H ηθική στην ψυχολογία και την εκπαίδευση

Μαρία Πλατσίδου

Ηθικός προβληματισμός

 

Ένα από τα μέγιστα επιτεύγματα της διαδικασίας κοινωνικοποίησης ενός ατόμου είναι η ικανότητα να διαμορφώνει τη συμπεριφορά του με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει (Bandura, 1991. Kochanska, 1993). Η κατάκτηση αυτή βασίζεται, εν μέρει, στην ικανότητά του να καταλαβαίνει και να αξιολογεί ηθικά όχι μόνο τη δική του συμπεριφορά αλλά και των άλλων.

Πιο συγκεκριμένα, η έννοια της ηθικής αναφέρεται σε ένα σύστημα αξιολόγησης των ανθρωπίνων πρά­ξεων, δηλαδή τι είναι καλό και τι κακό, χρήσιμο ή όχι, αποδεκτό ή κατακρι­τέο, ηθικό ή ανήθικο (με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις), και εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο κάποιος κατανοεί, υιοθετεί και σέβεται τους συ­γκεκριμένους κοινωνικούς κανόνες και ηθικές αξίες (Hayes, 1994). Η ανά­πτυξη της ηθικής αποτελεί βασικό πυρήνα και στόχο της διαδικασίας κοινω­νικοποίησης του παιδιού και δε σχετίζεται αναγκαστικά με ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό ή πολιτικό σύστημα αξιών.

Η Ψυχολογία της ηθικής (moral psychology) διερευνά πώς οι άνθρωποι διαμορφώνουν ηθικές έννοιες

και πεποιθήσεις, πώς λαμβάνουν και εκτελούν αποφάσεις σε θέματα ηθικής, πώς αναπτύσσεται η ηθική σκέψη και τι επη­ρεάζει αυτή την ανάπτυξη. Τούτη αποτελεί τη γνωστική πλευρά της ηθικής ανάπτυξης και έχει μελετηθεί από κορυφαίους ψυχολόγους όπως ο Piaget (1932), ο Kohlberg (1984), και οι συνεχιστές τους (Gilligan, 1982. Smetana, 1984. Rest, Narvaez, Thoma, & Bebau, 2000). Η κοινωνική πλευρά της ηθικής ανάπτυξης δίνει έμφαση στην επιρροή των «σημαντικών άλλων» (Bandura, 1991). Θεωρεί, ωστόσο, ότι το παιδί συμμετέχει ενεργά στην απόκτηση και την εσωτερίκευση κοινωνικών πληροφοριών, έτσι ώστε οι ηθικές αρχές και η στάση του να επηρεάζονται από τα μοντέλα συμπεριφοράς ή τις ενισχυτικές μεθόδους, ακόμα και όταν αυτά απουσιάζουν (Kail & Cavanaught, 1996). Εκτός από τις γνωστικές και κοινωνικές, υπάρχουν και οι βιολογικές και κοι­νωνικοβιολογικές θεωρίες της ηθικής (π.χ., Chomsky, 1972. MacDonald, 1988), που όμως δε συμπεριλαμβάνουν την ψυχολογική έρευνα. Ενώ οι ψυ­χολόγοι εστιάζουν σε ερωτήσεις όπως «πώς αποκτάται η ηθική» και «πώς διαμορφώνεται», οι κοινωνιοβιολόγοι εστιάζουν σε ερωτήσεις του τύπου «γιατί είναι απαραίτητο για τις ανθρώπινες κοινωνίες να αναπτύξουν ηθικά πρότυπα» (Kail & Cavanaugh, 1996).

