το ολλανδικό τηλεοπτικό δίκτυο, RTL Nieuws, την ακολούθησε κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων: η υπόθεσή της ήταν καλά τεκμηριωμένη.

Η γυναίκα αυτή, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα, για τα άτομα που παρουσιάζουν διαταραχές προσωπικότητας, ότι είναι άμεση μία θεραπεία και όχι η ευθανασία. Σε ένα πρόσφατο άρθρο στο Psychological Medicine, τέσσερα άτομα που ασχολούνται με βιοηθικά ζητήματα και ψυχίατροι μελέτησαν τις συνθήκες γύρω από το θάνατο 74 ατόμων, με διαταραχές προσωπικότητας που υποβλήθηκαν σε ευθανασία στην Ολλανδία μεταξύ 2011-2017. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, η διαταραχή προσωπικότητας ως λόγος για να υποβληθεί κάποιος σε ευθανασία έχει μια σειρά από ανησυχητικά χαρακτηριστικά.

Η ευθανασία και η υποβοηθούμενη αυτοκτονία (EAS) για ψυχιατρικούς λόγους, αποτελεί μικρό μέρος του συνόλου των EAS στην Ολλανδία. Εντούτοις, έχει αυξηθεί από 0,6% το 2010 σε 1,2% το 2017. Στο μισό

Δίκαιο: ένας διάλογος για τη δικαιοσύνη βασισμένος στην Πολιτεία του Πλάτωνα

Δικαιοσύνη: η αρμονία της ψυχής

Δικαιοσύνη: η αρμονία της ψυχής

Το παρόν βίντεο  είναι ένας διάλογος για τη δικαιοσύνη βασισμένος στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Στη συζήτηση του διαλόγου ο Σωκράτης και οι συνομιλητές του διεξάγουν ένα νοητικό πείραμα. Κατασκευάζουν μια πολιτεία και προσπαθούν να προσδιορίσουν τι είναι αυτό που την καθιστά δίκαιη.

Το κεντρικό ερώτημα του διαλόγου είναι ποιος είναι ο άριστος τρόπος ζωής, ο δίκαιος ή ο άδικος; Τελικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως δίκαιο επειδή απλά δεν αδικεί ή επειδή δεν πράττει το κακό φοβούμενος την τιμωρία; Είναι σωστό να ανταποδίνουμε στο καθένα αυτό που του αξίζει, στους καλούς το καλό και στους κακούς το κακό; Γιατί η δικαιοσύνη είναι τελικά κάτι τόσο σημαντική; Μήπως είναι υπερτιμημένη;

Το βίντεο είναι από την ψηφιακή έκθεση «ο Πλάτων στο Μουσείον του» του Ιδρύματος

Κασσιανή: Η πρώτη ρεμπέτισσα του ντουνιά…

Η πρώτη ρεμπέτισσα του ντουνιά…

Γιατί τι είναι η ζωή; Μια μαγκιά, ένα κέφι, να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.  

Του Χρήστου Ξανθάκη

 
Θυμάμαι μια ιστορία του Ντίνου Χριστιανόπουλου, από το βιβλίο του «Οι ρεμπέτες του ντουνιά». Όπου έγραφε για έναν άρχοντα που τον λέγανε Κλεισθένη και ήθελε πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια να παντρέψει την κόρη του. Και μαζεύτηκαν οι μνηστήρες στο παλάτι κι έγινε γλέντι κι ο πιο τσίφτης απ' όλους, ο Ιπποκλείδης, τα έδωσε όλα στο χορό και τα πήρε ο Κλεισθένης στο κρανίο και του είπε «μ' αυτά σου τα καμώματα έχασες και το θρόνο και τη νύφη». Κι ο Ιπποκλείδης του απάντησε κοφτά: «Σκασίλα μου!». Το σχόλιο του Χριστιανόπουλου: «Έτσι έχασε πλούτη και τιμές, για ένα κέφι, μα κέρδισε όλων της καρδιές ο Ιπποκλείδης. Και έμεινε αθάνατος στην ιστορία, πρώτος ρεμπέτης του ντουνιά».

