Το κοινωνικό έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και η σύγχρονη κοινωνική – φιλανθρωπική δράση της Εκκλησίας

Το κοινωνικό έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

και η σύγχρονη κοινωνική – φιλανθρωπική δράση της Εκκλησίας

Το κοινωνικό έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και η σύγχρονη κοινωνική – φιλανθρωπική δράση της Εκκλησίας 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ένας από τους μεγαλύτερους Πατέρες της Εκκλησίας, όντας λαμπρό υπόδειγμα πλήρους και ολοκληρωτικής αφιερώσεως στην ποιμαντική διακονία του λαού του Θεού. Ιεράρχης με ασυνήθιστες πνευματικές ικανότητες, με ακατάβλητο ψυχικό σθένος και με πλούσια και εμφανή τα χαρίσματα της Θείας Πρόνοιας ήταν επόμενο να διακριθεί ως εξέχουσα προσωπικότητα στη χορεία των μεγάλων Πατέρων που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας [1]...

Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 344 μ.Χ. Ο πατέρας του, Σεκούνδος, δημόσιος λειτουργός υψηλού βαθμού στην αυτοκρατορική υπηρεσία, άφησε χήρα την εικοσαετή σύζυγό του, Ανθούσα, λίγο μετά τη γέννηση του γιου τους. Η ευσεβής Ανθούσα, ελληνικής καταγωγής, αποφάσισε να αφοσιωθεί στην εκπαίδευση του γιου της. Ο Ιωάννης σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική. Μαθήτευσε δίπλα στον περίφημο ρήτορα Λιβάνιο και ο ίδιος άσκησε την τέχνη της ρητορικής στα δικαστήρια μέχρι τον θάνατο της μητέρας του οπότε και αναχώρησε για την έρημο ως μοναχός. Το 381 χειροτονήθηκε διάκονος και το 386 πρεσβύτερος. 

Το μεγάλο χάρισμα του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου και το κύριο γνώρισμά του ήταν η ευγλωττία του. Έγινε γνωστός σε όλους για τη ρητορική του δεινότητα. Η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της Αντιόχειας και διαδόθηκε παντού. Το 397 η αυτοκρατορική αυλή τον επέλεξε ως αρχιεπίσκοπο της Κωνσταντινούπολης και χειροτονήθηκε το 398. Κατά τη διάρκεια των έξι ετών της ποιμαντορικής του διακονίας εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις, διδάσκοντας το λαό και ποιμαίνοντας την Εκκλησία. Αλλά ο άγιος Ιωάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους που συμβιβάζονται με το κακό, κι είχε να παλέψει τότε με πολλά κακά, εκκλησιαστικά και πολιτικά [2]. Στο πλαίσιο αυτό της υψηλής διακονίας και ευθύνης του και προκειμένου να ανταποκριθεί στην ιερατική αποστολή του δεν εδίστασε να έλθει σε σύγκρουση με το κατεστημένο της εποχής του, κάτι όμως που στοίχισε όχι μόνο την απομάκρυνσή του από τον αρχιερατικό θρόνο, αλλά και την εξορία. Οι δραστηριότητες του αρχιεπισκόπου ενόχλησαν μια μερίδα του κλήρου, που είχε ελεγχθεί για εκκλησιαστικές αυθαιρεσίες, καθώς και την φιλόδοξη αυτοκράτειρα Ευδοξία. Η Ευδοξία ενοχλήθηκε από τη θαρραλέα κριτική των αυθαιρεσιών της από τον αρχιεπίσκοπο και οργισμένη με τα λόγια του Χρυσοστόμου ζήτησε από τον σύζυγό της Αρκάδιο να λάβει μέτρα εναντίον του [3]. Θλιβερά γεγονότα οδήγησαν στην καθαίρεσή του από το αρχιεπισκοπικό αξίωμα το 404 στη σύνοδο της Δρυός κι εξορίστηκε [4]. Εκοιμήθη στα Κόμανα του Πόντου κατά τη διάρκεια της δεύτερης εξορίας του, στις 14 Σεπτεμβρίου 407. Επειδή όμως η ημερομηνία αυτή συμπίπτει με τη μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η μνήμη του μετατίθεται στις 13 Νοεμβρίου [5]. 

Ο άγιος Ιωάννης, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, ονομάσθηκε Χρυσόστομος εξαιτίας της μεγάλης

Η χριστιανική φιλοσοφία και οι Τρεις Ιεράρχες

Η χριστιανική φιλοσοφία και οι Τρεις Ιεράρχες

Λιάνα Παπαδοπούλου   

Χριστιανική φιλοσοφία-εννοιολόγηση: Στο άκουσμα της έννοιας «χριστιανική φιλοσοφία» αρκετοί στέκουν με επιφυλακτικότητα. Φοβούνται την αποστέωση του μυστηριακού χαρακτήρα της Ορθοδοξίας. Πιθανό αίτιο η τραγική μοίρα στην οποία περιήλθε η δυτική θεολογία στην ιστορική πορεία της, από την επίδραση αυτονομημένων φιλοσοφικών συστημάτων, των κειμένων στη διαπάλη ύλης και πνεύματος.