Η ηθική εκπαίδευση (moral education) αφορά στο πώς η εκπαίδευση μπορεί να εμπνεύσει, να προτείνει, να προάγει την ανάπτυξη των ηθικών εν­νοιών, αξιών και συμπεριφορών στα παιδιά (Wilson, 1996). Στόχος της εκ­παίδευσης για την ηθική είναι να βοηθήσει τα άτομα να χτίσουν έναν ηθικό χαρακτήρα (moral character). Αυτός είναι ο τύπος χαρακτήρα που έχει την τάση να επιδεικνύει θετική κοινωνική συμπεριφορά, να είναι αλτρουιστής, αγαθοεργός, κτλ. H μελέτη της φύσης και της ανάπτυξης του ηθικού χαρα­κτήρα βρίσκεται σε επίκαιρη θέση στην ψυχολογική έρευνα εδώ και αρκετές δεκαετίες (Hay, 1994. Peck, Havighurst, Cooper, Lilienthal, & More, 1960).

Η έννοια χαρακτήρας διακρίνεται από τις έννοιες ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα, αφενός, και την ηθική, αφετέρου. Ως προς τις δύο πρώτες, κάποιος μπορεί να είναι φλεγματικός, μελαγχολικός, παρορμητικός, νευρω­τικός, εσωστρεφής ή εξωστρεφής. Τέτοιου είδους τυπολογικά χαρακτηρι­στικά όμως δεν έχουν σχέση με το χαρακτήρα. Μια τυπολογία ηθικού χαρα­κτήρα που πρότειναν οι Peck & Havighurst (Peck, et al., 1960) περιλαμβάνει πέντε τύπους: τον ανήθικο, το συμφεροντολόγο, το συμμορφούμενο, τον άλογο-ευσυνείδητο και τον έλλογο-αλτρουιστή. Η έννοια της ηθικής, από την άλλη, εμπεριέχει τη συμμόρφωση με τις επικρατούσες ηθικές και κοινωνικές νόρμες, στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Ο ηθικός χαρακτήρας, αν και σχε­τίζεται με την ηθική, δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την εφαρμογή της συμ­μόρφωσης. Πρόκειται για μια πιο δυναμική και περιεκτική εννοιολογική κα­τασκευή, όπου οι παράγοντες της βούλησης και της προσωπικής εμπλοκής κατά την επιδίωξη των στόχων παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο (Peck, et al., 1960).

Μερικές διαστάσεις του ηθικού χαρακτήρα που αναπτύσσονται σε όλη τη διάρκεια της ζωής περιγράφονται ως εξής: ευαισθησία στα αισθήματα και τις ανάγκες των άλλων, συνεργατική μάλλον παρά ανταγωνιστική στάση κατά τη χρήση κοινών πόρων, παροχή φροντίδας σε πληθυσμούς που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες (βρέφη, ηλικιωμένους, ασθενείς, κτλ.), ικανότητες επίλυσης κοινω­νικών προβλημάτων που επιτρέπουν την ομαλή έκβαση προστριβών με τους άλλους, υψηλά στάνταρντς ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης προς τους άλλους ανθρώπους (Hay, 1994).

Μαρία Πλατσίδου, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας*
*Η κ. Πλατσίδου είναι Λέκτορας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

πίνακας: Hernie Matisse

Αναδημοσίευση από: http://kerentzis.blogspot.com/2010/12/h-bandura-1991.html

Σχετικές αναρτήσεις  

Φύλο και ψυχολογία

Καθηγητής του Χάρβαρντ δίνει απάντηση στο ερώτημα: Έχει η προσευχή θεραπευτική δράση;

Ο ρόλος της ηθικής και συναισθηματικής νοημοσύνης

Δως μου ένα όνειρο να κρατηθώ... Υπαρξιακή προσέγγιση της Καταθλίψεως.

Η ηθική θεώρηση της ψυχής στην Παλαιά Διαθήκη

Εξάρτηση απ' το διαδίκτυο

Ψυχολογικές προϋποθέσεις τήρησης των εντολών.

Το παράδοξο της ταυτότητάς μας

Υποκειμενικότητα και Αγάπη

Ηθική νοημοσύνη. Το επίκτητο χάρισμα

Σχολικός εκφοβισμός - bullying (video)

Οι ηθικοί άνθρωποι αξιοποιούν τη σοφία για να βρουν τη λύση στα προβλήματά τους

Η ανάπτυξη της ηθικής κρίσης των εφήβων σύμφωνα με τη θεωρία του Kohlberg