Διαβάζω για τον Ιπποκλείδη και θυμάμαι, μέρες που 'ναι, την Κασσιανή. Είναι το τροπάριο στη μέση, το τροπάριο της Μεγάλης Τρίτης με την «εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή». Υπέροχο, δεν λέω, αλλά εκείνο που με συγκίνησε εμένα ακόμη πιο πολύ ήταν η μυθική συνάντησή της Κασσιανής με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Που έψαχνε για σύζυγο ο ανώτατος άρχων του Βυζαντίου και έλαβε χώρα η σχετική τελετή και είδε την Κασσιανή και θαμπώθηκε και πήγε κοντά της και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα». Ελληνικά μοντέρνα: «Από μια γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά τα πράγματα», μια αναφορά εν ολίγοις στην αμαρτία της Εύας.

Για να τη βάλει στη θέση της την υποψήφια, για να μην νομίζει ότι μπορεί να του πάρει τον αέρα. Κι

Ο αδελφός Ιησούς - Τάσος Λειβαδίτης

Ο αδελφός Ιησούς

Πιστεύω στα δισταχτικά αδέξια βήματα των ταπεινών και στον Χριστό που διασχίζει την Ιστορία

Ευαγγελισμός 

Ήταν βέβαια πάντα λίγο παράξενος, έμενε στο διπλανό δωμάτιο, όμως εκείνη τη νύχτα βγήκε στο δρόμο κρατώντας μια λάμπα, «τι γυρεύεις;» του λέω, «τη Θεοτόκο» μού λέει  στην ακατάληπτη γλώσσα εκείνων που δίνουν νόημα σε μια εποχή. 

Η γέννηση 

Έν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία». Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό. 

Η ταφή 

Πέθανε ύστερα από λίγες μέρες. Τον θάψαμε στην άκρη ενός παλιού κοιμητηρίου, δυο άνθρωποι όλοι κι όλοι κι ένα περαστικό αδέσποτο σκυλί που είχε σταθεί και μας κοιτούσε. Έβρεχε. Έτσι, κάθε που βλέπω τώρα ένα σκυλί, ξέρω κατά πού πέφτει η Παράδεισος. 

Η ανάληψη 

Πέρασαν μήνες. Το δωμάτιο δίπλα έμενε άδειο. Ώσπου ήρθε ένας νέος ενοικιαστής. Δεν είχα δει ποτέ το πρόσωπό του, άκουγα μόνο, μέρα νύχτα, αδιάκοπα τα βήματά του στην κάμαρα. «Αυτός θα πηγαίνει

Κυριακή των Βαϊων

Κυριακή των Βαϊων

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Ζιμπάμπουε  Σεραφείμ Κυκκώτη

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή των Βαΐων, την λαμπράν και ένδοξον πανήγυριν της εις Ιερουσαλήμ εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν» (Τριώδιον, σελ. 354).

Βρισκόμαστε ήδη ελάχιστες ημέρες, πριν από την πορεία του Ιησού προς το εκούσιο πάθος της Σταυρώσεως για την σωτηρία μας, κι η Εκκλησία μας, θέλοντας να μας παρηγορήσει με την χαρά της Αναστάσεως, που θα ακολουθήσει τον πόνο του Γολγοθά, καθιέρωσε την σημερινή εορτή των Βαΐων, που στην πραγματικότητα αποτελεί προεικόνιση του μεγαλείου της δόξας της Αναστάσεως. Οι ημέρες της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ολοκληρώθησαν χθές με την Ανάσταση του Λαζάρου. Σήμερα εορτάζομεν ένα είδος μικρού Πάσχα στο πρόσωπο του Αναστάντος Λαζάρου και στην ένδοξη πανήγυρι της εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, που μαζί συμβολίζουν και προεικονίζουν την Ανάσταση του Ιησού. ΄Αλλωστε η σημασία του εβραϊκού όρου «Πάσχα» σημαίνει πέρασμα (το πέρασμα του Ιουδαϊκού λαού από τη δουλεία της Αιγύπτου στην ελευθερία διά του περάσματος της Ερυθράς Θαλάσσης). Στην προκειμένη περίπτωση, με την σημερινή εορτή και τη μεγάλη εορτή της επομένης Κυριακής, το Χριστιανικό Πάσχα έχει την έννοια του περάσματος από το θάνατο στη ζωή. Ενώ οι 40 ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αφιερωμένες για να σβήσουμε τα αμαρτωλά πάθη μας και να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, οι επόμενες έξι ημέρες της νηστείας, που αρχίζουν απόψε με την τέλεση της ακολουθίας του Νυμφίου, αποβλέπουν στη βαθύτερη βίωση, εκ μέρους μας, σε αυτό που θα ζήσει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έως της ημέρας της Αναστάσεως του. Καλούμαστε δηλαδή να ζήσουμε το μοναδικό μεγαλείο της εμπειρίας των μαθητών του. Για το πόσο θα πετύχουμε ή θα αποτύχουμε σ’ αυτή την κλήση της Εκκλησίας μας θα αποδειχθεί στην συνέχεια αν στη ζωή μας θα μιμηθούμε την προδοσία του Ιούδα ή το μαρτύριο του Πέτρου και των άλλων αποστόλων.

