Ο Τάφος του Χριστού (ντοκιμαντέρ)

Στο έντεκα λεπτών διαρκείας βίντεο της ανάρτησης μπορείτε να δείτε ένα ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία  του Πασχάλη Μάντη με θέμα τα Ιεροσόλυμα, τον ναό της Αναστάσεως και τον Τάφο του Ιησού. 

Η ταφή του Ιησού

Η ανακαίνιση του Πανάγιου Τάφου

Η Πεμπτουσία ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους και συνομίλησε με την υπεύθυνη του σπουδαίου έργου της αποκατάστασης, ενίσχυσης και συντήρησης του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου, καθηγήτρια του Ε.Μ.Π. Αντωνία Μοροπούλου.

Πώς επιβεβαιώθηκε η νέα χρονολόγηση του Πανάγιου Τάφου

Την επιστημονική επιβεβαίωση ότι ο Τάφος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ είναι ο αυθεντικός, εκείνος δηλαδή που έστησαν οι Ρωμαίοι περί τα μέσα του 4ου αιώνα, έχει το περιοδικό National Geographic, μετά την εργασία των στελεχών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που άνοιξαν τον Πανάγιο Τάφο τον Οκτώβριο του 2016

. Οι επιστήμονες κατόρθωσαν να επιβεβαιώσουν ότι τα πιο αρχαία υλικά της κατασκευής χρονολογούνται από τους ρωμαϊκούς χρόνους, παρά τις δεκάδες καταστροφές, αλλά και την ολοκληρωτική διάλυση που υπέστη το μνημείο το 1007.

Πολεμικές επιδρομές, φωτιές και σεισμοί που συνέβησαν στην περιοχή ανά τους αιώνες οδήγησαν πολλούς σύγχρονους μελετητές στην αμφισβήτηση της αυθεντικότητας του σημείου που είχε ταφεί ο Ιησούς. Πλέον όμως, τα αποτελέσματα των επιστημονικών δοκιμών που δημοσιεύει το National Geographic επιβεβαιώνουν πως τα ερείπια του σπηλαίου που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία στους Άγιους Τόπους, είναι μέρος του αρχικού ταφικού μνημείου που είχαν πρώτοι κατασκευάσει οι Ρωμαίοι. 

Ειδικότερα, η επιστημονική χρονολόγηση έδειξε ότι τα πετρώματα του μνημείου ανήκουν στο 345 μΧ, την ώρα που γνωρίζουμε από ιστορικές πηγές ότι οι Ρωμαίοι είχαν εντοπίσει το ακριβές σημείο της ταφής του Ιησού το 326.

Μέχρι τώρα, επιστημονικά είχε επιβεβαιωθεί ότι ο Τάφος του Ιησού ήταν έργο της περιόδου των Σταυροφόρων, περί το 1000 μΧ δηλαδή. «Αν και είναι αρχαιολογικά αδύνατον να επιβεβαιωθεί ότι ο τάφος είναι το σημείο ταφής ενός Εβραίου που ήταν γνωστός ως Ιησούς από τη Ναζαρέτ και ο οποίος σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη σταυρώθηκε στην Ιερουσαλήμ το 30 ή το 33 μΧ, οι νέες επιστημονικές χρονολογήσεις επιβεβαιώνουν πως η πρώτη κατασκευή του ταφικού μνημείου έγινε την εποχή του Κωνσταντίνου, του πρώτου Χριστιανού αυτοκράτορα της Ρώμης», αναφέρει το δημοσίευμα. 

Ο Τάφος του Ιησού ανοίχτηκε για πρώτη φορά μετά από αιώνες τον Οκτώβριο του 2016, όταν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο προέβη σε εργασίες αναστήλωσης του μνημείου. Τότε ελήφθησαν αρκετά δείγματα, προκειμένου οι επιστήμονες σήμερα να οδηγηθούν στο συμπέρασμα της χρονολόγησης.

