Η άσκηση δεν είναι άρνηση αλλά ζωή...

Η άσκηση δεν είναι άρνηση αλλά ζωή..

Στον Χριστιανισμό, δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν νηστεύεις, αλλά κι όταν τρως.

Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν αγρυπνείς και προσεύχεσαι αλλά και όταν κοιμάσαι. Μήτε μονάχα όταν σιωπάς αλλα κι όταν μιλάς με αγάπη και ενδιαφέρον για τον άλλο. Ούτε όταν αποσύρεσαι στην ησυχία, αλλά και όταν φανερώνεσαι σε κοινωνία μετα των αδελφών σου.

Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν κυριαρχείς επι της σάρκα σου, αλλα κι όταν χαίρεσαι της χαρές που έχει δώσει ο Θεός επι αυτής.

Γιατί τα πάντα είναι δώρα Θεού και μέρος της δημιουργίας Του.

Η χριστιανική άσκηση δεν είναι άρνηση της δημιουργίας του Θεού, αλλα η δυνατότητα να δω

Πρέπει να βάλουμε όρια στην Τεχνητή Νοημοσύνη; (TEDxLamia – Σωτήρης Τασουλής)

Πρέπει να βάλουμε όρια στην Τεχνητή Νοημοσύνη;

Η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να αντικαταστήσει τον άνθρωπο; Έχουν βάση όσα περιγράφονται σε έργα επιστημονικής φαντασίας; Το αναπάντεχο και το συνηθισμένο κάτω από ένα πρίσμα αμφισβήτησης από τον κ. Σωτήρη Τασουλή. 

Ο Σωτήρης Τασουλής έλαβε το δίπλωμα του στα Μαθηματικά το 2006 και το Δίπλωμα Ειδίκευσης (MSc) στα Μαθηματικά των Υπολογιστών και των Αποφάσεων το 2009 από το Πανεπιστήμιο Πατρών. Το 2013 έλαβε το Διδακτορικό Δίπλωμα (PhD) από το Τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στη Λαμία. Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε τη μεταδιδακτορική του έρευνα στο Helsinki Institute for Information Technology (HIIT) και στο Department of Computer Science του University of Helsinki της Φινλανδίας, στο πεδίο της Ανακάλυψης Γνώσης σε Μεγάλο Όγκο Δεδομένων (Knowledge Discovery in

Πώς γινόταν η Εξομολόγηση τους πρώτους αιώνες στην Εκκλησία (μέρος Α΄).

Πώς γινόταν η Εξομολόγηση τους πρώτους αιώνες

Από την Εκκλησιαστική Ιστορία αρχιμ. Βασιλείου Στεφανίδου

 Α.      «Υπήρχε μόνο δημόσια εξομολόγηση. Σε αυτήν υποβάλλονταν τα ελαφρά αμαρτήματα, ενώ οι χριστιανοί εύχονταν στο Θεό υπέρ των αμαρτωλών αυτών.  «Να εξομολογείστε λοιπόν ο ένας στον άλλον τις αμαρτίες και να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον, για να θεραπευτείτε. Έχει μεγάλη δύναμη η προσευχή δίκαιου ανθρώπου όταν είναι ενεργής (εντατική)» (Επιστολή Ιακώβου, 5,16).

Δεν αναφέρεται ιδιαιτέρως συγχωρητική ευχή εκκλησιαστικού λειτουργού, αλλά αυτός βεβαίως συμπροσευχόταν μαζί με τους άλλους χριστιανούς. Η ευχή αυτού θεωρήθηκε η κυριότερη και σιγά σιγά έπαυσε η ευχή των χριστιανών.

Τα βαριά αμαρτήματα, κατά την επικρατέστερη γνώμη, απέκλειαν ολοτελώς από την Εκκλησία. Η γνώμη αυτή στηρίζεται στην προς Εβραίους επιστολή και την πρώτη επιστολή του Ιωάννη. Σύμφωνα με αυτές, τα μετά το βάπτισμα βαριά αμαρτήματα υπάγονταν στην άμεση κρίση του Θεού, άνθρωποι δεν μπορούσαν να αναμιχτούν σε αυτά με προσευχές και δεήσεις. Η σχέση αυτών με αυτά που τελούνταν στη δημόσια εξομολόγηση είναι προφανής. Τα μετά το βάπτισμα βαριά αμαρτήματα αποκλείονταν από τη δημόσια εξομολόγηση.

Ο αριθμός των βαρέων αμαρτημάτων δεν ήταν καθορισμένος. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει πάντοτε περισσότερα από τρία, όχι πάντοτε τον ίδιο αριθμό, και κάθε φορά αναφέρει, όσα από αυτά είχε λόγους για αυτό, ή όσα θυμόταν (Α Κορινθίους, 5,11. 6,9 και εξής, προς Γαλάτας 5,19 και εξής, Α΄ προς Τιμόθεον 1,9 και εξής). Έτσι οι χριστιανοί θα πλησίαζαν κατά το δυνατόν περισσότερο προς το ιδανικό. Ότι αποκλείονταν ολοτελώς από την Εκκλησία αυτοί που αμάρταναν βαριά και ότι ως βαριά αμαρτήματα θεωρούνταν πολλά, ήταν εκδήλωση των ενθουσιαστικών τάσεων της εποχής αυτής, της ιδέας, δηλαδή, ότι πλησίαζε η Δευτέρα παρουσία του Χριστού και η τελική κρίση.

Η ιδέα αυτή έκανε τους χριστιανούς αυστηρότερους με τους εαυτούς τους και με τους άλλους και καθιστούσε τολμηρό, η Εκκλησία να λάβει απόφαση για αυτούς που αμαρτάνουν βαριά, αφού μετά από λίγο ο ίδιος ο Θεός θα αποφάσιζε για αυτούς.

Αυτοί που αμάρταναν βαριά δείχνοντας στο μεταξύ ανάλογη μεταμέλεια, μπορούσαν να ελπίζουν, ότι θα συγχωρεθούν από το Θεό στη μέλλουσα κρίση. Έτσι ο Παύλος συμβούλευε τους Κορινθίους «να παραδώσουν αυτόν τον άνθρωπο (τον αιμομίκτη) στο σατανά για να βασανιστεί η σάρκα, έτσι ώστε το πνεύμα να σωθεί στην ημέρα του Κυρίου» (Α΄ προς Κορινθ. 5,5).

Ένας λόγος του Χριστού έδινε βεβαίως στους αποστόλους απεριόριστο δικαίωμα να συγχωρούν αμαρτίες (κατά Ιωάννην 20, 23), αλλά αυτοί, όπως και οι υπόλοιποι χαρισματούχοι, προκειμένου για χριστιανούς που αμάρτησαν βαριά, εξαιτίας των λόγων που αναφέρθηκαν, έκαναν σε έκτακτες περιπτώσεις χρήση αυτού του δικαιώματος, και όσες φορές έκαναν χρήση αυτού, θεωρούνταν ένδειξη, ότι ο Θεός συγχωρούσε αυτόν που αμάρτησε βαριά και γινόταν αυτός πάλι δεκτός στην Εκκλησία (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία 3,23, 7 και εξής).