 
Αντιθέτως, η ανατολική θεολογία στην ιστορία της χριστιανικής σκέψης χρησιμοποίησε ως όπλο της από τους πρώτους αιώνες (4ος μ.Χ.) τη φιλοσοφία για να πολεμήσει τις αιρέσεις. Ας μην ξεχνάμε πως οι φιλοσοφικές καταβολές των μορφωμένων χριστιανών αιρεσιαρχών –με τις τόσες παραφυάδες του Νεοπλατωνισμού– γέννησαν τις αιρέσεις στην Ανατολή. Η Ανατολή είχε να πολεμήσει με αιρέσεις, δεδομένο που απουσίαζε από τον δυτικό κόσμο. Έπρεπε να βρεθεί ένας κοινός τόπος λεκτικής, μα αυστηρής και οριοθετημένης διαλεκτικής προς τους αιρετικούς. Όρος και όριο, η οντολογική διάκριση μεταξύ κτιστού και α-κτίστου. Η Ανατολή πολέμησε τις αιρέσεις. Δεν πολέμησε ποτέ τη φιλοσοφία. 

Η χριστιανική φιλοσοφία δεν νοείται αυτόνομη. Η αυτονομία της φιλοσοφίας στη Δύση κινδύνευσε από τον ορθολογισμό και τον θετικισμό, με αποτέλεσμα να αυτονομηθεί και να αποκτήσει το καθαρά τεχνικό περιεχόμενο. Η μη αυτονομημένη φιλοσοφία συσχετίζεται οργανικά με την ανατολική θεολογία, ώστε να μπορέσει να εκφράσει με αυθεντία το περιεχόμενο της εν Χριστώ Αποκάλυψης.

Τι σημαίνει μη αυτονομημένη φιλοσοφία: Στην Ανατολή ο φιλοσοφικός λόγος αποτελεί ερμηνευτική λειτουργία της θεολογίας [Η πρώτη μέθοδος της χριστιανικής φιλοσοφίας είναι η αναλυτική. Ξεκινά από το ειδικό και καταλήγει στο γενικό ή κατά τον Αριστοτέλη «προς την οδόν επί τας αρχάς» (Νησιώτης 1965: 35-36). Αυτή η μετάβαση στο γενικό παρέχει τη δυνατότητα της καθολικής εποπτείας, η οποία επαληθεύεται μέσα από τον έλεγχο των επιμέρους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η συνθετική, όπου η εκκίνηση γίνεται από το γενικό στο μέρος (Ματσούκας 1971: 266)] καθορίζοντας τα όριά της ως φιλοσοφία της οντολογίας: «συγγενεύει περισσότερον προς τας προϋποθέσεις τουλάχιστον της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και αντιτίθεται σφοδρώς προς τον δυτικόν ορθολογισμόν και τον ιδεαλισμόν, οι οποίοι, ενώ εστηρίχθησαν επί των αρχών της χριστιανικής φιλοσοφίας, ουσιωδώς απέκλιναν αυτής και κατέστησαν συστήματα φιλοσοφικά με επίχρισμα ελληνικόν» [Ματσούκας Ν. (1971) Υπάρχει χριστιανική φιλοσοφία; Α.Π.Θ. Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Τ.16, σελ.18, ανάτυπον: Α.Π.Θ.]

Θεολογία και θεολογική επιστήμη: Από τα προλεγόμενα εξάγεται η ανάγκη μιας διευκρίνισης. Η θεολογία ως ζώσα μυστηριακή εμπειρία, διακρίνεται και από τη θεολογική επιστήμη. Η θεολογία είναι η ερμηνευτική λειτουργία του Μυστηριακού Σώματος. Κατανοεί το περιεχόμενο της Αποκάλυψης και αναπτύσσεται μόνο μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μυστηριακά, με ερμηνευτικό όργανο εννοιών (π.χ. οι έννοιες: φύση, πρόσωπο, ουσία, ενέργεια, υπόσταση, αλληλοπεριχώρηση) τη φιλοσοφία. Η θεολογική επιστήμη είναι τεχνικός όρος. Ιστορικά καθιερώνεται υπό το πνεύμα του Διαφωτισμού με τον διαχωρισμό των ειδικών επιστημών στις πανεπιστημιακές σχολές (Έξαρχος 1953: 79). Όσον αφορά στο περιεχόμενό της ως επιστήμης, παρέχει ιστορικοφιλολογικά δεδομένα προς μια θεωρητική επεξεργασία.

 

Η μετασχηματιστική επι-κυριαρχία των Καππαδοκών

Η υπέρβαση της αντίθεσης μεταξύ Φιλοσοφίας και Χριστιανισμού δεν σήμαινε την απροβλημάτιστη υιοθέτηση από μέρους της θεολογίας των Καππαδοκών φιλοσοφικών αρχών. 

Σήμαινε τη μετασχηματιστική επικυριαρχία επ' αυτών. Η βασική διάκριση μεταξύ κτιστού και ακτίστου έχει

Η καύση των νεκρών και το σύνταγμα

Η καύση των νεκρών και το σύνταγμα

Αναστάσιος Μαρίνος  (Ο συγγραφέας είναι αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας)

  Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας ἀποδεικνύει ὅτι εἰς τήν ἀρχαιότητα ἀπαντοῦν καί οἱ δύο τρόποι ἀπαλλαγῆς τῶν ζώντων ἀπό τό νεκρό σῶμα τοῦ συνανθρώπου τους. Ἔτσι, στήν Ἰλιάδα ὑπάρχει ἡ γνωστή φράσις "ἀεί δέ πυραί νεκρῶν ἐκαίοντο θαμειαί", δηλαδή ἀδιάκοπα ἔκαιγαν πυρές μέ νεκρούς, ὁ δέ Πάτροκλος εἶπεν ὅτι: "Δέν θά ξαναγυρίσω πιά ἀπό τόν Ἅδη, ὅταν μέ κάψετε πάνω στήν πυρά". Ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι γνωστή ἡ φοβερή σύγκρουσις τῆς Ἀντιγόνης μέ τόν Κρέοντα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀπαγορεύσει τήν ταφή τοῦ Πολυνείκους, παραβιάζοντας ἔτσι τήν ἀσάλευτον ἐπιταγήν τῶν Θεῶν "τἄγραπτα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα", τά ὁποῖα δέν ἰσχύουν μόνον σήμερον ἤ χθές, "ἀλλ' ἀείποτε ζῇ ταῦτα κοὐδείς εἶδεν ἐξ ὅτου 'φάνη".

