Η χριστιανική θέση για την Καύση των Νεκρών

Η χριστιανική θέση για την Καύση των Νεκρών

 Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η καύση των νεκρών από την άποψη της χριστιανικής ανθρωπολογίας και ηθικής.

Η ταφή των νεκρών, δεν αποτελεί δογματικό θέμα με την έννοια κάποιου δογματικού όρου. Η ανάσταση των νεκρών, στην οποία πιστεύει η Εκκλησία, δεν θα εξαρτηθεί από την ταφή ή την καύση τους. Αλλά και από την άλλη πλευ­ρά, η ταφή των νεκρών δεν είναι άσχετη με τη δογματική πίστη της Εκκλησίας. Η προτίμη­ση της ταφής και η απόρριψη της καύσεως των νεκρών συνδέονται στενά με την πίστη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο και το σκο­πό της υπάρξεώς του.

Η Εκκλησία δεν αποστρέφεται το σώμα, αλλά το τιμά. Ο άνθρωπος εικονίζει τον Θεό όχι μόνο ως ψυχή, αλλά και ως σώμα. Εικόνα Θεού είναι το συναμφότερον, ψυχή και σώμα. Και ο σκοπός του ανθρώπου ως προσώπου που εικονίζει τον Θεό είναι να χωρέσει μέσα του τον εικονιζόμενο, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. Όλα τα άλλα υποτάσσονται και εντάσσονται στον σκοπό αυτό. Αν και η καύση του σώματος συνέβαινε να υπηρετεί τον σκοπό αυτό, μπορούσε να γίνει όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και επιθυμητή.

Οι χριστιανοί που καταδικάζονταν στον διά πυράς θάνατο δεν τον απέφευγαν, αλλά τον υπέμεναν προσβλέποντας στην τελι­κή ένωσή τους με τον Χριστό. Χαρακτηριστι­κή είναι η ευχή που διατυπώνει ο άγιος Ιγνά­τιος ο Θεοφόρος για τον εαυτό του: «Πυρ και σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί οστέων, συγκοπή μελών, αλεσμοί όλου του σώματος… επ’ εμέ ερχέσθωσαν, μόνον ίνα Ιησού Χριστού επιτύχω». Ο πόθος αυτός για πλήρη αφανισμό δεν οφείλεται σε εχθρότητα προς το σώμα ή την ύλη, αλλά στην αγάπη τους προς τον Χριστό. Είναι ο πόθος για τη φανέρωση της οντολογικής αλήθειας της εικόνας.

Εχθρότητα προς το σώμα παρατη­ρείται στις ανατολικές θρησκείες και την ειδωλολατρία. Η Εκκλησία δεν βλέπει το σώμα εχθρικά ούτε το θεωρεί ως «σήμα», δη­λαδή ως τάφο, όπως το θεωρούσε ο Πλάτων, για να θέλει να το αφανίσει. Το ανθρώπινο σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Είναι η ζωντανή Εκκλησία, μέσα στην οποία κα­λείται να λατρεύσει ο άνθρωπος τον Θεό. Και όποιοι λατρεύουν αληθινά τον Θεό, θεμελιώ­νουν με τα λείψανά τους τις κτιστές Εκκλησί­ες, που στεγάζουν τους ζωντανούς. Γι’ αυτό η Εκκλησία τιμά τα λείψανα των αγίων και τα διατηρεί ως πολύτιμους θησαυρούς.

Για την Εκκλησία η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ιερή και συγγενής προς τον Θεό, ώστε να μπορέσει να ενωθεί με αυτόν σε μια αδιαίρετη υπόσταση. Έτσι στην υπόσταση του Χριστού το ανθρώπινο σώμα

Σχολική βία ή σχολικός εκφοβισμός: Μύθοι και παρεξηγήσεις…

Σχολική βία ή σχολικός εκφοβισμός

Επιμέλεια άρθρου: Ανθή Κοκκώνη & Κατερίνα Περικλέους, ειδικές πιαδαγωγοί

Ο σχολικός εκφοβισμός θεωρείται ένα φλέγον θέμα παγκοσμίως που απαιτεί σοβαρότητα και λεπτούς χειρισμούς από όλα τα πλαίσια: σχολικό, οικογενειακό, κοινωνικό. Ωστόσο έχουν δημιουργηθεί κάποιοι μύθοι που συχνά δημιουργούν μία λανθασμένη εικόνα για το φαινόμενο αυτό.

​Τα περιστατικά του εκφοβισμού – ιδιαίτερα στο σχολικό περιβάλλον – παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο επιστημονικό αλλά και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον περίπου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Οι έρευνες είναι πολλές όπως και οι προσεγγίσεις, ωστόσο πολλές φορές δημιουργήθηκαν κάποιοι μύθοι γύρω από το φαινόμενο.

1ος μύθος: ‘Εκφοβισμός; Υπερβολές των επιστημόνων! Τα παιδιά πάντοτε τσακώνονταν στο σχολείο και ποτέ δεν έπαθαν τίποτα!’