Το όνομά της η σημερινή εορτή την πήρε από τον εβραϊκό όρο «βάϊα», που σημαίνει «κλάδοι». Ως γνωστό με βάση τις μαρτυρίες των τεσσάρων ευαγγελιστών, αφού ο Ιησούς έγινε γνωστός ανάμεσα

Εμπόριο οργάνων κρατούμενων στις φυλακές της Κίνας - Οι επιστήμονες ζητούν την απόσυρση 400 μελετών

 Εμπόριο οργάνων κρατούμενων στην Κίνα

Μια ομάδα ερευνητών από την Αυστραλία, ζήτησε την απόσυρση περισσότερων από 400 επιστημονικών άρθρων, βασιζόμενοι στη δημοσίευση του περιοδικού BMJ Open, που αποκαλύπτει τη συλλογή αμέτρητων ανθρώπινων οργάνων με τρόπο ανήθικο, από Κινέζους κρατούμενους φυλακών, τις τελευταίες δεκαετίες.

Μελετητές εξέτασαν τα ερευνητικά επιστημονικά έγγραφα που δημοσιεύτηκαν από τον Ιανουάριο 2000- Απρίλιο 2017, στο οποίο περιλαμβάνονται 445 μελέτες που αφορούσαν σε 85.477 μεταμοσχεύσεις. Από τις μελέτες αυτές, το 92,5% δεν δείχνει εάν τα συγκεκριμένα όργανα συλλέχθηκαν από κρατούμενους που επρόκειτο να εκτελεστούν και το 99% παρέλειψε να αναφέρει αν οι δωρητές είχαν συναινέσει στην μεταμόσχευση. Οι ερευνητές καταγγέλλουν την έλλειψη πληροφοριών σχετικά με την υφιστάμενη πραγματικότητα της δωρεάς οργάνων στην Κίνα. «Δεν υπάρχει πραγματική πίεση από τους αρμόδιους της Κίνας, στην συγκεκριμένη έρευνα ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα», όπως επεσήμανε ο Wendy Rogers, Καθηγητής Κλινικής Ηθικής στο Πανεπιστήμιο Macquarie και συγγραφέας της παραπάνω μελέτης.

Αυτή είναι η πρώτη φορά, που πραγματοποιείται αυτού του είδους η μελέτη. Η μελέτη καταλήγει στο εξής

Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδας για το ζήτημα της Ευθανασίας

Εκκλησία και ευθανασία

"Η θέσις της Εκκλησίας επί του θέματος της Ευθανασίας"
 