Αν εξαιρέσουμε τις έκτακτες αυτές περιπτώσεις, οι βαριά αμαρτάνοντες χριστιανοί αποκλείονταν ολοτελώς από την Εκκλησία και δεν γίνονταν πλέον δεκτοί σε αυτήν. Αυτής της κατάστασης απήχηση υπάρχει σε κάποιο χωρίο του Ειρηναίου που έγραψε το κατά αιρέσεων σύγγραμμά του γύρω στο 180.

«Είπε ο πρεσβύτερος εκείνος, ότι φοβάται μήπως τυχόν μετά τη γνώση του Χριστού, αφού πράξουμε κάτι που δεν αρέσει στο Θεό, δεν πάρουμε πλέον άφεση των αμαρτιών, αλλά αποκλειστούμε από τη βασιλεία του» (Κατά αιρέσεων, 4,27,2).

Επίσης στα αρχαιότερα συγγράμματα του Ωριγένη, ιδίως στο περί ευχής, που γράφτηκε γύρω στο 232. «Δεν γνωρίζω πώς κάποιοι επέτρεψαν στους εαυτούς τους αυτά που είναι πάνω από την ιερατική αξία, ίσως χωρίς να είναι ακριβείς στην ιερατική επιστήμη, καυχιούνται ότι μπορούν και ειδωλολατρείες να συγχωρούν, να δίνουν άφεση σε μοιχείες και πορνείες, επειδή η προσευχή τους για αυτούς που τόλμησαν αυτά λύνει και την προς θάνατον αμαρτία» (Περί ευχής, κεφ. 28)…» (Εκκλησιαστική Ιστορία αρχιμ. Βασιλείου Στεφανίδου, εκδόσεις Παπαδημητρίου σελ. 54-56, το κείμενο μεταγλωττίστηκε στη δημοτική, υπογραμμίσεις δικές μας)

 Β.      «Μεταβολές, που επήλθαν στην εξομολόγηση και τη μετάνοια, όσον αφορά σε δύο βαριά αμαρτήματα (έκπτωση από το χριστιανισμό και ακολασία), είδαμε αλλού (κεφ. 2 και 3). Σε αυτά

Ποινικοποίηση του ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων στο Σουδάν

Ποινικοποίηση του ακρωτηριασμού

 γυναικείων γεννητικών οργάνων στο Σουδάν

Το Σουδάν προχώρησε προσφάτως στην ποινικοποίηση του ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων, καθιστώντας την εν λόγω πράξη άξια ποινής τριών χρόνων φυλάκισης.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σύμφωνα με τον ΟΗΕ, στο Σουδάν το 87% των γυναικών ηλικίας 14 έως 49 ετών έχουν υποστεί κάποια μορφή κλειτοριδεκτομής, εξαιτίας κυρίως της διαδεδομένης πολιτισμικής αντίληψης ότι είναι απαραίτητη για την φήμη των νεαρών γυναικών, αλλά και για τις βέλτιστες προοπτικές σχετικά με τον γάμο τους.

Η εν λόγω απαγόρευση έλαβε χώρα στα πλαίσια μιας ευρύτερης κίνησης κατά της κλειτοριδεκτομής. Ωστόσο, σύμφωνα με αναφορά της Unicef, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα 29 χωρών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, η συγκεκριμένη πρακτική παραμένει αρκετά διαδεδομένη, παρά το γεγονός ότι οι 24 από εκείνες έχουν προχωρήσει ήδη στην προώθηση σχετικής νομοθεσίας που επιβάλει την απαγόρευσή της.

Ειδικότερα, όσον αφορά το Σουδάν, ο ακρωτηριασμός γυναικείων γεννητικών οργάνων φαίνεται να ήταν ήδη απαγορευμένος σε κάποιες από τις πολιτείες του. Παρόλα αυτά, εξαιτίας της αντίθεσης του ηγέτη

«Ευθανασία - Ένα κατ' εξοχήν βιοηθικό πρόβλημα»

«Ευθανασία - Ένα κατ' εξοχήν βιοηθικό πρόβλημα»

Διονύσιος Ραζής ιατρός παθολόγος - ογκολόγος 

Το πρόβλημα της ευθανασίας είναι πολύ παλιό. Υπάρχει απ' όταν ο άνθρωπος οργανώθηκε σε κοινωνίες. Σήμερα όμως συζητείται περισσότερο, γιατί σήμερα υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερη έκταση. Αντίθετα, η Βιοηθική είναι ένας διεπιστημονικός τομέας που αναπτύχθηκε σχετικά πρόσφατα. Το 1954 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι ο φυλετικός διαχωρι­σμός, στα σχολεία και οπουδήποτε αλλού, είναι αντισυνταγματικός. Αυτή η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου σημείωσε μια βαθειά αλλαγή στην αμε­ρικανική κοινωνία. Το μήνυμα του δικαστηρίου ήταν σεβασμός για το άτομο. Η αρχή ότι κάθε άτομο δικαιούται σεβασμού ως ανθρώπινο ον, γρήγορα επεξετάθη και σε άλλα ευάλωτα άτομα -μεταξύ αυτών και στους αρρώστους. Η επικράτηση της αρχής του σεβασμού του ατόμου και των δικαιωμάτων του ατόμου και τα ηθικά διλήμματα της σύγχρονης ιατρικής δημιούργησαν τη Βιοηθική.

 Στα μέσα της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70 δημι­ουργήθηκαν σημαντικά ηθικά προβλήματα και ηθικά διλήμματα από την εφαρμογή στην ιατρική πράξη της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου. Η δυνατότητα μεταμόσχευσης οργάνων, με περιορισμένες όμως δυνατότητες ανεύρεσης οργάνων (4.000 άρρωστοι πεθαίνουν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ περι­μένοντας στη λίστα μεταμοσχεύσεων), η μακροχρόνια αιμοδιάλυση νεφροπα­θών σε τελικά στάδια, η χρήση αναπνευστήρων σε αρρώστους μόνιμα σε κώμα, η δυνατότητα μακροχρόνιας παράτασης της ζωής ανίατων αρρώστων είναι μερικά από τα προβλήματα που δημιούργησε η τεχνολογική πρόοδος. Γιατροί, φιλόσοφοι, θεολόγοι, νομικοί και πολιτικοί, στα μέσα της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70, άρχισαν να συζητούν και να αρθογραφούν για τα ηθικά διλήμματα της σύγχρονης ιατρικής, όπως αυτά που αναφέραμε πιο πάνω, καθώς και για τη μεθοδολογία λήψης θεραπευτικών αποφάσεων, για ηθικά αμφισβητήσιμες πρακτικές ιατρικής έρευνας και για τα δικαιώματα του αρρώστου.