            Μετά ὅμως τήν ἐμφάνισι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν ἐθεωρήθη ὅτι δέν συμβιβάζεται μέ τήν διδασκαλία τῶν εὐαγγελίων, εἰς τά ὁποῖα τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου χαρακτηρίζεται ὡς ναός τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά τυγχάνη σεβασμοῦ ὄχι μόνον ζῶντος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί μετά τόν θάνατόν του, τῆς καύσεως θεωρουμένης ὡς προσβολῆς, διότι δέν ἀφίεται τοῦτο νά ἀποσυντεθῆ φυσιολογικά ἐντός τοῦ χώματος ἀπό τόν ὁποῖον προέρχεται κατά τήν γνωστήν φράσιν "χοῦς εἷ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσῃ" (χῶμα εἶσαι καί στό χῶμα θά ἐπιστρέψεις).

            Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἐπιβάλλεται ἀντί τοῦ ἐνταφιασμοῦ ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν εἶναι ἀρκετοί καί ὄχι εὐκαταφρόνητοι, σύμφωνα μέ τούς ὀπαδούς τῆς καύσεως. Ἔτσι γίνεται ἐπίκλησις τῆς ἀνάγκης νά ἐξοικονομηθῆ χῶρος ἐν ὄψει τοῦ ὑπερπληθυσμοῦ, τῆς ἐκρήξεως ὅπως λέγεται συνήθως τῶν μεγαλουπόλεων καί τῆς ἀδυναμίας τῶν κοιμητηρίων νά χωρέσουν τούς νεκρούς. Γίνεται, ἐπίσης, ἐπίκλησις λόγων ὑγείας ἐκ τῆς μολύνσεως τοῦ ὑπεδάφους καί τοῦ τυχόν ὑπάρχοντος ὑδροφόρου ὁρίζοντος τῆς περιοχῆς, ἤ ἐπίκλησις ἄλλων παραγόντων, ὅπως εἶναι ἡ ὄχι εὐχάριστος ἀτμόσφαιρα, ἡ ὁποία δημιουργεῖται διά τούς οἰκείους τοῦ νεκροῦ κατά τόν χρόνο τῆς ἐκταφῆς, ὅταν μάλιστα ὁ νεκρός δέν ἔχει ἀποσυντεθεῖ.

            Οἱ λόγοι αὐτοί ἐπιδέχονται βεβαίως ἀντίλογον, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά εἶναι συντριπτικός, τό ζήτημα

H ευτυχία των παιδιών περνά μέσα από το βλέμμα των γονέων

Μαρία Ιωαννίδου Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Κάθε γονέας θέλει να δει το παιδί του ευτυχισμένο, δυνατό και χαρούμενο. Πώς μπορεί να το πετύχει αυτό;

 

Όλοι οι γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να γίνουν δυνατά και να βγουν στη ζωή εφοδιασμένα με όλα όσα χρειάζονται για να πετύχουν και να ευτυχήσουν. Δυστυχώς όμως πολύ συχνά στην προσπάθειά τους να επιτύχουν αυτό το στόχο κάποιοι γονείς πέφτουν σε παγίδες με κίνδυνο να οδηγηθούν στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα.

Το άρθρο αυτό έχει σαν στόχο να φωτίσει μερικές από αυτές τις παγίδες και έτσι να σας βοηθήσει να προφυλαχτείτε από αυτές, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές που θα βρεθούν στο δρόμο σας.

1. Αφιερώστε τους χρόνο

 

Το πιο σημαντικό αγαθό που κάθε γονιός μπορεί να προσφέρει στο παιδί του είναι ο υπερπολύτιμος χρόνος του. Όταν περνάτε χρόνο κάνοντας πράγματα μαζί με τα παιδιά σας εκείνα αντιλαμβάνονται ότι είναι πραγματικά σημαντικά για εσάς. Αυτό τα βοηθάει να αναγνωρίσουν την αξία που έχουν ως πρόσωπα.

Επίσης δίνετε η ευκαιρία τόσο σε εσάς όσο και στα παιδιά σας να γνωρίσετε καλύτερα ο ένας των άλλων και να μοιραστείτε σκέψεις και συναισθήματα που μένουν «κλειδωμένα» όταν μέσα στην βιασύνη της καθημερινότητας είμαστε προσανατολισμένοι στη δράση αντί στη σχέση.

Επιπλέον τις στιγμές αυτές έχετε την ευκαιρία να διδάξετε τα παιδιά σας μέσα από το παράδειγμα των ενεργειών σας και να χτίσετε κοινές αναμνήσεις που ενισχύουν και θωρακίζουν την μεταξύ σας σύνδεση αλλά και την αυτοεικόνα των παιδιών. Θα πρότεινα να αφιερώνεται μερικά λεπτά κάθε μέρα για να κάνετε μαζί κάτι που ευχαριστεί και τους δύο και να συζητήσετε για αυτό. Η δραστηριότητα μπορεί να είναι μια βόλτα στη φύση, ένα άθλημα, ένα παιχνίδι, μαγείρεμα, χειροτεχνία ή ότι άλλο σας αρέσει!

