Υποκειμενικότητα και Αγάπη

του Νικήτα Καυκιού

Ο ψυχοθεραπευτής με νοητική εγρήγορση και συγκινησιακή μετοχή, προσπαθεί να καταλάβει την εσωτερική πραγματικότητα του θεραπευόμενου.

Όπως και κάθε άλλος άνθρωπος μέσα από τη μελέτη και την εμπειρία, έχει διαμορφώσει θεωρητικά ερμηνευτικά φίλτρα με τα οποία κατανοεί τους άλλους και τον εαυτό του. Ακόμη και όταν έχει ευρεία θεωρητική κατάρτιση και πολύχρονη πρακτική πείρα, η όραση του είναι αναπόφευκτα διαθλαστική και επιλεκτική. Βλέπει αυτό που τα μάτια του, του επιτρέπουν να δει, με τον τρόπο με τον οποίο του επιτρέπουν να δει.

Τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα στις πρώτες συνεδρίες ο ψυχοθεραπευτής δεν έχει την πολυτέλεια να εξηγήσει στον θεραπευόμενο τις θεωρητικές του προϋποθέσεις, τα όρια και το βαθμό εγκυρότητας των μεθόδων που εφαρμόζει. Αν το κάνει, ελλοχεύει ο κίνδυνος η συνάντηση από θεραπευτική συνεδρία να εκτραπεί σε θεωρητικό διάλογο. Ο θεραπευόμενος ζητά βοήθεια και όχι εκμάθηση αρχών και μεθόδων.

Σε θέματα όμως ξεκάθαρης ηθικής χροιάς όπως είναι για παράδειγμα οι σεξουαλικές σχέσεις ή η επιθετική διάθεση και συμπεριφορά, ο θεραπευτής οφείλει να εξηγήσει στον θεραπευόμενο το νόημα, τη

λειτουργία και τα όρια της θεραπευτικής, «ηθικής ουδετερότητας» ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο θεραπευόμενος έχει κάνει ξεκάθαρη αναφορά στην πνευματική ή ηθική προέκταση των προβλημάτων του.

Είναι καίρια ευθύνη του θεραπευτή, έχοντας συνειδητοποιήσει τη σχετικότητα και τα όρια των θεραπευτικών του παρεμβάσεων, να προσεγγίζει με άνευ όρων σεβασμό το πρόσωπο που έχει απέναντί του, χωρίς να μένει προσκολλημένος στα ερμηνευτικά και μεθοδολογικά σχήματα που κουβαλάει μέσα του.

Είναι απαραίτητο να παρεμβάλλει ένα προστατευτικό μαξιλάρι ανάμεσα στις θεωρητικές του πεποιθήσεις και την ψυχοθεραπευτική του πράξη. Να είναι συγκινησιακά και νοητικά αποδεσμευμένος από τα εννοιολογικά του περιεχόμενα, ώστε να μπορεί να συναντήσει απροκατάληπτα, την εσωτερική πραγματικότητα του άλλου. Να τηρεί μια στάση αδιάλειπτης εγρήγορσης και να είναι συντονισμένος αφ’ ενός με τα θεωρητικά του κλειδιά και αφ΄ ετέρου με το πιο άμεσα βιώματα που του προσφέρει η ζωντανή σχέση του με το θεραπευόμενο.

Ο πυρήνας της γνώσης είναι ο θεραπευόμενος όχι η θεωρία. Ο θεραπευτής επιτρέπει τη λειτουργική παρέμβαση των γνωσιολογικών του σχημάτων, αλλά είναι έτοιμος κάθε φορά να τα εγκαταλείψει, χάριν της πραγματικότητας η οποία προβάλλεται από τον άλλο, στη ζωντανή διαπροσωπική σχέση εγώ - εσύ.

Το πρόσωπο του θεραπευόμενου είναι πάντοτε πιο σημαντικό από τις γνώσεις. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε, και ίσως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που οι αντιληπτικές μας δυνατότητες, μας επιτρέπουν να συλλάβουμε.

Το πρόσωπο γνωρίζεται μέσα στην Αγάπη. Ο θεραπευτικός ρόλος των θεωρητικών προϋποθέσεων είναι η δόμηση, η διάρθρωση της αγάπης. Οι θεραπευτικές προοπτικές ανοίγουν με το κλειδί της αγάπης.

Η Αγάπη είναι το θεραπευτικό πλαίσιο. Το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο τελεσιουργείται το μυστήριο της θεραπευτικής επικοινωνίας. Η ψυχοθεραπεία είναι πράξη ερωτική. Κοινωνίας προσώπων.

Το κλίμα, το χαριτωμένο της αγάπης ανασταίνει τις λανθάνουσες θεραπευτικές δυνατότητες. Η Αγάπη είναι δύναμη. Η δύναμη που πυροδοτεί τα εσωτερικά αποθέματα θεραπευτικής ενέργειας. Η αγάπη καταλαβαίνει, η αγάπη γνωρίζει, η αγάπη αποκαλύπτει, η αγάπη θεραπεύει.

Αναδημοσίευση από:  http://www.psyche.gr/ypokeimagapi.htm

Σχετικοί σύνδεσμοι:

Γέροντας Παϊσιος - Οι τρείς αγάπες...   
Έχουν οι χριστιανοί χαρά; 
Δως μου ένα όνειρο να κρατηθώ... Υπαρξιακή προσέγγιση της Καταθλίψεως. 
Εξάρτηση απ' το διαδίκτυο 
Ψυχολογικές προϋποθέσεις τήρησης των εντολών. 
Ηθική νοημοσύνη. Το επίκτητο χάρισμα 
Σχολικός εκφοβισμός - bullying (video) 
Η ανάπτυξη της ηθικής κρίσης των εφήβων σύμφωνα με τη θεωρία του Kohlberg