Εισήγησις:του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Το θέμα της ευθανασίας με το οποίο θα ασχοληθούμε στην παρούσα εισήγηση είναι ένα πολυδιάστατο και άκρως επικίνδυνο πρόβλημα της Βιοηθικής, το οποίο τον τελευταίο καιρό έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Οι αμφιλεγόμενες γνώμες και οι έντονες διαμάχες των ειδικών ιατρών, νομικών, ψυχολόγων και θεολόγων καταδεικνύουν την πολυπλοκότητα του ζητήματος. Εξ' αυτών, άλλοι δέχονται την ευθανασία ως λύτρωση και απαλλαγή από το μαρτύριο του πόνου και άλλοι την καταγγέλλουν ως συνδυασμό φόνου και αυτοχειρίας. Άλλοι δηλώνουν, ότι η ευθανασία δεν ημπορεί να θεσμοθετηθεί αλλά δεν ημπορεί να απορριφθεί ως ανθρώπινο αίτημα και άλλοι, κυρίως οι πιστεύοντες επιστήμονες, πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη την αποκηρύσσουν ως ύβριν κατά του Θεού και ως έγκλημα με απρόβλεπτες εξελίξεις. Δεν λείπουν και οι φωνές πού ομιλούν για επιχείρηση.
Η δεοντολογία της ευθανασίας έχει ποικίλες και σοβαρές διαστάσεις πού άπτονται φιλοσοφικών, ψυχοκοινωνικών, νομικών, θρησκευτικών και ιδεολογικών τοποθετήσεων τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό πλαίσιο. Η Ιπποκρατική ηθική(1) και όλες οι θρησκείες του κόσμου απορρίπτουν κατηγορηματικά την ευθανασία. Η νοοτροπία όμως και το "ήθος" της σημερινής εποχής με τον πληθωρισμό των τεχνολογικών μέσων και των επιστημονικών γνώσεων, θέτει το θέμα σε διαφορετική διάσταση, ότι δηλαδή, η ευθανασία είναι μία κίνηση πού κατοχυρώνει το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, να καθορίζει τη ζωή του και την ύπαρξή του με βάση τις δικές του ανάγκες.
Το λεγόμενο "δικαίωμα στον θάνατο" πού αποτελεί την νομική κατοχύρωση της ευθανασίας θέτει σε άλλη βάση το ύψιστο αγαθό της ζωής και την ύψιστη λειτουργία της ιατρικής επιστήμης. Έχει ο άνθρωπος δικαίωμα στη ζωή. Έχει όμως δικαίωμα και στον θάνατο; Δικαίωμα είναι η εξουσία πού παρέχει η έννομος τάξη σε καθένα από μας νά πραγματώνει, νά υλοποιεί ένα ιδιωτικό του συμφέρον. Είναι λοιπόν η επιδίωξη του θανάτου ένα ιδιωτικό συμφέρον;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και οι απαντήσεις περισσότερες, αλλά όχι πάντοτε ικανοποιητικές και ομόφωνες. Οι ειδικοί επιστήμονες σε συνέδρια, διαλέξεις, συγγράμματα και συνεντεύξεις διατυπώνουν

Ρατσισμός: Η λογική του παραλόγου

Ρατσισμός: Η λογική του παραλόγου

1. Ο ρατσισμός επιστρέφει

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και από το 2000 όλο και εντονότερα η Ευρώπη ξαναβλέπει μπροστά της εφιάλτες ενός παρελθόντος, που το θεωρούσε οριστικά ξεπερασμένο: Ο ρατσισμός (= φυλετισμός) με τη μορφή του νεοναζισμού στη Γερμανία, με διάφορα προκαλύμματα σε άλλες χώρες, κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία του, με εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται για την ακρότητά τους. Αν η δολοφονία δύο γυναικών από την Τουρκία στο Μελν υπήρξε η «κορυφή του παγόβουνου» και η αφετηρία αντιδράσεων στη λογική της τυφλής βίας, ένα πλήθος άλλων ενεργειών ορισμένες από τις οποίες σε βάρος Ελλήνων μεταναστών — δείχνουν το βάθος της διείσδυσης των ρατσιστικών αντιλήψεων και την κοινωνική δυναμική που τις εκτρέφει.

Πέρα από τους νεοναζιστές της Γερμανίας — οι οποίοι στρέφονται αδιακρίτως εναντίον όλων των ξένων, που ζουν στην πατρίδα τους — ισχυρό ρατσιστικό ρεύμα υπάρχει εδώ και χρόνια στη Γαλλία, ενώ σταδιακά καλλιεργείται σε χώρες χωρίς ιδιαίτερο «παρελθόν» όπως η Ιαταλία, η Ισπανία, η Αυστρία, ακόμη και η Ουγγαρία και η Τσεχία – όπως βέβαια, σε άλλο επίπεδο, και στη μαρτυρική χώρα της Σερβίας και Μαυροβουνίου.

Για την πατρίδα μας οι κοινωνιολογικές έρευνες υποστήριζαν μέχρι πρότινος, ότι πρόβλημα ρατσισμού δεν φαίνεται να υπάρχει. Σήμερα, από πολλούς ο ρατσισμός προβάλλεται ως «πατριωτική ιδεολογία».