Αυτά τα προβλήματα και τα ηθικά διλήμματα δεν είναι αποκλειστικά ιατρικής φύσεως. Είναι διλήμματα που αφορούν και τις ατομικές αξίες, τις προσωπικές αντιλήψεις για την έννοια της ζωής και του θανάτου

Εισαγωγή στην ηθική – βίντεο (Introduction to Ethics)

Εισαγωγή στην ηθική

Το βίντεο αυτό αποτελεί μια σύντομη εισαγωγή στην ηθική. Εξετάζει το θέμα της ηθικής και του ηθικά επιτρεπτού με βάση τις υπάρχουσες φιλοσοφικές ηθικές θεωρίες. Το βίντεο δημιουργήθηκε από τον John Deigh. 

Η αλλοίωση των αθλητικών αξιών

Η αλλοίωση των αθλητικών αξιών

Στο σημερινό άρθρο θα  αναφερθούμε στην  αλλοίωση του αθλητισμού μέσω της εμπορευματοποίησης και της χρήσης των  αθέμιτων μέσων με σκοπό την κατάκτηση ης κορυφής. Με την αλλοίωση του αθλητισμού λόγω των παραπάνω, κοινωνική και ηθική ζωή του αθλητή. Με τα προαναφερθέντα τίθεται το ερώτημα, υπάρχει πλέον καθαρός αθλητισμός; Καθημερινά παρατηρούμε το φαινόμενο της αισχροκέρδειας με σκοπό.

Στο παρελθόν ο αθλητισμός πρόβαλλε ανθρωπιστικές αξίες και συνέβαλλε στην ανάπτυξη του ανθρώπου. Πλέον στον αθλητισμό κυριαρχούν φαινόμενα που δεν αντιπροσωπεύουν τις βασικές αξίες όπως (ντόπινγκ και χουλιγκανισμός), λόγω της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού. Οι αθλητές χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα (αναβολικά) για τη νίκη. Όμως η υγεία των αθλητών με αυτό τον τρόπο θυσιάζεται στον βωμό των επιδόσεων και η ζωή τους κινδυνεύει από την χρήση ουσιών. Επίσης υποβαθμίζεται και η κοινωνική αξία του αθλητή. Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού συνοδεύεται με τα οικονομικά συμφέροντα ως μέσω κερδοσκοπίας διάφορων εταιριών. Γενικά με τις αρνητικές επιδράσεις στον αθλητισμό υποβαθμίζεται η έννοια του αθλητικού ιδεώδους και του ευ αγωνίζεσθε και αναβαθμίζονται έννοιες όπως χουλιγκανισμός και στοιχηματισμός που αλλοιώνουν τις βασικές αξίες του αθλητισμού.

Όμως, πέρα τις αρνητικές αξίες που κυριαρχούν στον αθλητισμό υπάρχουν ιδέες και προτάσεις που θα μειώσουν και θα αντισταθούν στην εκχώρηση τέτοιων αξιών. Αρχικά οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν

Ο Θεός «μιλάει» μέσα από τη δυστυχία…

Ο Θεός «μιλάει» μέσα από τη δυστυχία

π. Φιλόθεος Φάρος

Όπως ανακάλυψε ο Ιώβ, ο Θεός μπορεί να μιλήσει μέσα από τον πόνο. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος σε μια ζωή που τελειώνει με το θάνατο και που διαβρώνεται από τα σύμβολα του θανάτου.

Μετά από μια σοβαρή αρρώστια της γυναίκας του κάποιος έγραψε: «Μετά από τρεις δεκαετίες συμπορευθήκαμε με αυτούς που πορεύονται μέσα από τις πεδιάδες του πόνου και ανακαλύψαμε ότι έχουν πολλά σκοτάδια και σκιές. Για πόσο καιρό είχαμε γλυτώσει!»

.

Η πίστη μας έχει ως κέντρο της ένα θεό που υποφέρει. Ο Θεός έδωσε την απάντησή του στη διαμαρτυρία του Ιώβ όταν συμμερίσθηκε αυτός ο ίδιος την ανθρώπινη δυστυχία. Όταν έγινε ένας από εμάς στον Ιησού Χριστό. Η σιωπή του Θεού στη δυστυχία μας μπορεί να γίνει εκκωφαντική, η απουσία Του συντριπτική, Θεέ μου, πού είσαι;

Σ’ αυτές τις στιγμές ο Θεός είναι κρυμμένος πίσω από τα γεγονότα, που φαίνεται ότι αρνούνται την παρουσία Του. Ήταν κρυμμένος πίσω από τον σταυρό του Χριστού, που εκείνη τη στιγμή εφαίνετο να λοιδορεί κάθε ιδέα πρόνοιας.

Ο Χριστός, όπως και ο Ιώβ, αισθάνθηκε μάλλον εγκαταλελειμμένος παρά συμπαραστατούμενος. «Θεέ

Ραγδαία αύξηση των θανάτων με βασική αιτία την αυτοκτονία στις ΗΠΑ

Ραγδαία αύξηση των θανάτων με βασική αιτία

την αυτοκτονία στις ΗΠΑ

Ένα μεγάλο ποσοστό των Αμερικανών πολιτών, τη τελευταία δεκαετία, έχει αποπειραθεί να δώσει ένα τέλος στη ζωή του, δια μέσου της αυτοκτονίας.

Ο αριθμός των θανάτων που σημειώνονται είναι ολοένα και αυξητικός, σύμφωνα με μία νέα έρευνα, που δημοσιεύτηκε από τη JAMA Psychiatry. Ερευνητές από το  U.S. CentersforDiseaseControlandPrevention, αναφέρουν πως από το 2006 έως το 2015, πάνω από 1,2 εκατομμύρια απόπειρες αυτοκτονίας έχουν καταγραφεί σε όλη τη χώρα και ότι υπήρξε αύξηση 10% στις απόπειρες, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας. Επιπροσθέτως, το ποσοστό θνησιμότητας από τα προαναφερθέντα περιστατικά, αυξήθηκε κατά 13% κατά την τελευταία δεκαετία, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι μπορεί να επιλέγουν περισσότερο "θανατηφόρα" μέσα στην προσπάθειά τους να περατώσουν το βίο τους.    

«Το μοτίβο αλλαγών στα θνησιμότητας δια μέσου της αυτοκτονίας, ποικίλλει μεταξύ δημογραφικών ομάδων», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Dr Jing Wang, επιδημιολόγος στο Τμήμα Πρόληψης Βίας του CDC, στο UPI. «Περισσότεροι άνθρωποι έκαναν απόπειρες αυτοκτονίας και αξίζει να σημειωθεί πως οι πράξεις τους έγιναν πιο θανατηφόρες, στον πιο ηλικιωμένο πληθυσμό. Η κατανόηση αυτών των επιδημιολογικών προτύπων σε επίπεδο πληθυσμού, μπορεί να βοηθήσει στην προσπάθεια πρόληψης των αυτοκτονιών». Τα ευρήματα αντιστοιχούν σε αυτά μιας έκθεσης του CDC -που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα-, η οποία έδειξε ότι το ποσοστό αυτοκτονιών στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκε κατά 35% μεταξύ του διαστήματος 1998 έως 2018. Υπολογίζεται ότι περίπου 40.000 με 50.000 Αμερικανοί αφαιρούν τη ζωή τους κάθε χρόνο.