Όταν οι εκπρόσωποι του Μεγάλου Κωνσταντίνου έφτασαν στην Ιερουσαλήμ περί το 325 μΧ με σκοπό να εντοπίσουν το σημείο ταφής του Χριστού, εστίασαν από την πρώτη στιγμή σε ένα ναό που είχε χτιστεί περίπου 200 χρόνια νωρίτερα. Τον αναστήλωσαν και άρχισαν τις ανασκαφές, ανακαλύπτοντας έναν τάφο, σκεπασμένο από μια «σπηλιά» ασβεστόλιθου. Η κορυφή του σπηλαίου αυτού είχε αφαιρεθεί, προκειμένου να αποκαλύπτεται το εσωτερικό του τάφου, ενώ το Άγιο Κουβούκλιο ήταν χτισμένο γύρω - γύρω. 

Στο εσωτερικό του τάφου, όπως αποκαλύφθηκε από τις πρόσφατες έρευνες του Πολυτεχνείου, βρίσκεται ένα μακρόστενο ξύλινο «ταφικό κρεβάτι», όπου πιστεύεται ότι τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού μετά τη Σταύρωση, ενώ το μάρμαρο που το καλύπτει πιστεύεται ότι τοποθετήθηκε εκεί το αργότερο το 1555 μΧ. 

Μια πιο προσεκτική ματιά μέσα στον σφραγισμένο τάφο του Χριστού | National Geographic

Όταν ο Πανάγιος Τάφος ανοίχτηκε τη νύχτα της 26ης Οκτωβρίου 2016, οι επιστήμονες εξεπλάγησαν από τα ευρήματα κάτω από το μάρμαρο αυτό. Ένα παλιότερο, σπασμένο μάρμαρο με ένα σταυρό πάνω της, βρισκόταν ακριβώς πάνω από το ταφικό κρεβάτι.

Οι επιστήμονες διαφώνησαν για τη χρονολόγηση της δεύτερης αυτής μαρμάρινης πλάκας, καθώς άλλοι την τοποθετούν την περίοδο των Σταυροφορειών και άλλοι θεωρούν ότι είναι προγενέστερη. Κανείς πάντως δεν τόλμησε μέχρι τώρα να ισχυριστεί ότι αυτή ήταν η πρώτη εκείνη πλάκα που τοποθετήθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, στο πρώτο ταφικό μνημείο για τον Χριστό.

Αυτό ακριβώς είναι όμως που επιβεβαίωσαν σήμερα οι μελέτες χρονολόγησης: Εκείνη η πλάκα που εντόπισαν οι επιστήμονες του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου όταν άνοιξαν τον Πανάγιο Τάφο είναι

Τιμωρία ή σωφρονισμός; Πως η Νορβηγία κατάφερε να μετατρέψει τους εγκληματίες σε καλούς γείτονες

«Όλοι αυτοί οι κρατούμενοι κάποια στιγμή θα αποφυλακιστούν. Αυτό σημαίνει ότι αποφυλακίζουμε τον νέο σου γείτονα. Αν τους αντιμετωπίσουμε σαν ζώα μέσα στις φυλακές, θα συμπεριφέρονται σαν ζώα και έξω»

STR New / Reuters

Πριν από 12 χρόνια η Νορβηγία άλλαξε το σύστημα που φυλακίζει τους εγκληματίες. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Το BBC έκανε μία αποστολή στη Νορβηγία και προσπάθησε να δει πως το νέο σύστημα της χώρας που σταμάτησε τον εγκλεισμό και έδωσε νέες ευκαιρίες στους ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα, έφερε αποτέλεσμα.
Το θέμα ξεκινάμε με μια σκηνή από ένα μάθημα γιόγκα. Όχι, δεν έχει επισκεφθεί κάποιο γυμναστήριο αλλά μια φυλακή. Το Χάλντεν της Νορβηγίας, που είναι μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ξυπόλυτοι δολοφόνοι, βιαστές και έμποροι ναρκωτικών, πάνω σε στρώματα γυμναστικής, ακολουθούν τις οδηγίες της γυμνάστριας.

ING«Τους ηρεμεί», λέει ο επικεφαλής των φυλακών, Αρε Χόινταλ. «Δεν θέλουμε θυμό και βία σε αυτό το μέρος. Θέλουμε ήρεμους κρατούμενους».