2. Η θεωρητική βάση 

Ρατσισμός

Ανεξάρτητα από τη «φαινομενολογική» αυτή προσέγγιση του προβλήματος του ρατσισμού, αξίζει να παρατηρηθεί ότι οι αντιλήψεις που στηρίζουν την κατάταξη των ανθρώπων σε «ποιοτικές» κατηγορίες έχουν μεγάλη προϊστορία, που τους επιτρέπει, παρά τον αντιεπιστημονικό και απάνθρωπο χαρακτήρα τους, να επιβιώνουν και σήμερα.

Είναι ίσως αδύνατο να βρούμε κάποια κοινωνία, από τις αρχαιότερες ως τις σύγχρονες, στην οποία να μην παρατηρούνται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ρατσιστικές (=φυλετικές) εκδηλώσεις. Με βάση μάλιστα την κοινωνιολογική προσέγγιση του ρατσισμού, που διακρίνει τα κριτήρια του ρατσιστικού διαχωρισμού σε κοινωνικά-πολιτισμικά (γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και συνήθειες) και σε βιολογικά-φυλετικά (εθνική καταγωγή, φυσιολογία, χαρακτηριστικά), γίνεται σαφές το εύρος που αποκτά ο όρος τόσο στο

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης και η τεχνητή νοημοσύνη στα άκρα….

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης στα άκρα..

Ο διαπρεπής Έλληνας  καθηγητής του ΜΙΤ  Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, φιλοξενήθηκε  πριν από λίγο χρονικό διάστημα από την  παρουσιάστρια Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή «ΣΤΑ ΑΚΡΑ» της κρατικής τηλεόρασης. Στο πρώτο από τα δύο βίντεο της ανάρτησης μπορείτε να παρακολουθήσετε το B΄ μέρος της συνέντευξης, στο όποιο ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης κάνει λόγο για την  4^η βιομηχανική επανάσταση, δηλαδή την τεχνητή νοημοσύνη. Αναλύει τόσο τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την εξάπλωση της εν  λόγω τεχνολογίας, όσο και τα αναμφισβήτητα θετικά οφέλη που θα προκύψουν από την ανάπτυξή της για την ανθρωπότητα. Τονίζει επίσης ότι πριν από την πλήρη ανάπτυξή της, θα πρέπει να έχει προηγηθεί ένας ενδελεχής και εξαντλητικός διάλογος, ώστε αυτή να χρησιμοποιηθεί με τέτοιον τρόπο που θα ωφελήσει το ανθρώπινο γένος. Στη συνέντευξη εξετάζονται ιδιαίτερα, πρώτον τα ηθικά διλήμματα που ανακύπτουν από τη χρήση των  αυτοκινούμενων οχημάτων και δεύτερον το αναμενόμενο πρόβλημα της ανεργίας που θα προκύψει όταν θα εξαπλωθούν πλήρως οι εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το πρώτο μέρος της συνέντευξης,  στο οποίο ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης μιλά για κρίσιμα θέματα όπως είναι η παιδεία και η αριστεία.  Επίσης, μας περιγραφεί την πράγματι θαυμαστή διαδρομή του, από  το τότε πειρατικό σχολείο της Βαρβακείου, έως το παγκοσμίου βεληνεκούς ΜΙΤ, όπου στα 27 του χρόνια έγινε καθηγητής.

Η ευγονική και ο Francis Galton

Francis Galton

Μετά τις εντυπωσιακές ανακαλύψεις του Δαρβίνου, αρκετοί άνθρωποι θέλησαν να χρησιμοποίησαν τη θεωρία του  προτείνοντας την ευγονική ιδεολογία. Ο Francis Galton και μερικοί άλλοι,  υποστήριξαν ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους νόμους της  φυσικής επιλογής για να δημιουργήσουμε το τέλειο σωματικά και πνευματικά άνθρωπο και να βελτιώσουμε την ποιότητα της ανθρώπινης ράτσας. Έτσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο κίνημα της παλιάς ευγονικής κίνησης το οποίο σάρωσε τα πάντα έως το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το βίντεο αυτό μας παρουσιάζει την ιστορία του Francis Galton και τις βασικές αρχές της ευγονικής του θεωρίας.[1] Εάν επιθυμείτε, έχετε τη δυνατότητα να