Για τη νέα μελέτη, οι ερευνητές του CDC ανέλυσαν στατιστικά στοιχεία και βάσεις δεδομένων από το

Φυλακή: σύστημα σωφρονισμού ή τιμωρίας;

Φυλακή: σύστημα σωφρονισμού ή τιμωρίας;

της Σμαράγδας Τσάγκα, 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ   

Ήδη από την αρχαιότητα, βασικό θέμα συζήτησης αποτελεί ο ρόλος των ποινών στην κοινωνία. Πρωτοπόρος για την εποχή του ο Πλάτωνας, θέτει στην ενότητα 6 του έργου του «Πρωταγόρας», τον προβληματισμό για τον ρόλο της ποινής και για τον παιδευτικό ή μη χαρακτήρα της. Διατυπώνει απόψεις ρηξικέλευθες, που αναιρούν τον εκδικητικό χαρακτήρα των ποινών και θέτουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός συστήματος απονομής της δικαιοσύνης  που σκοπό έχει τον σωφρονισμό και την διαπαιδαγώγηση. Παρόμοιες απόψεις ασπάζονται και πιο σύγχρονοι φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων και ο Τσεζάρε Μπεκαρία, στο έργο του «περί εγκλημάτων και ποινών», όπου υποστηρίζει ότι βασικός σκοπός της ποινής πρέπει να είναι τόσο η αποτροπή των πολλών από το να αδικήσουν, όσο και η διαπαιδαγώγηση  του δράστη, ώστε να μην επαναλάβει κάποια εγκληματική πράξη (Μπουκόρου, 2011).

Όλες οι παραπάνω απόψεις φυσικά και γίνονται αποδεκτές από τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες. Τον σκοπό της διαπαιδαγώγησης προσπαθεί να πραγματώσει και η φυλάκιση, δηλαδή η έκτιση στερητικής της ελευθερίας ποινής, ως απόλυτη μορφή κοινωνικού ελέγχου (Χάιδου, 2002). Ωστόσο, στην Ελλάδα  η θεωρία απέχει από την πραγματικότητα. Στις ελληνικές φυλακές ανακύπτει πληθώρα προβλημάτων που οδηγούν στην άρση του σωφρονιστικού και παιδαγωγικού χαρακτήρα τους, με αποτέλεσμα η φυλακή να καθίσταται απλώς μία τιμωρία, ένας χώρος φύλαξης αδρανών ανθρώπων, για την απλή απομάκρυνση εγκληματιών από το κοινωνικό σύνολο, και όχι μέσο «επανανθρωπισμού» του δράστη.

ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Στη χώρα μας εμφανίζεται το φαινόμενο του υπερσυνωστισμού των κρατουμένων στους χώρους που προορίζονται για την έκτιση των περιοριστικών της ελευθερίας ποινών, με άμεση συνέπεια την υπονόμευση του διαπαιδαγωγικού χαρακτήρα των σωφρονιστικών προγραμμάτων και την αναπαραγωγή βίαιων φαινομένων. Το δομικό αυτό πρόβλημα παρατηρείται ήδη από το 1926, οπότε και άρχισαν να εκδίδονται σχετικά στατιστικά στοιχεία (Δημόπουλος, 1998). Μέχρι σήμερα έχουν γίνει προσπάθειες από τους νομοθέτες για τη σύνταξη ενός σωφρονιστικού κώδικα, ικανού  για την αντιμετώπιση του ζητήματος, χωρίς ωστόσο να έχει παρατηρηθεί κάποια βελτίωση. Αντιθέτως το πρόβλημα έχει οξυνθεί, όπως προκύπτει από τις τελευταίες μετρήσεις, σύμφωνα με τις οποίες το ποσοστό του υπερπληθυσμού των φυλακών στην Ελλάδα υπολογίζεται στο 102,6%, μέγεθος που αποδεικνύει το γεγονός ότι οι ελληνικές φυλακές έχουν εξαντλήσει τη χωρητικότητά τους. Το ποσοστό αυτό μάλιστα μας κατατάσσει στην 9^η θέση των πιο πυκνοκατοικημένων φυλακών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο κυριότερος παράγοντας που οδηγεί στον υπερσυνωστισμό, εντοπίζεται στον τρόπο απονομής της ελληνικής δικαιοσύνης. Η φυλάκιση, ιδανικά, θα έπρεπε να εφαρμόζεται ως η έσχατη ποινή, ενώ παράλληλα θα έπρεπε το μέγεθος της ποινής να υπολογίζεται εξίσου αυστηρά. Ωστόσο, τα παραπάνω απέχουν από την πραγματικότητα. Η ευκολία με την οποία κάποιος δράστης καταδικάζεται σε φυλάκιση και μάλιστα σε μακρόχρονη στερητική της ελευθερίας ποινή, σε συνδυασμό με την δυσλειτουργία του δικαστικού συστήματος,  το οποίο χαρακτηρίζεται από τον γοργό ρυθμό απονομής της δικαιοσύνης και την κατάχρηση της προσωρινής κράτησης οδηγεί αναπόφευκτα στην μετατροπή των φυλακών σε «αποθήκες ανθρώπων» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην έκθεσή της η Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT). Την ήδη δυσχερή κατάσταση έρχεται να επιβαρύνει η έλλειψη κατάλληλα εκπαιδευμένων σωφρονιστικών υπαλλήλων.

Προκειμένου  να τεθούν σε εφαρμογή τα σωφρονιστικά προγράμματα για να επιτευχθεί η διαπαιδαγώγηση του δράστη και για να λειτουργήσουν ομαλά οι χώροι κράτησης, απαραίτητο προαπαιτούμενο αποτελεί η διατήρηση της νομιμότητας από την πλευρά τόσο των κρατουμένων όσο και του σωφρονιστικού προσωπικού. Οι σχέσεις μεταξύ του προσωπικού και των κρατουμένων και κυρίως των τελευταίων μεταξύ τους, χαρακτηρίζονται από ανομία και παραβατικότητα. Παρατηρείται μία τάση οι κρατούμενοι να παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους και «οι ισχυρότεροι να επιβάλλονται στους ασθενέστερους». Έτσι, οι φυλακές αντί να υπηρετούν τον σωφρονιστικό τους σκοπό, γίνονται κέντρο διαφθοράς και αναπαράγουν τη βία. (Κουλούρης, 2009)

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ

Οι συνθήκες υπό τις οποίες εκτίουν την ποινή τους οι έγκλειστοι έρχονται σε οξεία αντίθεση τόσο με τον πρωταρχικό σκοπό της φυλάκισης ως ανθρώπινου σωφρονιστικού συστήματος, όσο και με

Ντουμπάι: Η τεχνητή νοημοσύνη στο επίκεντρο μεγάλου συνεδρίου…

Ντουμπάι: Η τεχνητή νοημοσύνη

στο επίκεντρο μεγάλου συνεδρίου…

Η τεχνητή νοημοσύνη έχει μπει για τα καλά στην καθημερινή μας ζωή, είτε μέσω των κοινωνικών μας δικτύων, είτε στην ιατρική πρακτική,  είτε μέσα από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας.  Άλλες σχεδιαζόμενες εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης μοιάζουν σαν να μας οδηγούν σε σενάρια της επιστημονικής φαντασίας.