Λάθος. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης εκφοβισμού ή τσακωμού. Δυο παιδιά μπορεί να τσακωθούν αλλά την επόμενη μέρα συνεχίζουν να κάνουν παρέα. Αντίθετα, στα παιδιά που εμπλέκονται σε περιστατικά εκφοβισμού υπάρχει η έννοια της ανισορροπίας δύναμης και υπάρχει επανάληψη και σταθερότητα στο χρόνο. Τα τελευταία χρόνια πλήθος ερευνών καταδεικνύουν τις συναισθηματικές δυσκολίες και τις δυσκολίες συμπεριφοράς που μπορεί να εμφανίσει ένας ενήλικας λόγω του εκφοβισμού που βίωνε ως παιδί.

2ος μύθος: Όταν τα παιδιά γίνονται θύματα σχολικού εκφοβισμού οι γονείς το καταλαβαίνουν πρώτοι

Λάθος. Πολλά παιδιά-θύματα επιλέγουν την σιωπή γιατί ντρέπονται, φοβούνται και δεν θέλουν να χαρακτηριστούν ως «καρφιά» από τον περίγυρό τους.

3ος μύθος: Ο σχολικός εκφοβισμός ταυτίζεται με την σωματική επίθεση και απειλή

Λάθος. Σε πρόσφατη έρευνα το 21% των παιδιών που ρωτήθηκαν δήλωσαν ότι εκφοβίζονται λεκτικά αφού τους φωνάζουν με προσβλητικά ονόματα και παρατσούκλια, το 18% δήλωσαν ότι διαδίδουν ψεύτικες φήμες για αυτά, το 11% είπαν ότι έχουν δεχτεί σπρωξίματα, φτυσίματα, τρικλοποδιές, το 6% ότι δέχονται απειλές ότι θα τους προκληθεί κακό, το 4% ότι τους εξανάγκασαν να κάνουν πράγματα που δεν ήθελαν κι άλλο ένα 4% παραδέχονται ότι τους καταστρέφουν προσωπικά αντικείμενα εκ προθέσεως.

4ος μύθος: Οι θύτες είναι πάντα μεγαλόσωμοι

Λάθος. Το φυσικό σθένος δεν παίζει κανέναν ρόλο όταν αναφερόμαστε σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Συχνά οι θύτες εκδηλώνουν επιθετικότητα στην προσπάθειά τους να αντισταθμίσουν πιθανές φυσικές μειονεξίες ή χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο σχολικός εκφοβισμός έχει ψυχολογική βάση και ως εκ τούτου ο όγκος του θύτη δεν παίζει ρόλο.

5ος μύθος: Υπάρχει μόνο ένα τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο σχολικός εκφοβισμός. «Οφθαλμός αντί οφθαλμού»

Λάθος. Η βία παράγει βία. Επίσης αξίζει να θυμόμαστε ότι κάθε επεισόδιο ενδοσχολικής βίας είναι

Πέθανε ο πρώτος ασθενής που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς από γουρούνι

 

 

 

 

 

Έζησε μόλις δύο μήνες με το όργανο του γουρουνιού να πάλλεται στο στήθος του και να κάνει την κατανομή του αίματος στον οργανισμό του. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που είχε ζήσει, έστω και μερικούς μήνες, με ζωτικό όργανο από ζώο 

 

 

Δεν κατάφερε τελικά να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα και μόλις δύο μήνες μετά την πρωτοποριακή μεταμόσχευση καρδιάς από γουρούνι, ο Ντέιβιντ Μπένετ έχασε τη ζωή του. Σύμφωνα με το BBC, ο Ντέιβιντ είχε σοβαρή καρδιοπάθεια τελικού σταδίου και η μεταμόσχευση ήταν ο μοναδικός τρόπος για να κρατηθεί στη ζωή. Ο ίδιος είχε συμφωνήσει, εφόσον δεν βρισκόταν μόσχευμα από άνθρωπο, να λάβει καρδιά χοίρου, η οποία θα ήταν γενετικά τροποποιημένη. Ωστόσο, πριν από αρκετές ημέρες, η κατάσταση της υγείας του άρχισε να επιδεινώνεται έντονα και ο ασθενής πέθανε την Τρίτη 8 Μαρτίου. Ο Μπένετ γνώριζε τους κινδύνους που συνδέονται με τη χειρουργική επέμβαση και φυσικά ότι

Το πνευματικό νόημα της νηστείας

Το πνευματικό νόημα της νηστείας

π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Δεν μπορεί να υπάρξει Σαρακοστή χωρίς νηστεία. Όμως φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα ή δεν παίρνουν τη νηστεία στα σοβαρά ή, αν την παίρνουν, παρεξηγούν τον πραγματικό πνευματικό σκοπό της. Για μερικούς νηστεία σημαίνει ένα συμβολικό «σταμάτημα» σε κάτι, για μερικούς άλλους νηστεία είναι μια προσεκτική τήρηση των νηστευτικών κανόνων.