Αυτή η ήρεμη βέβαια δεν είναι φθηνή. Μία θέση σε αυτές τις φυλακές στοιχίζουν περίπου 109.000 ευρώ τον χρόνο. Το μέσο ετήσιο κόστος για μία θέση στις φυλακές της Αγγλίας είναι περίπου 45.000.Όσο μιλάνε, δίπλα τους ένας υπάλληλος των φυλακών περνά με ένα σκούτερ και δύο κρατούμενοι τρέχουν δίπλα του σε σταθερό ρυθμό.
Ο διευθυντής των φυλακών γέλα. «Λέγεται δυναμική ασφάλεια» λέει, έχοντας διαβάσει το απορημένο ύφος της δημοσιογράφου. «Οι υπάλληλοι και οι κρατούμενοι είναι μαζί σε δραστηριότητες όλη την ώρα. Τρώνε μαζί, παίζουν βόλεϊ, κάνουν διάφορες δραστηριότητες που τους βοηθούν πραγματικά να κοινωνικοποιηθούν με τους κρατούμενους, να τους μιλούν και να τους κινητοποιούν».
Όταν ο Χόινταλ ξεκίνησε την καριέρα του, στις αρχές δεκαετίας του 80, οι φυλακές αυτές ήταν τελείως διαφορετικές. Υπήρχε μία σκληρή φιλοσοφία και κουλτούρα, η οποία επικεντρωνόταν στην ασφάλεια και τον εγκλεισμό. Και το ποσοστό υποτροπής ήταν περίπου στο 60% με 70%, όπως στις ΗΠΑ.

STR New / Reuters

Όμως τότε έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη Νορβηγία. Μία μεταρρύθμιση που επικεντρωνόταν λιγότερο στην εκδίκηση και περισσότερο στον σωφρονισμό και την κοινωνικοποίηση.
Κρατούμενοι που το προηγούμενο διάστημα περνούσαν την ημέρα τους κλειδωμένοι, τώρα εκπαιδεύονται, γυμνάζονται, κάνουν δραστηριότητες, ενώ ο ρόλος των σωφρονιστικών υπαλλήλων αλλάξει εντελώς. Άλλαξε και όρος «φύλακες». «Είμαστε υπάλληλοι φυλακών και φυσικά φροντίζουμε ο κρατούμενος να εκτίσει την ποινή του, αλλά παράλληλα προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Είμαστε μέντορες, πρότυπα, προπονητές τους».
Και αυτή η μεγάλη αλλαγή, έφερε απτά αποτελέσματα. Η υποτροπή σε νέα αδικήματα μειώθηκε στο μόλις 20% στα δύο χρόνια και 25% στα πέντε χρόνια. Στην Βρετανία η υποτροπή είναι περίπου 50% μετά από μόλις ένα χρόνο. 

Το κτίριο

Η αρχιτεκτονική του νέου συστήματος έχεις σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι κρατούμενοι να μην αισθάνονται ως κρατούμενοι, να μειώνεται το ψυχολογικό άγχος και να έρχονται σε αρμονία με το περιβάλλον. Μόνο από το κτίριο, που στοίχισε πάνω από 150 εκατ. ευρώ, και τα βραβεία που έχει πάρει για το μήνυμα μινιμαλιστικό του στυλ, δίνει μία αίσθηση περί τίνος πρόκειται.
Εδώ τα δωμάτια μοιάζουν περισσότερο με φοιτητικές εστίες παρά με κελιά. Ο κάθε κρατούμενος έχει το δικό του δωμάτιο, με δικό του μπάνιο, ψυγείο, τηλεόραση και θέα στο δάσος.

STR New / Reuters

Σε οποιονδήποτε μπορεί να ρωτήσει «μήπως όλο αυτό είναι υπερβολικό», ο διευθυντής των φυλακών απαντά: «Δεν είναι εύκολο να στερείς σε κάποιον την ελευθερία του. Στη Νορβηγία η ποινή είναι ότι

Ορθόδοξη θεολογία και λογοτεχνία – τέχνη

Ορθόδοξη θεολογία και λογοτεχνία – τέχνη

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Τις ποικίλες σχέσεις θεολογίας και λογοτεχνίας ανέδειξε η ομότιτλη ημερίδα («Θεολογία και Λογοτεχνία») της ιεράς μητρόπολης Μεσσηνίας, που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγα χρόνια.