2. Αγκαλιάστε τα συναισθήματα τους

 

Τα παιδιά πολλές φορές εκφράζουν τα συναισθήματα τους με ασυνήθιστους τρόπους. Για παράδειγμα μπορεί να δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι τα μαθήματα τους προκαλούν άγχος και να το εκφράζουν γκρινιάζοντας για το τι θα φορέσουν στο σχολείο.

Μπορεί να μην τολμούν να πουν ότι φοβούνται γιατί ο μπαμπάς φωνάζει πολύ τελευταία και να το εκφράζουν

Σώπα μη μιλάς....

Σώπα μη μιλάς....

Ένα συγκλονιστικό όσο και διαχρονικό ποίημα.
Απαγγέλλει η Μαριέτα Ριάλδη

Σώπα μη μιλάς…

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
“σώπα”.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :”εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!”
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
“κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!”
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,
“θα βρεις το μπελά σου, σώπα”.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα”
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε “Σώπα”.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα”
Μπορεί να μην είχαμε με δ’ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’τη να σωπάσει.
Κόψ’τη σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δε θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγγός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις.  Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δε θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!…

ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ (1915-1995)

Αζίζ Νεσίν (1915-1995)

Τούρκος σατιρικός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Ένας από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες της Τουρκίας διεθνώς κι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της γειτονικής χώρας.

Γεννήθηκε ως Μαχμούτ Νουσρέτ Νεσίν στη νήσο Χάλκη της Κωνσταντινούπολης στις 20 Δεκεμβρίου 1915. Αζίζ ήταν το όνομα του πατέρα του, που τον έχασε σε μικρή ηλικία. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και στα 19 του αποφάσισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων της Τουρκίας και το 1939 ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός πεζικού. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1944, δημοσιεύοντας ποιήματα και διηγήματα στη λογοτεχνική σελίδα της εφημερίδας «Μιλιέτ». Ένα χρόνο αργότερα αποτάχθηκε από το

Ο αθλητισμός στα χέρια των ναζί: αλάθητο εργαλείο προπαγάνδας

Νίκος Γιαννόπουλος

Ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς στη Γερμανία δεν αδιαφόρησε διόλου για τον αθλητισμό. Αντιθέτως, οι χιτλερικοί, όπως κάθε ολιγαρχία που....σέβεται τον εαυτό της, χρησιμοποίησαν τα σπορ για την προπαγάνδα τους δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερα βάση σε αυτού του είδους την προβολή. Διαβάστε την ιστορική αναδρομή που ακολουθεί.

 

 

Χίτλερ και ποδόσφαιρο

 

Η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933 στη Γερμανία συνέπεσε ιστορικά με την αύξηση της δημοφιλίας του ποδοσφαίρου ως κοινωνικό φαινόμενο που επηρεάζε τις μάζες. Ο δικτάτορας το αντιλήφθηκε έγκαιρα γι αυτό και φρόντισε να θέσει τα σπορ στη Γερμανία, και κυρίως το εξαιρετικά δημοφιλές ποδόσφαιρο, στην υπηρεσία του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε. Αρχικά, με την αμέριστη στήριξη της διοίκησης της γερμανικής ομοσπονδίας, σχεδόν εξαφάνισε από τους γερμανικούς συλλόγους τους Εβραίους που μέχρι τότε έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο γερμανικό ποδόσφαιρο.

Ακολούθως, φρόντισε, μέσω των σπορ, να καθιστά γνωστά τα πιστεύω του στην υπόλοιπη Ευρώπη και να κάνει επίδειξη δύναμης. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα λίγο πριν τον πόλεμο μεταξύ της Γερμανίας και της Αγγλίας επί γερμανικού εδάφους, οι Αγγλοι διεθνείς υποχρεώθηκαν πριν από τη σέντρα να χαιρετίσουν ναζιστικά σε μία προφανή προσπάθεια του καθεστώτος να προειδοποιήσει για την ισχύ του.

Επίσης, ο Χίτλερ, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, έδωσε εντολή οι καλύτεροι Αυστριακοί αθλητές να αγωνίζονται για τα γερμανικά χρώματα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Αυστριακού ποδοσφαιριστή Ματίας Σίντελαρ. Μεγάλο όνομα της εποχής, αρνήθηκε να παίξει για τη Γερμανία και ένα χρόνο μετά την άρνησή του, βρέθηκε νεκρός. Στα αρχεία της Γκεστάπο, που ανοίχθηκαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο Σίντελαρ περιγράφηκε ως φίλος των Εβραίων και σοσιαλδημοκράτης. Αρα, έπρεπε να πεθάνει.

Αλλαγή της δομής του γερμανικού πρωταθλήματος

 

Από το 1933 και μετά ο τρόπος διοργάνωσης του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος στη Γερμανία άλλαξε ριζικά. Οι vαζί προχώρησαν σε συγχωνεύσεις συλλόγων για να αυξήσουν το επίπεδο ανταγωνισμού και η χώρα χωρίστηκε σε 17 περιφέρειες (η 17η ήταν η Αυστρία).

Οσο η Γερμανία εξουσιαζόταν από τον Χίτλερ και τους συν αυτώ στο γερμανικό ποδόσφαιρο κυριάρχησε η Σάλκε. Tο καθεστώς χρησιμοποίησε την, προερχόμενη από τη βιομηχανική κοιλάδα του Ρουρ ομάδα ως ένα λαμπρό παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ο εργατικός πληθυσμός. Η Σάλκε βέβαια είχε ρίζες στο αριστερό, εργατικό κίνημα στη Γερμανίας αλλά οι προπαγανδιστές φρόντισαν να διαγράψουν γρήγορα αυτό το κομμάτι της ιστορίας της ομάδας.