Για μερικούς νηστεία σημαίνει ένα συμβολικό «σταμάτημα» σε κάτι, για μερικούς άλλους νηστεία είναι μια προσεκτική τήρηση των νηστευτικών κανόνων.Αλλά και στις δυο περιπτώσεις σπάνια η νηστεία συνδέεται με την όλη προσπάθεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Θα πρέπει πρώτα πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη διδασκαλία της Εκκλησίας για τη νηστεία και ύστερα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Πώς μπορούμε εμείς να εφαρμόσουμε αυτή τη διδασκαλία στη ζωή μας;

Η νηστεία ή η αποχή από τις τροφές δεν είναι αποκλειστικά μια χριστιανική συνήθεια. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα και σε άλλες θρησκείες ή και πέρα από τις θρησκείες, όπως λόγου χάρη, σε μερικές ειδικές θεραπείες κλπ. Σήμερα οι άνθρωποι νηστεύουν (απέχουν από το φαγητό) για πάρα πολλές αιτίες ακόμα και για πολιτικούς, μερικές φορές λόγους. Είναι πολύ βασικό λοιπόν να ξεχωρίσουμε το μοναδικό περιεχόμενο στη χριστιανική νηστεία. Αυτό μιας αποκαλύπτεται πρώτα απ' όλα στην αλληλοεξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα σε δυο γεγονότα που βρίσκονται στην Αγία Γραφή: το ένα στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης. Το πρώτο γεγονός είναι το «σταμάτημα της νηστείας» από τον Αδάμ στον Παράδεισο. Έφαγε, ο Αδάμ, από τον απαγορευμένο καρπό.

Έτσι μάς παρουσιάζεται η πρώτη αμαρτία του ανθρώπου. Ο Χριστός, ο Νέος Αδάμ - και αυτό είναι το δεύτερο γεγονός - αρχίζει με νηστεία. Ο Αδάμ πειράσθηκε και υπόκυψε στον πειρασμό. Ο Χριστός πειράσθηκε και νίκησε τον πειρασμό. Η συνέπεια της αποτυχίας του Αδάμ είναι η έξωσή του από τον Παράδεισο και ο θάνατος. Ο καρπός της νίκης του Χριστού είναι η συντριβή του θανάτου και η δική μας επιστροφή στον Παράδεισο.[...]

Ο Χριστός είναι ο Νέος Αδάμ. Έρχεται να επανορθώσει την καταστροφή που επέβαλε στη ζωή ο Αδάμ, να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην αληθινή ζωή. Και ο Χριστός επίσης αρχίζει με νηστεία: «νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα, ύστερον επείνασε» (Ματθ.4,2). Η πείνα είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας από κάτι άλλο - τη στιγμή που νιώθουμε κατεπείγουσα και απαραίτητη ανάγκη για τροφή καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε τη ζωή μέσα μας.

Είναι αυτό το όριο πέρα από το οποίο ή πεθαίνω από ασιτία ή αφού ικανοποιήσω το σώμα μου έχω ξανά το αίσθημα της ζωής μέσα μου. Αυτή ακριβώς, με άλλα λόγια, είναι η στιγμή που αντιμετωπίζουμε την τελική ερώτηση: Από τι λοιπόν εξαρτάται η ζωή μου Και εφ' όσον η ερώτηση δεν είναι απλά μια ακαδημαϊκή ερώτηση, αλλά τη νιώθω μ' ολόκληρο το σώμα μου, είναι επίσης και στιγμή πειρασμού. Ο Διάβολος ήρθε στον Αδάμ μέσα στον Παράδεισο, ήρθε επίσης και στο Χριστό μέσα στην έρημο. Πλησίασε δηλαδή δυο πεινασμένους ανθρώπους και τους είπε: Χορτάστε την πείνα σας, γιατί αυτή είναι η απόδειξη ότι εξαρτάστε ολοκληρωτικά από την τροφή, ότι η ζωή σας βρίσκεται στην τροφή.

Και ο μεν Αδάμ πίστεψε και έφαγε, ο Χριστός όμως αρνήθηκε τον πειρασμό και είπε: ο άνθρωπος «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται». Αρνήθηκε να δεχτεί αυτό το ψέμα που ο διάβολος επιβάλλει στον κόσμο, το κάνει δε ολοφάνερη αλήθεια χωρίς καμιά επιπλέον συζήτηση, το κάνει θεμέλιο για όλες τις απόψεις μας, τις επιστήμες, την ιατρική, πιθανόν και για τη θρησκεία. Κάνοντας αυτό ο Χριστός αποκατέστησε τη σχέση ανάμεσα στην τροφή, τη ζωή και το Θεό, σχέση την οποία είχε σπάσει ο Αδάμ και που εμείς εξακολουθούμε να τη σπάζουμε κάθε μέρα.

Τι είναι, λοιπόν, νηστεία για μάς τους χριστιανούς;

Είναι η είσοδός μας και η συμμετοχή μας σε κείνη την εμπειρία του Χριστού με την οποία μάς ελευθερώνει από την ολοκληρωτική εξάρτηση από την τροφή, την ύλη και τον κόσμο. Με κανένα τρόπο η