Στο Ντουμπάι, η οργάνωση  AI Everything  θέλει να φωτίσει διάφορες πτυχές του θέματος. Στο πλαίσιο  αυτό διοργάνωσε εκδηλώσεις για τις εφαρμογές της τεχνικής νοημοσύνης. Στο βίντεο μπορούμε να παρακολουθήσουμε να μιλάει ο  πρώτος Υφυπουργός Τεχνητής νοημοσύνης

Οι πέντε αρχές της Βιοηθικής (animation)

Το βίντεο αυτό εξετάζει, αν  υπάρχουν κάποιες βασικές ηθικές αρχές και αξίες, οι οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους γιατρούς να αντιμετωπίζουν ορισμένα δύσκολα ηθικά διλήμματα όπως είναι τα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την ενήμερη συγκατάθεση, τη στάθμιση της ωφέλειας και της βλάβης και της αυτονομίας του ασθενούς. 

Εικονικό έμβρυο δίνει πληροφορίες για την πρώιμη εμβρυική ανάπτυξη

 Εικονικό έμβρυο δίνει πληροφορίες

για την πρώιμη εμβρυική ανάπτυξη

Το πρώτο «εικονικό έμβρυο » δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στην κατανόηση της πρώιμης ανάπτυξης εμβρύων και της εξέλιξης ενός μεμονωμένου κυττάρου σε πολλά κύτταρα διαφορετικών τύπων.

Δημοσιεύοντας τα αποτελέσματά τους στο περιοδικό Cell , ερευνητές από το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας (EMBL) στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας και από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάδοβας της Ιταλίας, περιέγραψαν την ανάπτυξη κάθε μεμονωμένου κυττάρου στο έμβρυο.

«Πώς δημιουργούνται οι πολλοί διαφορετικοί τύποι κυττάρων στο σώμα κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης από ένα ζυγωτό, το οποίο είναι μόνο ένα κύτταρο; Αυτό είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη ερωτήματα στη βιολογία», δήλωσε  ο Pierre Neveu, επικεφαλής της ομάδας στο EMBL, εξηγώντας το σκεπτικό πίσω από τη μελέτη.

Όλοι οι οργανισμοί ξεκινούν ως ένα μόνο κύτταρο, το οποίο διαιρείται, παράγοντας νέες κυτταρικές σειρές προκαθορισμένες για να γίνουν διάφοροι ιστοί και δομές. Μια αναπαράσταση των κυτταρικών γενεών στην ανάπτυξη του εμβρύου, που αντιπροσωπεύει κάθε κύτταρο στο χώρο και το χρόνο, δεν έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. «Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πλήρη κατανόηση των προγραμμάτων γονιδιακής έκφρασης. Αυτά καθοδηγούν τα μεμονωμένα κύτταρα να σχηματίσουν τους διαφορετικούς τύπους ιστών που είναι απαραίτητοι για τη δημιουργία εμβρύου», εξήγησε η πρώτη συγγραφέας  Hanna Sladitschek.

Οι ερευνητές μοντελοποίησαν το εικονικό έμβρυο σε έναν θαλάσσιο οργανισμό που ονομάζεται Phallusia mammillata. Κάθε μεμονωμένος οργανισμός έχει τον ίδιο αριθμό κυττάρων, γεγονός που διευκολύνει την ανασυγκρότηση της εμβρυϊκής του ανάπτυξης συνδυάζοντας παρατηρήσεις από πολλά δείγματα. Για να

Οι θεολόγοι ως "φουσκωτοί" του Θεού

Οι θεολόγοι ως "φουσκωτοί" του Θεού

Ανδρέας Αργυρόπουλος

Ορισμένοι θεολόγοι, ευτυχώς λίγοι, δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι ο Θεός μας είναι Θεός της Αγάπης και της Ελευθερίας. Μας θέλει απόλυτα ελεύθερους, τόσο πολύ ,που μας επιτρέπει να τον αρνηθούμε. Δεν έχει ανάγκη από "φουσκωτούς" που θα τον "υπερασπιστούν". Μας θέλει ελεύθερα πρόσωπα που θα τον αγαπήσουμε και Αυτόν και όλους γύρω μας και πιο πολύ τους "αρνητές" του, ειδικά όταν αυτοί είναι νέα παιδιά, μαθητές Λυκείου....Έτσι συνεχίζουν να τον "υπερασπίζονται" σκοτώνοντας τις ψυχές

Η αγωγή των παιδιών σε μια σύγχρονη κοινωνία

Η αγωγή των παιδιών σε μια σύγχρονη κοινωνία

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΥΡΓΙΩΤΑΚΗΣ*

Οι ρίζες στο θέμα μιας σωστής αγωγής των παιδιών και των εφήβων στον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό ξεκινούν με τα Έπη του Ομήρου, ο οποίος με τους ήρωες του ως πρότυπα επιδίωκε μια σωστή διαπαιδαγώγηση τους. Ο Σωκράτης είναι, ωστόσο,  ο πρώτος φιλόσοφος που με μεθοδικό τρόπο απέβλεπε, σε αντίθεση με το πρότυπο του επιδιωκόμενου από τους Σοφιστές «παντογνώστη», επιδέξιου  και «καπάτσου ορθολογιστή», στην καλλιέργεια ενός παιδαγωγικού ήθους στους μαθητές του. Ο Πλάτων και στη συνέχεια ο Αριστοτέλης διεύρυναν με τις απόψεις και τις θεωρίες τους ακόμη περισσότερο τη σχετική συζήτηση.