Στο διάστημα από το 1933 έως το 1945 η Σάλκε κέρδισε έξι πρωταθλήματα Γερμανίας. Ενα ακόμα πανηγύρισε η... Ραπίντ Βιέννης, το 1941 αφού, όπως τονίσαμε και πιο πάνω, οι αυστριακές ομάδες έπαιζαν στο γερμανικό πρωτάθλημα. Αλλωστε η Αυστρία δεν ήταν παρά μία επαρχία της Γερμανίας στα χρόνια του πολέμου. Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών με τους συμμάχους από το 1939 έως το 1945 το ναζιστικό καθεστώς εξακολουθούσε να δίνει μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο ως μέσο εξύψωσης του ηθικού των μαζών. Τα πρωταθλήματα διεξήχθησαν κανονικά αλλά οι περιορισμοί στις μετακινήσεις λόγω της έλλειψης καυσίμων άλλαξε και πάλι τη δομή του πρωταθλήματος. Καμία ομάδα δεν μπορούσε να διανύσει περισσότερα από 50 χιλιόμετρα.

Το τελευταίο παιχνίδι πριν την παράδοση της Γερμανίας στους συμμάχους έγινε στο Μόναχο το 1945. Στο τοπικό ντέρμπι της πόλης η Μπάγερν νίκησε τη Μόναχο 1860 με 3-2. Tρεις εβδομάδες αργότερα ο ναζισμός νικήθηκε οριστικά.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην υπηρεσία του ναζισμού

 

Το καθεστώς του Χίτλερ επένδυσε πολλά για τη διεθνή επιρροή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες που

Οι 8 τύποι των ανθρώπινων χαρακτήρων (Καρλ Γιουνγκ)

Οι 8 τύποι των ανθρώπινων χαρακτήρων

(Καρλ Γιουνγκ)

«Ο άνθρωπος χρειάζεται τις δυσκολίες για την υγεία του.»

«Με την αυτοθυσία κερδίζουμε τον εαυτό μας, το Εγώ μας γιατί μόνο αυτό που δίνουμε το έχουμε.»

«Η εξατομίκευση δεν αποκλείει, αλλά περικλείει τον κόσμο.»

 

– C. JUNG –

Η γνώση μιας κατάστασης ή γεγονότος σε βοηθά στον χειρισμό της, αν υπάρχει και η απαραίτητη δύναμη τότε η κατάσταση και το γεγονός ελέγχεται. Όταν κάποιος τολμά να αναλάβει την δύναμη ή μάλλον την ευθύνη για να οδηγήσει ανθρώπους και τον ίδιο του τον εαυτό, τότε νοιώθει να μεγαλώνει μέσα του η δίψα της γνώσης και ειδικά εκείνης που αφορά τον ανθρώπινο ψυχισμό.

– Η ανάλυση και ταξινόμηση των ανθρώπινων χαρακτήρων μαζί με τις αιτίες, αποτελέσματα και σχέσεις που τους διέπουν είναι ένα από τα καλύτερα εργαλεία αποδοχής και κατανόησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των δικών μας προκαταλήψεων. Όταν ειδικά η ταξινόμηση αυτή έχει γίνει από τον Γιούνγκ, τον περισσότερο «ολιστικό» από όλους τους ψυχίατρους-ψυχολόγους, τότε το εργαλείο αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.

– Επίσης θα προσπαθήσουμε να συμπεριλάβουμε την ταξινόμηση αυτή που κάνει ο Γιούνγκ στο ολιστικό εκείνο ΜΑΝΤΑΛΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ που κρύβει μέσα του και εναρμονίζει τόσες εσωτερικές γνώσεις για την ψυχολογία και την εξέλιξη.

Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Κατά τον Γιούνγκ, ο ανθρώπινος ψυχολογικός κόσμος μοιάζει σαν σφαίρα που συνήθως φωτίζει μόνο κάποιο ή κάποια τμήματά της. Το κέντρο είναι ο Εαυτός, ο Μεγάλος άνθρωπος. Το μέρος όπου είναι φωτισμένο αποτελεί το Εγώ. Το Εγώ ή μάλλον τα διάφορα εγώ τα συνειδητοποιούμε ανάλογα με το φώτισμα. Η ανθρώπινη ολοκλήρωση και ευτυχία βρίσκεται στο φώτισμα ολόκληρης της σφαίρας και κατά συνέπεια στην ταύτισή μας με τον Μεγάλο άνθρωπο, το Κέντρο (ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ). Το επόμενο βήμα είναι η επικοινωνία και η ταύτιση της σφαίρας μέσα στην ομαδική σφαίρα του ανθρώπινου είδους (συλλογικό ασυνείδητο).

Το Εγώ που συνειδητοποιούμε ορίζει ταυτόχρονα το ασυνείδητο σαν την υπόλοιπη σφαίρα, αλλά κυρίως στην αντιδιαμετρική επιφάνεια της σφαίρας. Ταυτόχρονα το Εγώ βοηθείται ή εμποδίζεται από τα διπλανά μέρη, έτσι ώστε δεν υπάρχει ποτέ στασιμότητα αλλά «τρισδιάστατη» κίνηση και προσπάθεια δυναμική σφαιρικότητας. Όταν όμως ο τρόπος ζωής επιβάλλει στατικότητα, τότε δημιουργούνται οι νευρώσεις και τα συμπλέγματα, οι αρρώστιες με καθαρή ψυχολογική αιτία και όχι οργανική.