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης στην ενσαρκωμένη Λατινική Αμερική

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης

Του Άγγελου Γουνόπουλου, πολιτικού επιστήμονα 

Είμαι μια φωνή
Γι’ αυτούς που δεν έχουν καμιά
Dom Helder Camara *

Το μόνο θεμέλιο του κόσμου συνίσταται στην ελευθερία του Θεού, στην ελευθερία της Αγάπης
π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ **

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης εμφανίστηκε στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του ’60, τόσο ως ένα ιδιαίτερο θεολογικό ρεύμα στα πλαίσια κυρίως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1), όσο και ως ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα ευρύτερων χριστιανικών ομάδων. Η Θεολογία της Απελευθέρωσης θα παραμείνει ενεργή όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα, αν και έχει χάσει την αρχική της δυναμική, εντούτοις παραμένει παρούσα στις ιστορικές εξελίξεις, στρατευμένη στην υπόθεση των φτωχών για την απελευθέρωσή τους, μέσα από μια αγωνιστική πορεία πενήντα περίπου χρόνων (2).
Ο πολιτισμικός (3) παράγοντας θα παίζει πάντα ρόλο καθοριστικό στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Ακολουθώντας τον Fernand Braudel, αυτό που αναφέρουμε ως λατινοαμερικάνικο πολιτισμό τη δεκαετία του ’60 είναι ταυτόχρονα:
α) μια γεωγραφική περιοχή, αφού είναι τόσο μια συγκεκριμένη γεωμορφολογία, όσο και μια γεωκλιματική συνθήκη. Αποτελείται από τεράστιες αχανείς εκτάσεις ιδιαίτερα αραιοκατοικημένες, που εναλλάσσονται διαρκώς και με έντονες διαφοροποιήσεις ανάμεσά τους, καθώς περιοχές με πλούσια βιοποικιλότητα διαδέχονται περιοχές με ατελείωτη στέρφα γη. Η θάλασσα δύο ωκεανών σχετίζει τα παράλια με τον κόσμο, όταν οι Άνδεις ή ο Αμαζόνιος απομονώνουν τους πληθυσμούς τους από αυτόν. Οι μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις και οι δυσκολίες στην επικοινωνία με την ύπαιθρο δημιουργούν τον αστικό πολιτισμό των κρεολών και των μιγάδων και τον αγροτικό πολιτισμό των ιθαγενών.
β) μια οικονομία που σημαδεύτηκε από χαμηλή τεχνολογική ανάπτυξη, χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως παραγωγική βάση για εξόρυξη πρώτων υλών και χαρακτηρίστηκε από τις εκμεταλλευτικές και άνισες αποικιοκρατικές σχέσεις με τη μητρόπολη, όπως και από την άνιση κατανομή των πόρων ανάμεσά τους. Έντονες ταξικές αντιπαραθέσεις τη συγκλονίζουν στο εσωτερικό της. Επίσης, είναι μια προβληματική επί αιώνες δημογραφία, αφού, με την κατάκτηση και την ακραία εκμετάλλευση, αλλά και εξαιτίας των επιδημιών και της πολιτισμικής τους οπισθοχώρησης, οι πληθυσμοί των ιθαγενών αποδεκατίστηκαν κυριολεκτικά. Χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να αρχίσουν να αυξάνονται ξανά. Η πληθυσμιακή τους ανάπτυξη, κυρίως μέσα στον 20ό αιώνα, τους επαναφέρει στο ιστορικό προσκήνιο έστω και δειλά, διότι, ακόμα και τότε, δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη κοινωνική ανάπτυξη, με αρνητικά αποτελέσματα για τον πολιτισμό και τους λαούς τους. Επιπλέον, οι λατινοαμερικάνικες οικονομίες έχουν τη δεκαετία του ’60 δυσμενείς βιολογικές συνθήκες, αφού οι αρρώστιες, ο υποσιτισμός, η ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη για μεγάλα κοινωνικά στρώματα, θα επιβαρύνουν την οικονομική και την πολιτισμική παραγωγή.
γ) μια κοινωνία με μεγάλο πολιτικό κατακερματισμό, που διέπεται από έντονες και βίαιες συγκρούσεις στην πολιτική της ζωή, που οδηγεί προς, αλλά και τροφοδοτείται από τη στρατιωτικοποίηση και τον απολυταρχισμό. Οι αποικιοκρατικές διεθνείς σχέσεις, και ειδικότερα ο ρόλος των Η.Π.Α. μετά το «Δόγμα Μονρόε» στις αρχές του 19ου αιώνα, δεν ευνόησαν τον εκδημοκρατισμό και τη, σχετική έστω, ειρήνευση στο εσωτερικό τους. Επιπλέον, οι κοινωνικές σχέσεις χαρακτηρίζονται από την επιμειξία όλων των φυλών του κόσμου, που κατόρθωσε σε κάποια στρώματα να ξεπεράσει θαυμαστά το ρατσιστικό φαινόμενο και σε άλλα να το αναπαραγάγει με τον πιο σκληρό τρόπο, αναδεικνύοντας σε πρόβλημα καθοριστικό το ιθαγενικό ζήτημα.
Τέλος, ο λατινοαμερικάνικος πολιτισμός είναι και
δ) μια συλλογική νοοτροπία, αλλά και μια ιδιαίτερη λαϊκή θρησκευτικότητα, όπου ο πανθεϊσμός των αυτοχθόνων, ο ανιμισμός των μαύρων Αφρικανών και ο χριστιανισμός των Ευρωπαίων συνυπάρχουν, επικοινωνούν, εμπλέκονται σε νέες μορφές αλλά και χωρίζουν διαρκώς. Εν τέλει, ο λατινοαμερικάνικος πολιτισμός δημιουργείται σε μια μακρά ιστορική πορεία διαχωρισμών και συνθέσεων. Θα επηρεάσει βαθιά τη Θεολογία της Απελευθέρωσης, θα διαμορφώσει τους όρους της κυοφορίας της και θα συνδράμει στα αποτελέσματα της γέννησής της. Με την παρουσία της, θα αλλάξει μαζί της.

