O «Ξένος» κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο

O «Ξένος» κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο

της Εἰρήνης Ἀρτέμη Θεολόγου- Φιλολόγου
ΜΑ & PhD Θεολογίας

Τή Μεγάλη Παρασκευή κατά τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου ἀκούγονται τά παρακάτω λόγια, τά ὁποῖα ὁ βυζαντινός ὑμνογράφος Γεώργιος Ἀκροπολίτης τό 13ο αἰώνα συνέθεσε καί ἔβαλε στά χείλη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Ὁ Ἰωσήφ ζητάει τό σῶμα τοῦ νεκροῦ Χριστοῦ, λέγοντας στόν Πιλάτο: «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, τόν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τόν ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τούς πτωχούς καί τούς ξένους. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὅς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τήν κεφαλήν ποῦ κλῖναι».
Εὔλογο ἐρώτημα γεννιέται στή σκέψη κάθε Χριστιανοῦ, γιατί ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας ἀποκαλεῖ ξένο τό Χριστό. Ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος οἰκοποιήθηκε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά ἦταν ξένος πρός τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεῖος Λόγος ἐνανθρωπίστηκε. Ἡ θεότητα ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ τελευταία, ὅμως, εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἁμαρτίας καί κάθε ροπή πρός αὐτήν. Ἄλλωστε ἡ ἁμαρτία τῆς ἀνθρώπινης φύσεως εἶναι συνέπεια τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Ὁ Θεῖος Λόγος ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀναμάρτητον καί τήν ἀμόλυντον, ὅπως αὐτή δημιουργήθηκε ἀρχικά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα.
Ὁ Χριστός ἦρθε νά σώσει τούς ξένους ἀπό τήν ἀλύτρωτη ξενιτιά τους, προσέλαβε τή μορφή τους, πῆρε πάνω του τήν ξενιτεία τους καί σάν ξένος πολιτεύτηκε σέ αὐτό τόν κόσμο. Γεννήθηκε σέ ξένο τόπο,

δέχτηκε ξένια δῶρα ἀπό ξένους πού ἦρθαν ἀπό τά ξένα νά τόν προσκυνήσουν, σάν ξένος φυγαδεύτηκε στήν Αἴγυπτο. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πρῶτος πρόσφυγας, ὁ πρῶτος ἀπόδημος μετανάστης ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χωρίς διεύθυνση μόνιμης κατοικίας στή γῆ, ὅπου ἐσκήνωσε πρόσκαιρα καί δέν εἶχε πού τήν κεφαλήν κλίναι. Ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει πώς εἴμαστε ὅλοι ξένοι πάνω στή γῆ, πάροικοι καί παρεπίδημοι, πρόσφυγες, μέ τελικό προορισμό τόν Οἶκο τοῦ Πατρός ἀπό ὅπου ἐξοριστήκαμε, τόν ἀρχικό Οἶκο τοῦ Πατρός ὅπου μας χαρίστηκε ἡ ζωή πού χάσαμε στά ξένα. Ἀφοῦ εἴμαστε ὅλοι ξένοι δέν ὑπάρχει λόγος νά φοβόμαστε τόν ξένο, τόν ἄλλο πού δέ διαφέρει σέ τίποτα ἀπό ἐμᾶς καί ἀπό τόν Χριστό στήν ξενιτεία του1.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σαρκωθείς δηλαδή Θεός Λόγος, ὑπάρχων προαιωνίως ὡς Θεός Λόγος ἐνανθρώπησε ἐν χρόνῳ καί ἔλαβε «μορφή δούλου» καί «ἐταπείνωσε ἑαυτόν» ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσω τοῦ κατά σάρκα Του σταυρικοῦ θανάτου Του, ἀφοῦ κατά τή Θεότητα παρέμεινε ἀπαθής2. Ἔγινε, λοιπόν, ἕνας ἀπό ἐμᾶς, παραμένοντας ξένος ὡς πρός τήν κακία καί τά ἄλλα πάθη πού μᾶς κυριεύουν. Ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία πού εἶναι τό σῶμα Του. Στό σῶμα αὐτό μέλη εἶναι ὅλοι ὅσοι ἀνήκουν σέ αὐτήν, κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος.
Ὅσοι θέλουν νά ἐνωθοῦν μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τό Θεό Πατέρα γνωρίζουν ὅτι αὐτή ἡ ἕνωση γίνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἕνωση, λοιπόν, ἔχουμε ὄχι φυσικά μέ την Θεία ουσία, αλλά μέ τή θεωμένη ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωση, ὅμως, αὐτή μέ τό Χριστό δέν εἶναι ἐξωτερική, οὔτε ἁπλῶς ἠθική. Δέν εἴμαστε ὁπαδοί τοῦ Χριστού, ὅπως κάποιοι ἄνθρωποι δηλώνουν ὁπαδοί ενός φιλόσοφου ἤ ἑνός διδασκάλου. Εἴμαστε πραγματικά μέλη τοῦ σώματος του Χριστοῦ. Εἴμαστε ἀδελφοί Του. Ὁ Χριστός δίνει τή δυνατότητα σέ ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, παρά τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματός Του, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας Του, «μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτού, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὁστέων αὐτοῦ»

Αναδημοσίευση από: http://www.24grammata.com/?p=49337