Η συζήτηση αυτή με τη σύγχρονη της αντίληψη ξεκίνησε όμως με τις παιδαγωγικές ιδέες του Ρουσώ, ο οποίος διαχώριζε τα παιδιά και τους εφήβους από τη μέχρι τότε εσφαλμένη αντίληψη του «ανώριμου ενήλικα». Αρκετές από τις βασικές παιδαγωγικές του ιδέες εφάρμοσε ο γνωστός Παιδαγωγός Πεσταλότσι, ο οποίος δίκαια ονομάστηκε «πατέρας του δημοτικού σχολείου». Η βιομηχανική ανάπτυξη από τα τέλη του 18ου αιώνα και η συνεπακόλουθη θεσμοθέτηση ενός εκπαιδευτικού συστήματος με ένα  «ωφελιμιστικό» δημοτικό σχολείο ως πρώτη βαθμίδα, είχαν ως συνέπεια σε όλο τον 19ο αιώνα τον παραμερισμό των παιδαγωγικών αντιλήψεων για την αναγνώριση της προσωπικότητας του παιδιού και του εφήβου. Μοναδική παρένθεση στην Ιστορία της Παιδαγωγικής αποτελεί το διεθνές Κίνημα της Μεταρρυθμιστικής Παιδαγωγικής στις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Ανώνυμοι, επώνυμοι αλλά κυρίως οι διακεκριμένοι εκπρόσωποι της ανέδειξαν με τις απόψεις και τις θεωρίες τους αλλά και με την άμεση εφαρμογή τους στην παιδαγωγική πράξη τις μέχρι τότε άγνωστες ικανότητες των παιδιών και των εφήβων. Οι ραγδαίες εξελίξεις εξαιτίας της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης καθιστούν αναγκαία τη συζήτηση των απόψεων τους, μια εκτενή αναφορά των οποίων παρέχεται στο συλλογικό μας τόμο «Διακεκριμένες προσωπικότητες της Παιδαγωγικής», Επίκεντρο, 2015. Σταχυολογώντας κανείς τις πιο σημαντικές τους επισημάνσεις μπορεί να συνοψίσει τις παρακάτω τέσσερις βασικές αρχές.

Ως μια από τις πιο βασικές αρχές που οφείλει να διακρίνει τις σχέσεις των ενηλίκων με τα παιδιά, κυρίως των γονέων και των εκπαιδευτικών, θεωρείται η ειλικρινής αγάπη· μια αγάπη, που, σύμφωνα με την σουηδό παιδαγωγό Έλεν Κέυ, πρέπει να κυριαρχεί και στην απόφαση κάθε ετερόφυλου ζευγαριού να γίνουν γονείς. Η ανιδιοτελής αυτή αγάπη ήταν το πρωταρχικό κίνητρο όλων των παραπάνω παιδαγωγών για την εφόρου ζωής σχετική τους δραστηριότητα. Ο πολωνός παιδαγωγός Korczak από παιδαγωγική συνείδηση και μόνο συνόδευσε τους καταδικασθέντες από τους Ναζί σε θάνατο μαθητές του και οδήγησε οικειοθελώς τον εαυτόν του σε από κοινού αυτοθυσία.

Η αναγνώριση των ατομικών δικαιωμάτων του παιδιού και του εφήβου, του πιο ατελούς θηλαστικού πλάσματος στον πλανήτη μας, αποτελεί μια δεύτερη εξίσου σημαντική αρχή. Οι ατέλειες του στη

Τί είναι η θέωση;

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ Ρωμανίδου(+)

Όσον για την θέωση στην Ορθόδοξη Γραμματεία έχουν γραφή πολλά και από κάποιους δίνεται η εντύπωση ότι η θέωση είναι μία ένεση Θεότητος(!), που γίνεται στον άνθρωπο μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας.

Νομίζουν μερικοί ότι υπάρχουν τα Μυστήρια της Εκκλησίας, ώστε να πηγαίνουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να δέχονται ενέσεις Θεότητος, όταν παίρνουν μέρος σ’ αυτά.

Επειδή δηλαδή λέγει π.χ. ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στις Ευχές προ της Θείας Μεταλήψεως για το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ότι «θεοί με και τρέφει», νομίζουν μερικοί ευσεβείς ότι μεταλαμβάνοντας των Αχράντων Μυστηρίων δέχονται ένεση Θεότητος και ότι έτσι, παίρνουν τρόπον τινά το εισιτήριο για τον Παράδεισο, έχουν δηλαδή τον Παράδεισο στην τσέπη(!)

Αυτά όμως τα λέγει ο άγιος Συμεών για τον εαυτό του· εννοεί δηλαδή ότι, εκείνος, μετά την Θεία Μετάληψη συχνά έφθανε να έχει μέθεξη στην άκτιστη Χάρη του Θεού, δηλαδή είχε εμπειρίες θεώσεως, τις οποίες του χάριζε ο Θεός. Εμείς όμως έχομε μέθεξη Θεού μετά από κάθε Θεία Μετάληψη;

Μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι είχαμε μετοχή στην Θεότητα, δηλαδή στην άκτιστη θεωτική Χάρη του Θεού, απλώς επειδή κοινωνήσαμε των Αχράντων Μυστηρίων, χωρίς γνωστώς να έχωμε αίσθηση της θεωτικής Χάριτος του Θεού;

Δυστυχώς σ’ αυτά τα χάλια καταντήσαμε με αυτά, που γράφουν οι ευσεβείς στην Ελλάδα σήμερα περί θεώσεως.

Αλλά στην Πατερική παράδοση θέωσις δεν είναι ο εμβολιασμός Θεότητος, αλλά η θεοπτία, ο δοξασμός. Δηλαδή, ο άνθρωπος, αφού φθάσει στην φώτιση, κατά την οποία έρχεται το Πνεύμα το Άγιο και προσεύχεται μέσα του, τότε έχει τις προϋποθέσεις να οδηγηθεί στην θεοπτία. Όταν ο Θεός θελήσει, τον οδηγεί στην θεοπτία, δηλαδή στην θέωση και τότε βλέπει τον Χριστό εν δόξη.

Αυτή η όραση του Χριστού εν δόξη είναι η θέωσις και μόνον αυτή. Υπάρχει και στους Λατίνους συγγραφείς τους Ορθοδόξους ο αντίστοιχος όρος glorificatio, που σημαίνει δοξασμός. Γι’ αυτό ο όρος θέωσις δεν συναντάται στην Ορθόδοξη Λατινική παράδοση.

Έτσι βλέπομε τον Απόστολο Παύλο στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του να λέγει: «Είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορ. 12, 26). Δηλαδή, όταν δοξάζεται ένα μέλος της ενορίας, τότε όλα τα μέλη της ενορίας συγχαίρουν μαζί του, φυσικά λόγω του δεσμού της αγάπης. Αυτός δε που δοξάζεται, γίνεται αυτόματα προφήτης.

Αυτός ο δοξασμός, που αναφέρει ο Απόστολος, είναι η θέωσις στην Πατερική παράδοση, που κάνει έναν

Γκόρντον Άλπορτ (Gordon-Allport 1897-1967)

Γκόρντον Άλπορτ (Gordon-Allport 1897-1967)

Αμερικανός ψυχολόγος, εισηγητής της θεωρίας των γνωρισμάτων και ένας από τους θεμελιωτές της ψυχολογίας της προσωπικότητας.