Ορισμένα από τα συμπεράσματά της, όπως τα σταχυολογεί ο οικείος μητροπολίτης Χρυσόστομος, είναι και τα εξής:

– Το θρησκευτικό βίωμα στην ποίηση του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού είναι ζωντανό. Τον συγκινούσε η ορθοδοξία, η Αγία Γραφή, η εκκλησιαστική υμνογραφία. Στην ορθοδοξία βρήκε στήριγμα, παρηγοριά κι ελπίδα. Χαίρεται την πρώτη του δυνατή πίστη. Η θρησκευτικότητά του συνδέεται με τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του Θεού. Ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» έχει πηγή εμπνεύσεως την Αγία Γραφή. Μιλά για το φως του ουρανού, τη δύναμη της πίστεως, της ηθικής.

– Ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος υπήρξε σοβαρός διανοούμενος και γνήσιος άνθρωπος των ελληνικών γραμμάτων. Θεολόγος και φιλόλογος διά βίου. Εκτός από τις «Ωδές» έγραψε ωραίες προσευχές, κυρίως μετάφραση των Ψαλμών. Το όλο έργο του εμπνέεται από τον Θεό, την αρετή και τη θεία δικαιοσύνη. Πέθανε ως αγγλικανός το 1869. Κινείται κατά της παπικής κυριαρχίας. Ο Κάλβος δεν είναι πιστό μέλος της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά ένας ηθικολόγος ευσεβιστής, ένας πουριτανός.

– Ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης πιστεύει, προφητεύει, μένει προσηλωμένος στον αναστάντα θεάνθρωπο. Αγαπά τον Ντοστογιέφσκι. Δεν μένει στα εξωτερικά. Ανοίγει παράθυρο φωτεινής θαλπωρής. Στη σύντομη ζωή του έγραψε σπουδαία ποιήματα.

– Ο ποιητής Γιώργος Θέμελης, ο Βυζαντινός της Θεσσαλονίκης, μιλά με αγάπη περί αγγέλων και

Ανώριμη και Ώριμη Θρησκεία, από τον Gordon Allport

Ο Gordon Allport ήταν από τους πρώτους ψυχολόγους που εστίασε τη θεωρία του στη μελέτη της προσωπικότητας και για αυτό αναφέρεται στην ιστορία της ψυχολογίας ως ένας από τους κυριότερους εκφραστές της ψυχολογίας της προσωπικότητας.

Ο Allport μπορεί να μην αναφέρθηκε στη θεωρία του στα ανθρώπινα εξελικτικά στάδια, όμως προχώρησε στη διάκριση μεταξύ ώριμης και ανώριμης θρησκείας, στο σύγγραμμά του “The Individual and His Religion: A Psychological Interpretation”, που εκδόθηκε το 1950 στην Αμερική.

Η Ανώριμη Θρησκεία, σύμφωνα με τον Gordon Allport

Στην ανώριμη θρησκεία, σύμφωνα με τον Gordon Allport μπορούμε να βρούμε τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

1. Μαγική σκέψη π.χ. «Αν κάνω κάτι λάθος, ο Θεός θα με τιμωρήσει», αυτο-κριτική από ένα ανώτερο πλάσμα που έχει φτιάξει τον κόσμο.

2. Εκπλήρωση επιθυμίας π.χ. «Αν προσεύχομαι πολύ σκληρά, θα πάρω άριστα στο διαγώνισμα αύριο», μη ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας.

3. Φανατισμού π.χ. «Όλοι οι μη πιστοί πρέπει είτε να προσηλυτιστούν ή να πεθάνουν».

4. Κυριολεκτική σκέψη π.χ. «Ο Θεός είναι ένας γενειοφόρο, αρσενικό ανθρώπινο ον, βρίσκεται στον ουρανό, έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως η ζήλια και ο θυμός, κρίνει κάθε λέξη μου και θα με επιβραβεύσει ή θα με τιμωρήσει αναλόγως».

