Η τεχνολογία αιχμής περιβάλλει βέβαια όλο το ρομποτικό προσθετικό και
δεν μένει απλώς σε επίπεδο εντυπωσιασμού: πανάλαφρος και ανθεκτικός, ο
βραχίονας ασφαλίζεται στη θέση του μέσω αναρρόφησης, όταν αναλαμβάνει
ένας σιλικονένιος δακτύλιος να τον σφραγίσει γύρω από το κομμένο μέλος.
Ο 33χρονος σήμερα Μέγιερ, γεννημένος στο Αμβούργο της Γερμανίας αλλά
πλέον κάτοικος Ελβετίας, ήρθε στον κόσμο χωρίς χέρι κάτω από τον
αριστερό αγκώνα. Φορούσε εξάλλου προσθετικά μέλη ήδη από τριών μηνών, αν
και λίγη σχέση είχαν τα παλιότερα μηχανικά χέρια με αυτό που διαθέτει
σήμερα.
Βλέπετε στο βιονικό χέρι του καθηγητή κοινωνικής ψυχολογίας του
Πανεπιστημίου της Ζυρίχης κάθε δάχτυλο κινείται ανεξάρτητα με δικό του
κινητήρα, την ίδια ώρα που ο τεχνητός πήχης ανταποκρίνεται αυτομάτως στα
μυϊκά ερεθίσματα που δέχεται μέσω ηλεκτροδίων, κάνοντας το χέρι να
ανοίγει ή να κλείνει χωρίς περαιτέρω ενέργειες.
Και βέβαια αν το θελήσει, ο Μέγιερ μπορεί να περιστρέψει τον καρπό
του σε γωνία 360 μοιρών, προκαλώντας προφανώς αμηχανία σε όλα τα φυσικά
ανθρώπινα χέρια!
Το καινοτόμο προσθετικό που έσπευσαν να αποκαλέσουν «μηχανικό θαύμα»
είναι μια δημιουργία της Touch Bionics, η οποία το λέει εύγλωττα
«i-limb». Το όνομα δεν είναι προϊόν μόνο δαιμόνιων στρατηγικών
μάρκετινγκ, καθώς αντιπροσωπεύει το βελτιωμένο λογισμικό, τις
μεγαλύτερης διάρκειας μπαταρίες και τους μικρότερους και
αποτελεσματικότερους μικροεπεξεργαστές. Τεχνολογίες δηλαδή που οδηγούν
την επανάσταση στη βιονική ηλεκτρονική και έχουν ήδη επιφέρει
κολοσσιαίες τομές.
Σαν τα απίστευτα αυτά ρομποτικά μέλη ή σαν τα λειτουργικά πρωτότυπα
των πρώτων πλήρως τεχνητών οργάνων (που έρχονται ολοταχώς να
αντικαταστήσουν σπλήνα, πάγκρεας, καρδιά και πνεύμονες). Ή σαν το
πειραματικό εμφύτευμα που συνδέει τον εγκέφαλο με τον ηλεκτρονικό
υπολογιστή και υπόσχεται να δώσει στους παραπληγικούς συνανθρώπους μας
τη δυνατότητα χειρισμού προσθετικών μελών!
Είμαστε πια για τα καλά στην εποχή της προσωπικής ηλεκτρονικής, εκεί
που τα βιονικά θαύματα θα βρίσκουν ολοένα και περισσότερες εφαρμογές
στις ζωές και τα σώματά μας. Ποτέ άλλοτε δεν ήμασταν τόσο φθαρτοί και
αναλώσιμοι!
Παρακεί εξάλλου από την αίθουσα διδασκαλίας του Μέγιερ στο
Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης συντελείται άλλο ένα βιονικό θαύμα. Οι
ακαδημαϊκοί μηχανικοί έχουν συγκεντρώσει στο εργαστήριό τους όλα τα
προσθετικά μέλη και τα τεχνητά όργανα του κόσμου προσπαθώντας να
συναρμολογήσουν τον πρώτο συνθετικό άνθρωπο! Ο Βιονικός Άνθρωπος, όπως
ονομάστηκε δηλωτικά, είναι η πρώτη τέτοιας κλίμακας απόπειρα να
λειτουργήσουν τεχνητά μέλη χωρίς ανθρώπινο σώμα.
Το εγχείρημα είναι κολοσσιαίο και δεν είναι δύσκολο να δει κανείς το
γιατί. Ο ρομποτικός άνθρωπος στερείται νευρικού συστήματος και εγκεφάλου
ώστε να κινήσει τα προσθετικά μέλη. Αντιθέτως, τα όργανα και τα μέλη
κινούνται μέσω τηλεχειρισμού από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και μια
σειρά καινοτόμων προγραμμάτων, την ίδια ώρα που τα μοναδικά i-limbs
συνδέονται μέσω τεχνολογίας Bluetooth!
Αυτό που αποδεικνύει ο Βιονικός Άνθρωπος, όσο υπαρξιακό κι αν είναι
το σοκ για μας, είναι τι μεγάλο ποσοστό από το σώμα μας μπορεί άνετα να
αντικατασταθεί από κλειστά κυκλώματα, πλαστικό και μέταλλο. Και για να
ενταθεί λες το εφέ του δράματος, ο Βιονικός Άνθρωπος έχει πρόσωπο και
δεν είναι άλλο από ένα συνθετικό αντίγραφο του προσώπου του Μέγιερ!
Ο Βιονικός Άνθρωπος είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα της βιομηχανικής,
ένα πραγματικό θαύμα σε εξέλιξη, αφού έχει καταφέρει να αντικαταστήσει
αποτελεσματικά περισσότερο από το 50% του ανθρώπινου σώματος. Το επίπεδο
προόδου της βιονικής είναι σήμερα τέτοιο που υπόσχεται ακόμα πιο
πελώριες τομές, φέρνοντας στο κατόπι της θεολόγους και θεωρητικούς της
βιοηθικής και της δεοντολογίας που κατακεραυνώνουν τα σχεδόν υπερφυσικά
αυτά πειράματα.
Παρά το γεγονός ότι πολλαπλά τεχνητά μέλη δεν μπορούν ακόμα να
λειτουργήσουν στο ανθρώπινο σώμα, το ερώτημα που αναφύεται είναι σαφές:
τι ποσοστό της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να αντικατασταθεί από μηχανές
και να συνεχίζει το πλάσμα να αποκαλείται άνθρωπος;
Η βιοηθική αναδιπλώνεται και μας λέει ότι το μόνο κριτήριο είναι αν η
μηχανή ενισχύει ή παρεμβαίνει στην ικανότητα του ανθρώπου να
αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του. Όλοι συμφωνούν εξάλλου ότι η