Προσωπική ζωή του Gordon Allport

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1897 στην πόλη Μοντεζούμα της Ιντιάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας.

Όταν ήταν έξι ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο Κλίβελαντ του Οχάιο.  Ο πατέρας του, John Edwards Allport, ήταν γιατρός και η μητέρα του, Nellie Edith Allport, ήταν δασκάλα. Καθώς το σπίτι της οικογένειας λειτουργούσε ως ένα είδος νοσοκομείου, ο Γκόρντον και τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια του βοηθούσαν συχνά τον πατέρα τους στη φροντίδα των ασθενών. Ως εκ τούτου, το ιατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, σε συνδυασμό με την αφοσίωση του πατέρα του στους ασθενείς του και τη βαθιά εκτίμησή του για την επιστήμη φαίνεται πως ήταν στοιχεία που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον μικρό Γκόρντον και αποτέλεσαν τα πρώτα θεμέλια για τη μετέπειτα πορεία του στον κλάδο της ψυχολογίας.

Επρόκειτο για ένα ντροπαλό και απομονωμένο παιδί, που συχνά γινόταν στόχος κοροϊδίας επειδή είχε γεννηθεί με οκτώ δάχτυλα στα κάτω άκρα. Στη διάρκεια της εφηβείας του είχε δημιουργήσει μία δική του επιχείρηση για εκτυπώσεις και ήταν συντάκτης στην εφημερίδα του σχολείου του. Αποφοίτησε από το λύκειο Glenville το 1915 και κέρδισε μία υποτροφία για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου βρισκόταν ήδη ο αδερφός του Floyd Henry Allport, σπουδάζοντας σε διδακτορικό επίπεδο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, εξάσκησε τον εθελοντισμό σε διάφορους κοινωνικούς τομείς και το 1919 πήρε το πτυχίο του ολοκληρώνοντας τις φιλοσοφικές και οικονομικές σπουδές του. Στη συνέχεια, ο αδερφός του, Floyd Henry, τον έπεισε να στραφεί στην ψυχολογία με αποτέλεσμα το 1921 να πάρει το μεταπτυχιακό του στον κλάδο και την επόμενη χρονιά ολοκλήρωσε το διδακτορικό του.
Το 1925 παντρεύτηκε την κλινική ψυχολόγο Ada Lufkin Gould και απέκτησαν μαζί ένα παιδί, τον Robert Bradlee Allport, ο οποίος έγινε παιδίατρος. Πέθανε στις 9 Οκτωβρίου του 1967 από καρκίνο στους πνεύμονες στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, σε ηλικία 70 ετών.

Επαγγελματική σταδιοδρομία του Gordon Allport

Το 1924 ξεκίνησε να διδάσκει στο Χάρβαρντ το μάθημα «Προσωπικότητα: Ψυχολογικές και Κοινωνικές Διαστάσεις». Το 1926, και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, δίδαξε εισαγωγικά μαθήματα ψυχολογίας στο

Δικαστήριο στην Ολλανδία εγκρίνει την ευθανασία σε περιπτώσεις προχωρημένης άνοιας

Δικαστήριο στην Ολλανδία εγκρίνει την ευθανασία

σε περιπτώσεις προχωρημένης άνοιας

Οι γιατροί στις Κάτω Χώρες είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν ευθανασία σε ασθενείς με σοβαρή άνοια χωρίς φόβο δίωξης, ακόμη και αν ο ασθενής δεν εκφράζει πλέον ρητή επιθυμία να πεθάνει, έχει αποφανθεί το ανώτατο δικαστήριο της χώρας.

Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου ακολούθησε μια υπόθεση ορόσημο πέρυσι, στην οποία ένας γιατρός αθωώθηκε για αδίκημα για ευθανασία μιας γυναίκας το 2016 με σοβαρή ασθένεια Αλτσχάιμερ που είχε ζητήσει τη διαδικασία πριν επιδεινωθεί η κατάστασή της. Η υπόθεση προκάλεσε αντιπαράθεση στις Κάτω Χώρες, επειδή η ανώνυμη γυναίκα έπρεπε να συγκρατηθεί από την οικογένειά της καθώς τέθηκε σε ευθανασία, αφού της είχε δοθεί ηρεμιστικό στον καφέ της εκ των προτέρων. Οι εισαγγελείς κατηγόρησαν τον γιατρό ότι προχώρησε σε ευθανασία χωρίς να συμβουλευτεί σωστά τον πελάτη της, λέγοντας ότι η 74χρονη γυναίκα μπορεί να άλλαξε γνώμη για το θάνατο. Τα Ολλανδικά δικαστήρια αθώωσαν τον γιατρό για αδίκημα και οι εισαγγελείς απέσυραν τις κατηγορίες. 

Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο ανώτατο δικαστήριο για νομική διευκρίνιση «προς το συμφέρον του νόμου». Το δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε: «Ένας γιατρός μπορεί να υποβάλει γραπτό αίτημα εκ των

Αλεξάντερ Σμορέλ, ο Γερμανός Ορθόδοξος Αντι-ναζιστής νεομάρτυρας

Αλεξάντερ Σμορέλ,

ο Γερμανός Ορθόδοξος Αντιναζιστής νεομάρτυρας

Νεομάρτυς Αλέξανδρος εκ Μονάχου: Η μνήμη του τιμάται στις 13 Ιουλίου, επέτειο της θανάτωσής του με αποκεφαλισμό. «Λαιμητόμω τελειούται» θα μπορούσε να είναι η διατύπωση, αφού ο νεομάρτυρας αποκεφαλίσθηκε, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς, σε ηλικία 25 ετών.

Πρόκειται για τον Αλεξάντερ Σμορέλ, συνιδρυτή μαζί με το φίλο του Χανς Σολ, της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», η οποία με προκηρύξεις που απέστελλε ταχυδρομικά προσπαθούσε να εξεγείρει τη συνείδηση των Γερμανών κατά του καθεστώτος.

Την αγιοκατάταξη πληροφορούμαστε από την επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας (6.2.2012 στα ρωσικά). Ο άγιος εικονίζεται με τη λευκή ιατρική μπλούζα και να κρατά ένα σταυρό μαζί μ’ ένα άσπρο τριαντάφυλλο, σύμβολο του Λευκού Ρόδου και ταυτόχρονα πασχάλιο σύμβολο, σύμβολο της νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο.