5. ‘Μεταχειρισμένη’ πίστη π.χ. «Πιστεύω και εφαρμόζω όλα όσα διδάχθηκα στο Κατηχητικό Σχολείο».

6. Μη αντανάκλαση της πραγματικότητας π.χ. «Το γράφει στην Αγία Γραφή».

Το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής της θρησκείας κατευθύνεται προς τις ανώριμες μορφές της.

H Ώριμη Θρησκεία, σύμφωνα με τον Gordon Allport

Καθώς ο διαχωρισμός δεν είναι απόλυτος, σε αντίθεση με την ανώριμη θρησκεία, ο Gordon Allport αναφέρει ότι η ώριμη θρησκεία πρέπει να έχει τουλάχιστον μερικά από τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται παρακάτω.

1. Να είναι σωστά διαφοροποιημένη

Ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ οποιαδήποτε απορία σχετικά με τη θρησκεία του, δέχεται κάθε δόγμα και κάθε κανόνα, που αισθάνεται πάντα ότι αυτό που γνωρίζει είναι το τέλειο, ότι κατέχει ένα δώρο που δόθηκε στον ίδιο από μία ύψιστη αρχή, είναι ένα παράδειγμα ενός αδιαφοροποίητου συναίσθηματος.

Δεν είναι ρεαλιστικό.

Αντίθετα, κάποιος που θα πει «η εκκλησία μου έχει κάποια καλά χαρακτηριστικά, αλλά εγώ, για παράδειγμα, δεν συμφωνώ με την απαγόρευση της έκτρωσης», θα ήταν μια πιο ρεαλιστική και διαφοροποιημένη στάση. Όχι ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι το θέμα. Η εκκλησία μπορεί να είναι ή να μην είναι σωστή σχετικά με την έκτρωση. Αλλά το θέμα είναι ότι η απολύτη αποδοχή των όσων λέει η θρησκεία, χωρίς καμία κριτική ανάλυση δεν είναι ούτε ρεαλιστική, ούτε διαφοροποιημένη, ούτε ώριμη.

2. Έχει δυναμικό χαρακτήρα, παρά την επαγωγική της φύση

Το ώριμο θρησκευτικό συναίσθημα δεν καθοδηγείται από τις επιθυμίες, τους φόβους και τις ορέξεις του εαυτού. Το ώριμο θρησκευτικό συναίσθημα θα δώσει τη δική του κινητήρια δύναμη, ένα έμφυτο

Νομική και ηθική θεώρηση της Προεμφυτευτικής Γενετικής Διάγνωσης – Διλήμματα και προβληματισμοί

Νομική και ηθική θεώρηση της
Προεμφυτευτικής Γενετικής Διάγνωσης

Ελένη Απ. Παράσχου
Δικηγόρος-Μέλος Δ.Σ. Βέροιας
Μ.Δ.Ε. Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

1. Ο 21^ος αιώνας που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την αλματώδη πρόοδο της γενετικής, η οποία σε συνδυασμό με την χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, έχει επιφέρει πλήρη επανάσταση στην ιατρική επιστήμη. Πλέον, στο πλαίσιο της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μέθοδοι και τεχνικές εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς και προσφέρουν τη δυνατότητα να διενεργούνται διαγνωστικές εξετάσεις στο έμβρυο από τα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του.

2.  Τεχνική συναφής προς τις μεθόδους της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής^[1] είναι η Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση (Pre-implantation Genetic Diagnosis – PGD). Αξίζει να αναφερθεί ότι η ιδέα της προεμφυτευτικής γενετικής διάγνωσης αναπτύχθηκε για πρώτη φορά από τους Edwards και Gardner το 1968. Η μέθοδος  αυτή άρχισε να εφαρμόζεται στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, Το 1990 γεννήθηκαν τα πρώτα δίδυμα θήλεα παιδιά, αφού είχε προηγηθεί η διενέργεια της προεμφυτευτικής γενετικής διάγνωσης, προκειμένου να πιστοποιηθεί το φύλο των εμβρύων και να αποφευχθεί η μετάδοση φυλοσύνδετου νοσήματος. Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται ότι η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη μέθοδος στο χώρο της εξωσωματικής γονιμοποίησης και της μοριακής βιολογίας.