Η πρώτη περίοδος

Στη δεκαετία του ’60, και μέχρι την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ, που επιταχύνει τις μεταβολές που είχαν ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’80 στον αγγλοσαξονικό κόσμο και οι οποίες είχαν εγκαινιάσει την εποχή της νεοφιλελεύθερης «Παγκοσμιοποίησης», η προσήλωση του μεγαλύτερου μέρους της

Κώδικας δεοντολογίας για την έρευνα με αντικείμενο τον άνθρωπο

Βιοηθική και επιστημονική έρευνα

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΚΩΔΙΚΑΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Άρθρο 1 Πεδίο Εφαρμογής

Ο Κώδικας αυτός ισχύει για όλες τις ερευνητικές δραστηριότητες οι οποίες διεξάγονται στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας υπό την ευθύνη του επιστημονικού προσωπικού του και στις οποίες μετέχει ως αντικείμενο έρευνας ο άνθρωπος[1] ή γίνεται επεξεργασία προσωπικών του δεδομένων. Ο Κώδικας λειτουργεί συμπληρωματικά με την ισχύουσα νομοθεσία και τον Εσωτερικό Κανονισμό του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Άρθρο 2

Πρόνοια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας προστατεύει την ανεξαρτησία των ερευνητών και  μεριμνά για την τήρηση δεοντολογικά ορθής ερευνητικής πρακτικής σύμφωνα με την ισχύουσα εθνική και διεθνή νομοθεσία. Παρέχει επίσης υποστήριξη και μέσα για τη συνεχή κατάρτιση των εργαζομένων σε αυτό, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσής τους στις αρχές δεοντολογίας της έρευνας, καθώς και για την ενημέρωσή τους σε σχέση με τις διεθνείς επιστημονικές εξελίξεις.

Άρθρο 3

Αρχές Ηθικής 

Κάθε έρευνα με αντικείμενο τον άνθρωπο πρέπει να διεξάγεται τηρώντας τις οικουμενικά αποδεκτές αρχές ηθικής, δηλαδή την αυτονομία, την ωφέλεια και τη μη βλάβη και τη δικαιοσύνη.

Οι αρχές της ηθικής προστατεύουν την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα, την ασφάλεια και την ευημερία των συμμετεχόντων στην έρευνα. Συνεπώς, κρίνεται αναγκαία η ανεξάρτητη και αντικειμενική αξιολόγηση του