Το libido, οι λειτουργίες της συνείδησης και οι δύο γενικές τάσεις

Το libido (όρος που δανείστηκε από τον Φρόιντ) δηλώνει την ολική αδιαφοροποίητο ψυχική ενέργεια. Αποτελείται από την αίσθηση (Empfinden), την «ενόραση» (Intuieren), την νοημοσύνη (Denken) και το συναίσθημα (Fuhlen). Εκδηλώνεται σύμφωνα με τις αρχές διατήρησης της ενέργειας και της εντροπίας. Έτσι έχουμε τέσσερεις βασικές λειτουργίες του συνειδητού.

α. Νοητική (Denklfunktion): καθορίζεται ο βιοτικός προσανατολισμός. Τακτοποιούνται τα ψυχικά με κανόνες λογικής.

β. Συναισθηματική (Fuhlfunktion): αντίθετα με την προηγούμενη αλλά σε σχέση με αυτήν.

γ. Αισθητική (Empfindungsfunktion): αντιλαμβάνεται τον κόσμο των αισθητών αντικειμένων με την βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων.

δ. Ενορατική (Intuitionfunktion): Λειτουργεί «αντίθετα» με την προηγούμενη.

Αντιρρόπηση ή αναπλήρωση λειτουργίας ή τάσης

 

Σύμφωνα και με τον Ηράκλειτο, «η παλίντροπος αρμονίη οκώσπερ(;) τόξον και λύρης», ο Γιούνγκ μιλά με την αρχή της αντιρρόπησης ή αναπλήρωσης (Kompensation). Αντίρροπα συμπεριφέρονται η νόηση με το συναίσθημα και η αίσθηση με την ενόραση. Επίσης η εξωστρέφεια με την ενδοστρέφεια, το συνειδητόν με το ασυνείδητο ή ακόμη και ο ύπνος με την εγρήγορση. Ουσιαστικά ο άνθρωπος είναι ψυχολογικά υγιής και ευτυχής όταν φροντίζει να μην γείρει επικίνδυνα ο ζυγός προς την μία λειτουργία ή τάση.

Όταν ο τρόπος ζωής μας μας οδηγεί σε ακρότητες, τότε στο ασυνείδητο προβάλλει συνεχώς την αντίθετη στάση, προσπαθώντας να αναπληρώσει και να ισορροπήσει την ψυχοσωματική έκφραση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος συνεχίζει τα ίδια καταπιέζοντας το ασυνείδητο, τότε καταντά υστερικός και νευρωτικός. (Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί σήμερα όλη σχεδόν η ανθρωπότητα πάσχει από νευρώσεις ή υστερίες μετά από τρεις σχεδόν αιώνες υλισμού και άκρατου ορθολογισμού.)

Αν προσέχουμε το σύμβολο Πακουά, θα δούμε ότι τα αντίθετα είναι «αντιρροπητικά», αλλά ταυτόχρονα το ένα περιέχει μέσα του τον σπόρο του άλλου.

Το ασυνείδητο και οι σχέσεις του με το συνειδητό

 

Το ασυνείδητο (dasUnbervusste) είναι η περιοχή των μη συνειδητών περιεχομένων και διεργασιών. Ο όρος ασυνείδητο είναι και αυτός του Φρόυντ (ο Γιούνγκ ήταν απ? τους καλύτερους μαθητές του Φρόυντ,

Ζητήματα Ιχνηλάτησης Κρουσμάτων και Επαφών τους - Σύσταση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής

Ζητήματα Ιχνηλάτησης Κρουσμάτων και Επαφών τους

Η Σύσταση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής για την «ιχνηλάτηση κρουσμάτων του κορωνοϊού και των επαφών τους», βασισμένη σε εισήγηση της Ομάδας Εμπειρογνωμόνων Covid-19, επισημαίνει τα ηθικοκοινωνικά ζητήματα που αφορούν την παρακολούθηση της διασποράς του ιού.

Στο κείμενό της παρουσιάζονται οι μέθοδοι ιχνηλάτησης που χρησιμοποιούνται στη χώρα μας και διεθνώς, οι οποίες βασίζονται σε εκτεταμένη επεξεργασία προσωπικών δεδομένων. Η εφαρμογή των μεθόδων αυτών θέτει το κρίσιμο ερώτημα του πώς μπορεί να συμβιβασθεί η αναχαίτιση της εξάπλωσης της πανδημίας με την προστασία της ιδιωτικότητας των πολιτών.

Η Σύσταση εκθέτει την ισχύουσα νομοθεσία και καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις, στις οποίες επισημαίνεται ιδίως:

- Η σημασία της αναγκαίας συναίνεσης των πολιτών στην εφαρμογή οποιασδήποτε μεθόδου ιχνηλάτησης, ως βάση της εμπιστοσύνης τους για τη διαχείριση προσωπικών τους δεδομένων

Τεχνητή Νοημοσύνη: Πώς οι αλγόριθμοι εισβάλλουν στη ζωή μας - Τι μας περιμένει στο μέλλον

Τεχνητή Νοημοσύνη

 Πώς οι αλγόριθμοι εισβάλλουν στη ζωή μας

Αποφασίζουμε εμείς για όσα κάνουμε; Ή μήπως όχι; - Ποια συμπεράσματα προκύπτουν από τα πειράματα με ρομπότ - Ειδικοί στην Τεχνητή Νοημοσύνη αντάλλαξαν απόψεις στο Kaspersky Next στη Λισαβόνα