Το «Λευκό Ρόδο»

Η ονομασία προτάθηκε από το νεομάρτυρα, εμπνευσμένη από ένα απόσπασμα των «Αδελφών Καραμαζώφ» του Ντοστογέφσκυ, του αγαπημένου του συγγραφέα: Είναι η στιγμή που περιγράφεται η επιστροφή του Χριστού στη γη, για να αναστήσει εκ νεκρών ένα κοριτσάκι. «Το κοριτσάκι ανασηκώνεται στο φέρετρο και κοιτάζει τριγύρω, χαμογελώντας με ορθάνοιχτα απορημένα μάτια, κρατώντας ένα μάτσο από άσπρα τριαντάφυλλα που είχαν βάλει στα χέρια της…». Τότε, ο Μέγας Ιεροεξεταστής αναγνώρισε και συνέλαβε το Χριστό και ακολούθησε ο περίφημος μονόλογός του…

Ο πυρήνας της κίνησης απαρτιζόταν από φοιτητές της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, οι οποίοι σπούδαζαν, όντας παράλληλα ενταγμένοι στο στράτευμα. Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ κλιμάκωσαν τη δραστηριότητά τους, μοιράζοντας προκηρύξεις χέρι με χέρι και αναγράφοντας αντιχιτλερικά συνθήματα στους τοίχους.

Για το λόγο αυτό, η όργάνωση, που επί μήνες ήταν στο στόχαστρο της Γκεστάπο, μπόρεσε να

Η Θρησκεία και η σχέση της με την επιστήμη της Ψυχολογίας: Μια οπτική μέσα στην εποχή του Κορωνοϊού

Υβόνη Κωνσταντίνου Κλινικός Ψυχολόγος

Αν και τόσο η θρησκεία, όσο και η ψυχολογία προσφέρουν ανακούφιση, η θρησκεία από την μια πλευρά έχει τη δύναμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης, ενώ η ψυχολογία έχει τη γνώση της αλλαγής και της εξέλιξης.

Πολλοί πιστεύουν πως η επιστήμη της ψυχολογίας βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις πεποιθήσεις της θρησκείας και μάλιστα αρνούνται τη βοήθεια από κάποιο ειδικό ψυχικής υγείας ως κάτι το μη συμβατό με τη θρησκεία. Λαμβάνοντας υπόψη μου αυτά, όταν άρχισα να σπουδάζω ψυχολογία, ένιωθα αμαρτωλή.

Εκ των υστέρων, ο πνευματικός μου, μου ξεκαθάρισε πως άλλο είναι η βοήθεια που σου προσφέρει η εκκλησία και άλλο είναι η βοήθεια που σου προσφέρει ο ψυχολόγος, ο οδοντίατρος, ο γιατρός. Δεν είναι αμάρτημα να θέλω να διορθώσω το δόντι μου όταν με πονάει ή να θέλω να διορθώσω μια συμπεριφορά μου για να νιώσω καλύτερα. Αμαρτία είναι το να αρνούμαι να αλλάξω και απλά να επιμένω στο Γιατί; Γιατί να μου τύχει αυτό εμένα;.

Μάλιστα, η επιστήμη δεν είναι αναγκαστικά άκρως αντίθετη με την θρησκεία. Ο Δρ. Inzlicht με την ομάδα του στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, έλεγξαν με πείραμα (εφαρμόζοντας τη μέθοδο Stroop) κατά πόσο η εγκεφαλική δραστηριότητα των θρησκευόμενων ατόμων διαφέρει από αυτή των μη θρησκευόμενων σε καταστάσεις που το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τα λάθη του. Τα συμπεράσματα αυτού του πειράματος, ήταν πως η θρησκευτική πίστη επηρεάζει θετικά τα επίπεδα άγχους. Δηλαδή, όσο πιο πολύ πιστεύει κανείς στη θρησκεία, τόσο λιγότερο ενεργοποιούνται οι “περιοχές άγχους” του εγκεφάλου.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αυγουστίδης, Ψυχίατρος και λέκτορας Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υποστηρίζει σε άρθρο του πως η σύγχυση στο έργο των επιστημών ψυχικής υγείας και της θρησκείας προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από αρκετές ομάδες ή οργανώσεις παραθρησκευτικές και παραεπιστημονικές, που χρησιμοποιούν τίτλους σχετικούς με τη ψυχολογία ή τη ψυχοθεραπεία ή την αυτογνωσία.

Με λίγα λόγια διαστρεβλώνονται οι έννοιες και το περιεχόμενο τόσο της επιστήμης της ψυχολογίας, όσο και της ίδιας της θρησκείας ή του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Ο ίδιος συνεχίζει στο ότι η

Η προσευχή του Ιησού

Η προσευχή του Ιησού

π. Θωμά Χόπκο, Βίβλος και πνευματικότητα,

εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2014, σελ. 262-269 

Ο πιο φυσιολογικός τύπος αδιάλειπτης προσευχής στην ορθόδοξη παράδοση είναι η προσευχή του Ιησού. Η προσευχή του Ιησού είναι ο τύπος εκείνος της επίκλησης που χρησιμοποιούν όσοι εξασκούν την νοητική προσευχή, αυτή που σήμερα αποκαλείται επίσης και «καρδιακή προσευχή». Τα λόγια της προσευχής αυτής (τα λόγια που λέγονται συνηθέστερα) είναι τα εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου στίχου έχει θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενο.

Πρώτα απ' όλα, η προσευχή αυτή είναι επικεντρωμένη στο όνομα του Ιησού, επειδή αυτό είναι το όνομα Εκείνου, τον Οποίο « ο Θεός υπερύψωσε » (Φιλιπ. 2,9), το όνομα που δόθηκε στον Κύριο από τον ίδιο τον Θεό (βλ. Λουκ. 1,31), το όνομα που είναι « υπέρ παν όνομα » (Φιλιπ. 2,9· βλ. και 'Εφεσ. 1,21).

«...ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. 4,12 ).

Για τους χριστιανούς, κάθε προσευχή πρέπει να λέγεται στο όνομα του Ιησού: «Και ο,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. Εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιωάν. 14,1314).

Ο λόγος που η προσευχή απευθύνεται στον Ιησού ως Κύριο και Χριστό και Υιό του Θεού είναι γιατί Αυτός είναι το κέντρο ολόκληρης της πίστης, όπως αποκαλύφθηκε από τον Θεό εν Πνεύματι Αγίω.

«Λέγει αύτοίς, Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι; Αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπεν, Συ ει ο Χριστός ο υιός του θεού του ζώντος. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτώ, μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι αλλ' ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Κάγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την έκκλη- σίαν, και πύλαι αδου ου κατισχύσουσιν αύτής» (Ματθ. 16,15-18).

Ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και ότι ο Χριστός είναι Κύριος, αποτελεί την ουσία της χριστιανικής πίστης και το θεμέλιο της χριστιανικής Εκκλησίας. Το να πιστεύει κανείς και να ομολογεί αυτή την αλήθεια, αποτελεί δώρημα του Αγίου Πνεύματος.

«... ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι αγίω» (Α' Κορ. 12,3).

«... πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (Φιλιπ. 2,11).

Επικαλούμενος κανείς τον Ιησού, τον Υιό του Θεού, αναγνωρίζει και ομολογεί πίστη στον Θεό, τον