3.  Η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση περιλαμβάνει το γενετικό έλεγχο των εμβρύων in vitro (ήτοι εμβρύων που έχουν δημιουργηθεί με εξωσωματική γονιμοποίηση) και επιτρέπει την ανίχνευση γενετικών νοσημάτων^[2] και χρωμοσωματικών ανωμαλιών^[3] στα έμβρυα in vitro, πριν την εμφύτευσή τους στη μήτρα. Δηλαδή, αφού γίνει η λήψη του γενετικού υλικού με βιοψία στα έμβρυα in vitro, αυτό υποβάλλεται σε γενετικές εξετάσεις (µε μεθόδους PCR/polymerase chain reaction ή FISH/fluorescence in situ hybridization ή CGH/comparative genome hybridization) για τον εντοπισμό χρωµοσωµατικών ανωμαλιών και μονογονιδιακών γενετικών νοσημάτων[4]. Μετά το γενετικό έλεγχο, επιλέγονται και μεταφέρονται στη μήτρα μόνο τα έμβρυα εκείνα που δε φέρουν τη γενετική ανωμαλία. Με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγεται η μετάδοση του γενετικού νοσήματος στους απογόνους.

Είναι δυνατόν να λεχθεί ότι η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση είναι μια μορφή πολύ πρώιμης προγεννητικής διάγνωσης[5]. Με άλλα λόγια, δεν αποτελεί θεραπευτική μέθοδο. Εφαρμόζεται σε ζευγάρια με πρόβλημα γονιμότητας, τα οποία υποβάλλονται για το λόγο αυτό σε εξωσωματική γονιμοποίηση, και σε γόνιμα ζευγάρια υψηλού κινδύνου για μετάδοση κάποιου γενετικού νοσήματος ή χρωμοσωματικής ανωμαλίας, προκειμένου να αποφευχθεί η μετάδοση του νοσήματος ή της ανωμαλίας στους απογόνους τους.

Αναμφίβολα, μια μέθοδος όπως η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση, με τις δυνατότητες που παρέχει, δεν μπορεί παρά να εγείρει δυσεπίλυτα ηθικά και νομικά προβλήματα.

Β. ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ι. Βασικά βιοηθικά διλήμματα ως προς τη μέθοδο της προεμφυτευτικής γενετικής διάγνωσης          

1. Η απόρριψη παθογόνων εμβρύων

4.  Καταρχάς, ένα από τα καίριας σημασίας ερωτήματα που ανακύπτουν  κατά την εφαρμογή της μεθόδου της προεμφυτευτικής γενετικής διάγνωσης είναι κατά πόσο δικαιολογείται η απόρριψη παθογόνων εμβρύων. Δικαιούμαστε να «προλάβουμε» τη γέννηση παιδιών με σοβαρές ασθένειες, αποκλείοντας τη μεταφορά παθολογικών εμβρύων στη μήτρα στην περίπτωση εξωσωματικής

Ανθρώπινα πειράματα: η σκοτεινή πλευρά της “ιατρικής εξέλιξης” και Διεθνές Δίκαιο

Σαββίνα Καλαϊτζίδου

 

Στη σύγχρονη εποχή, η ιατρική επιστήμη και έρευνα έχει επιτύχει τρομερές ανακαλύψεις, και έχει σημειώσει τρομακτική πρόοδο στη θεραπεία, πρόληψη και αντιμετώπιση ποικίλων ασθενειών και ιατρικών προβλημάτων. Έτσι, δεδομένης της ασφάλειας και της απάντησης που προσφέρει σήμερα η επιστήμη σε κάθε σχεδόν ερώτημα, σπάνια αναρωτιέται κανείς το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα σπουδαία βήματα, και το “κόστος” αυτής της εντυπωσιακής εξέλιξης. Οι περισσότεροι ίσως αγνοούν ότι δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου η ιατρική επιστήμη δοκιμάστηκε και εξελίχθηκε πάνω στο ίδιο είδος το οποίο ήταν ταγμένη να υπηρετεί και να βοηθά – δηλαδή το ανθρώπινο είδος.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα

 

Δεν έχει περάσει καιρός από όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τη χρηματοδότηση από τρεις κολοσσούς της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας πειραμάτων που πραγματοποίησε ινστιτούτο έρευνας σε ανθρώπους για την επίδραση των εκπεμπόμενων καυσαερίων στην υγεία τους. Πιο συγκεκριμένα, οι VW, Daimler, BMW, αλλά και η εταιρία Bosch, ανέθεσαν στο ινστιτούτο τη διεξαγωγή μιας δοκιμής αναφορικά με την εισπνοή από 25 υγιή άτομα, για μικρό χρονικό διάστημα, διοξειδίου του αζώτου, το οποίο και εμπεριέχεται στα εκπεμπόμενα από τα αυτοκίνητα καυσαέρια. Κατόπιν της εισπνοής του αερίου πραγματοποιήθηκαν ιατρικές μετρήσεις για να διαπιστωθεί η επίδραση της ουσίας στην ανθρώπινη υγεία.

Ιατρικά πειράματα του 20ου αιώνα σε ανθρώπους

 

Το παραπάνω συμβάν, ωστόσο, συνιστά μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα των ιατρικών πειραμάτων και πράξεων που έχουν διεξαχθεί σε ανθρώπους – με ορισμένες από αυτές να ξεπερνούν τους φραγμούς που θέτουν η λογική, η σκληρότητα, η ιατρική δεοντολογία και η ηθική.

Ξεκινώντας από ένα -κατά κοινή ομολογία- ιδιαίτερα μελανό σημείο της ανθρώπινης ιστορίας σε όλους τους τομείς, αυτό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα “πειράματα” που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά του έχουν χαρακτηριστεί ιδιαίτερα βάναυσα, μέχρι και φρικιαστικά.

 

Πιο αναλυτικά, στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz, στο κτίριο Block 10, αποκαλύφθηκε ότι πραγματοποιούνταν πειράματα στείρωσης αποκλειστικά σε Εβραίες νεαρές παντρεμένες γυναίκες, με την έγχυση μιας ιδιαίτερα καυστικής ουσίας στα γεννητικά τους όργανα, η οποία προκαλούσε φρικτούς πόνους, και άφησε όσες επέζησαν από αυτή τη μέθοδο ανίκανες για τεκνοποιία. Άλλες γυναίκες υποβάλλονταν σε πολύ υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας -σε σημείο εγκαυμάτων- για να διαπιστωθεί αν θα νοσούσαν από καρκίνο στη μήτρα και, μετέπειτα, υποβάλλονταν σε βιοψίες. Επιπλέον, επιστολές κάνουν γνωστό ότι από το ίδιο στρατόπεδο η γερμανική εταιρία παραγωγής φαρμάκων και χημικών ουσιών Bayer “προμηθευόταν”, κατόπιν συμφωνίας με τον διοικητή του στρατοπέδου και έναντι πληρωμής, “παρτίδες υποκειμένων” -όπως οι ίδιοι τις ονόμαζαν συνθηματικά- που δεν ήταν άλλα από γυναίκες κρατούμενες. Τα θύματα αυτά προορίζονταν για τη δοκιμή από την εταιρία ενός υπνωτικού φαρμάκου, κατά τη διάρκεια της οποίας πέθαιναν ορισμένες “παρτίδες” και, στη συνέχεια, ζητούνταν νέες.

 

Παιδιά που χρησιμοποίησε ο Josef Mengele στα πειράματά του. Πηγή: https://allthatsinteresting.com/josef-mengele-nazi-experiments

Εξίσου ανατριχιαστικά είναι τα γενετικά πειράματα που διενεργούνταν σε δίδυμα παιδιά από τον γνωστό γιατρό Josef Mengele, ώστε να εξακριβωθούν τα ιδιαίτερα γενετικά γνωρίσματά τους, καθώς εκείνος πίστευε πως ενδεχομένως θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη δημιουργία της Αρίας φυλής. Ακόμα,