Φανταστείτε μία αίθουσα δημοτικού σχολείου. Μέσα τα παιδιά φοράνε ειδικές συσκευές στο κεφάλι τους. Οι αισθητήρες που βρίσκονται πάνω στη συσκευή ελέγχουν αν το παιδί προσέχει στο μάθημα, πόσες φορές κοιτάζει το βιβλίο του και αν αισθάνεται κουρασμένο. Τα δεδομένα φτάνουν αμέσως στον δάσκαλο, ο οποίος έχει σε μία οθόνη όλες τις πληροφορίες για τους μαθητές του. Όλα αυτά μάλιστα γίνονται εν γνώση των γονέων, οι οποίοι συμφωνούν απόλυτα με την παρακολούθηση των μικρών παιδιών, εκτιμώντας ότι αυτό θα βοηθήσει πάρα πολύ στην απόδοσή τους. Σας μοιάζουν τα παραπάνω σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως πρόκειται για πραγματικότητα. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα λειτουργεί σε πειραματικό στάδιο σε δημοτικά στην Κίνα και μας δείχνει με ποιον τρόπο η Τεχνητή Νοημοσύνη διεισδύει στη ζωή μας.

Πού βρισκόμαστε όμως όσον αφορά την Τεχνητή Νοημοσύνη; Πόσο κοντά είμαστε σε έναν κόσμο όπου τα μηχανήματα θα αυτενεργούν και θα αναπτύσσουν «δικές τους σκέψεις»; Ποια ηθικά ζητήματα προκύπτουν και πόσο προστατευμένοι είμαστε απέναντι σε πιθανούς κινδύνους;

Όλα αυτά τα ερωτήματα απασχόλησαν ειδικούς στον τομέα της AI (Artificial Intelligence), της Μηχανικής Μάθησης (Machine Learning) και της ασφάλειας του κυβερνοχώρου, οι οποίοι έλαβαν μέρος στο συνέδριο Kaspersky* Next που φέτος πραγματοποιήθηκε στη Λισαβόνα. Επιστήμονες και ερευνητές που βρίσκονται στην αιχμή της καινοτομίας αντάλλαξαν απόψεις και κατέθεσαν τις πλούσιες γνώσεις τους σχετικά με όλες τις τελευταίες τάσεις και ειδήσεις γύρω από τον θαυμαστό κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας.

Αποφασίζουμε εμείς για όσα κάνουμε; Ή μήπως όχι;

Τα σύγχρονα ρομπότ μπορούν να κάνουν πράγματα που ούτε είχαμε διανοηθεί στο παρελθόν. Πόσο έτοιμοι είμαστε για το επόμενο βήμα; Και ποια ζητήματα προκύπτουν; Καλεσμένη του συνεδρίου ήταν η Kriti Sharma, που έφτιαξε το πρώτο της ρομπότ σε ηλικία 15 ετών και έχει ιδρύσει την οργάνωση AI for Good.

Έχετε σκεφτεί πόσες αποφάσεις πήρε αντί για εσένα σήμερα μία μηχανή; Ή πόσες από αυτές τις

Από την κατάθλιψη στη χαρά! Πώς;

Γέροντας Πορφυρίος

Γέροντας Πορφυρίος

Η δύναμη της ταπεινώσεως της προσευχής και της λατρείας του Θεού για τα ψυχικά νοσήματα.

“Σήμερα συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένεια του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.
Ο πόνος είναι μία ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.
Υπάρχει ένα μυστικό να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία.
Προετοιμασία είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση αποσπάτε τη χάρη του Θεού. Δίνεστε στην αγάπη του Θεού, τη λατρεία Του, στην προσευχή. Αλλά και όλα αν τα κάνετε, τίποτε δεν έχετε καταφέρει, αν δεν έχετε αποκτήσει ταπείνωση. Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωριέται, νευριάζει,

Το Δίλημμα του Ευθύφρονα

Το Δίλημμα του Ευθύφρονα

Σ’ ένα μπλογκ του Θωμά Γιούργα, έλληνα φιλοσόφου που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκωτία, ανακάλυψα μια ανάρτηση [1][1] σχετικά με το δίλημμα του Ευθύφρονα. Ο Ευθύφρων σε προσπάθειά του να ορίσει την ευσέβεια λέει: «Ευσέβεια είναι καθετί που αγαπάνε οι θεοί.» Κι ο Σωκράτης τον ρωτάει: «Οι θεοί αγαπούν το ευσεβές (το ηθικό) επειδή είναι ευσέβεια, ή κάτι είναι ευσέβεια επειδή αγαπιέται από τους θεούς;» Το δίλημμα του Ευθύφρονα σχετικά με τη φύση της ευσέβειας εξακολουθεί να τίθεται και σήμερα.

Ας πάρουμε πρώτα την μια από τις δυο πλευρές του διλήμματος αυτού, ότι δηλαδή οι θεοί αγαπάνε κάτι ως ηθικό και ευσεβές διότι υπήρχε ήδη ως ηθικό και ευσεβές. Σ’ αυτή την περίπτωση η ευσέβεια και η ηθική αποτελούν έννοια ανεξάρτητη από τους θεούς. Επομένως δεν ήταν στο χέρι των θεών να αποφασίσουν τι θα είναι ευσεβές και ηθικό. Άρα οι θεοί δεν είναι παντοδύναμοι μιας και δεν μπορούν να ορίσουν το ηθικό αλλά αναγκάζονται να το αποδεχτούν και να το αγαπήσουν ως προϋπάρχουσα αρχή.

