Μπορεί ο COVID-19 να δώσει νέα πνοή στην ηθική;

Μπορεί ο COVID-19 να δώσει νέα πνοή στην ηθική;

Η πανδημία COVID-19 έχει φέρει την ηθική στο προσκήνιο. Ερωτήσεις που συζητήθηκαν προηγουμένως από μικρό αριθμό ατόμων που ενδιαφέρονται ή επηρεάζονται από συγκεκριμένα ζητήματα τίθενται τώρα με μια άνευ προηγουμένου επείγουσα ανάγκη σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα.

Μία από τις ενδιαφέρουσες πτυχές αυτής της εξέλιξης είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ερωτήσεις που θέτουμε τώρα εφιστούν την προσοχή, όχι μόνο στη σημασία της ηθικής στη δημόσια ζωή, αλλά και στην ίδια τη φύση της ηθικής ως πρακτικής, δηλαδή της ηθικής όπως εφαρμόζεται με συγκεκριμένες κοινωνικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Μερικά από αυτά τα ερωτήματα που έχουν συλλάβει τη δημόσια φαντασία συζητήθηκαν αρχικά ειδικά στους κύκλους υγειονομικής περίθαλψης και στο επίπεδο της πολιτικής υγείας: ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για να αποφευχθεί η υπερφόρτωση των νοσοκομείων εάν υπάρχει αύξηση του αριθμού των ατόμων που χρειάζονται νοσηλεία; Πώς θα δοθεί προτεραιότητα στους πόρους κρίσιμης φροντίδας, όπως οι αναπνευστήρες, εάν χρειαστεί να ξεπεράσουν την προσφορά; Σε μια κατάσταση κρίσης, τα ηλικιωμένα άτομα ή τα άτομα με αναπηρία θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης σε λιγοστούς πόρους, παρόλο που μπορεί να έχουν λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης από τα άτομα χωρίς συνθήκες ή αναπηρίες που σχετίζονται με την ηλικία; Τι επίπεδο κινδύνου πρέπει να αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη κατά τη θεραπεία ασθενών σε καταστάσεις στις οποίες ο εξοπλισμός ατομικής προστασίας μπορεί να είναι ανεπαρκής ή μη διαθέσιμος; Τα δικαιώματα των ασθενών με χρόνιες παθήσεις έχουν αντικατασταθεί από την ανάγκη προετοιμασίας της υγειονομικής υπηρεσίας για την ικανοποίηση μιας ζήτησης που μέχρι σήμερα δεν έχει προκύψει; Η απάντηση στην COVID-19 με βάση τα τρέχοντα στοιχεία θα θέσει σε κίνδυνο την ικανότητα του συστήματος υγείας να παρέχει καθημερινό πρόγραμμα εξωτερικού ασθενή και μη επείγουσα περίθαλψη σε ασθενείς στο εγγύς μέλλον;

Άλλα ερωτήματα σχετίζονται ευρύτερα με τη διασταύρωση μεταξύ υγείας και κοινωνίας: πώς υπολογίζουμε τα

χτυπήματα που αναγκάζουν ολόκληρους πληθυσμούς να απομονωθούν από τους αγαπημένους τους και από τις κοινότητές τους; Πώς εξισορροπούν αυτά τα χτυπήματα με τους κινδύνους να δοθεί στους ανθρώπους περισσότερη αυτονομία για να ενεργούν υπεύθυνα; Ποιο είναι το γεγονός ότι, σε μια άνιση κοινωνία, οι περιορισμοί στην ελευθερία θα επηρεάσουν ορισμένες κοινωνικές ομάδες με δυσανάλογο τρόπο; Τι λέει ο καταστροφικός αντίκτυπος της COVID-19 στους κατοίκους των γηροκομείων σχετικά με τις προτεραιότητές μας ως κοινωνία και σε ποιο βαθμό είναι η κατάσταση τους η συλλογική μας ευθύνη; Ποια μέτρα έχουν ληφθεί για την προστασία των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από ένα ξέσπασμα μολυσματικών ασθενειών: για παράδειγμα, άτομα που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνυπάρχουν σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους σε κέντρα άμεσης παροχής, σε χώρους φυλακών και σε στάσεις ιστότοπων;

Πηγή: Journal of Medical Ethics

Καλομοίρα Κ. Σακελλαράκη – Stagiaire ΕΕΒ

Αναδημοσίευσή από: http://www.bioethics.gr/index.php/el/anakoinosis/2823-05-10-2020-covid-19