Ας δούμε και την άλλη πλευρά του διλήμματος, ότι δηλαδή κάτι είναι ευσεβές και ηθικό μόνο και μόνο επειδή οι θεοί το επέλεξαν και το επέλεξαν να το αγαπήσουν. Σε αυτή την περίπτωση η ευσέβεια και η ηθική μετατρέπονται σε καπρίτσιο των θεών, μία έννοια αυθαίρετη η οποία υποβάλλεται στην ιδιοτροπία των θεών και θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, o Θεός του Ισλάμ κατέχεται από μια τέτοια, αυθαίρετη, ηθική: το θέλημα του Αλλάχ.

«Επομένως, και οι δύο επιλογές φαίνεται να είναι καταστροφικές για τον ορισμό που προσφέρει ο Ευθύφρονας αλλά κυρίως για την αντίληψη πως ο θεός μπορεί να είναι ταυτόχρονα παντοδύναμος και πανάγαθος όπως ισχυρίζονται οι περισσότερες μονοθεϊστικές θρησκείες», καταλήγει ο Γιούργας.

Η Βίβλος διδάσκει πως ο Θεός είναι απόλυτα κυρίαρχος και ότι είναι Αυτός που ορίζει τους ηθικούς κανόνες του σύμπαντος. Είναι Αυτός η ύψιστη αρχή και οι εντολές Του είναι απόλυτες. Γι’ αυτό οι

«Η χριστιανική αγάπη» - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«Η χριστιανική αγάπη»  

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους» (Ματθ. 18, 20). Ὥστε, λοιπόν, δέν βρίσκονται δύο-τρεῖς ἑνωμένοι στό ὄνομά Του; Βρίσκονται, ἀλλά σπάνια. Ἄλλωστε δέν μιλάει γιά μιάν ἁπλή τοπική σύναξη καί ἕνωση ἀνθρώπων. Δέν ζητάει μόνο αὐτό. Θέλει, μαζί μέ τήν ἕνωση, νά ὑπάρχουν στούς συναγμένους καί οἱ ἄλλες ἀρετές. Μ’ αὐτά τά λόγια, δηλαδή, θέλει νά πεῖ: «Ἄν κάποιος θά ἔχει Ἐμένα σάν βάση καί προϋπόθεση τῆς ἀγάπης του στόν πλησίον, καί μαζί μ’ αὐτήν τήν ἀγάπη ἔχει καί τίς ἄλλες ἀρετές, τότε θά εἶμαι μαζί του». Τώρα, ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἄλλα κίνητρα. Δέν βασίζουν στόν Χριστό τήν ἀγάπη τους. Ὁ ἕνας ἀγαπάει κάποιον, γιατί κι ἐκεῖνος τοῦ δείχνει ἀγάπη· ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τόν τίμησε· καί ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τοῦ φάνηκε χρήσιμος σέ μιάν ὑπόθεσή του. Εἶναι δύσκολο νά βρεῖς κάποιον πού ν’ ἀγαπάει τόν πλησίον μόνο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί σύνδεσμος τῶν ἀνθρώπων εἶναι συνήθως τά ὑλικά συμφέροντα. Μιά ἀγάπη, ὅμως, μέ τέτοια ἐλατήρια, εἶναι χλιαρή καί πρόσκαιρη. Μέ τό παραμικρό πρόβλημα -ὑβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο- ἡ ἀγάπη αὐτή, πού δέν ἔχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται. Ἀπεναντίας, ἡ ἀγάπη πού ἔχει αἰτία καί θεμέλιο τόν Χριστό, εἶναι σταθερή καί ἀκατάλυτη. Τίποτα δέν μπορεῖ νά τήν διαλύσει, οὔτε συκοφαντίες, οὔτε κίνδυνοι, οὔτε καί ἀπειλή θανάτου ἀκόμα. Ἐκεῖνος πού ἔχει τήν χριστιανική ἀγάπη, ὅσα δυσάρεστα κι ἄν πάθει ἀπό ἕναν ἄνθρωπο, δέν παύει νά τόν ἀγαπάει· γιατί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τά ὅποια παθήματά του, ἀλλά ἐμπνέεται ἀπό τήν Ἀγάπη, τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἡ χριστιανική ἀγάπη, ὅπως ἔλεγε ὁ Παῦλος, ποτέ δέν ξεπέφτει.
Καί τί μπορεῖς, ἀλήθεια, νά ἐπικαλεστεῖς ὡς αἰτία, γιά νά πάψεις ν’ ἀγαπᾶς τόν συνάνθρωπό σου; Τό ὅτι, ἐνῶ ἐσύ τόν τιμοῦσες, αὐτός σ’ ἔβρισε; Ἤ τό ὅτι, ἐνῶ ἐσύ τόν εὐεργέτησες, αὐτός θέλησε νά σέ βλάψει; Μά ἄν τόν ἀγαπᾶς γιά τόν Χριστό, αὐτές οἱ αἰτίες θά σέ κάνουν ὄχι νά τόν μισήσεις, ἀλλά νά τόν ἀγαπήσεις περισσότερο. Γιατί ὅλα ὅσα καταργοῦν τήν συνηθισμέμη συμφεροντολογική ἀγάπη, δυναμώνουν τήν χριστιανική ἀγάπη. Πῶς; Πρῶτον, ἐπειδή ὅποιος σοῦ φέρεται ἐχθρικά, σοῦ ἐξασφαλίζει ἀμοιβή ἀπό τόν Θεό· καί δεύτερον, ἐπειδή αὐτός, ὡς πνευματικά ἄρρωστος, χρειάζεται τήν συμπάθεια καί τήν συμπαράστασή σου.Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιος ἔχει ἀληθινή ἀγάπη, ἐξακολουθεῖ ν’ ἀγαπάει τόν πλησίον, εἴτε αὐτός τόν μισεῖ, εἴτε τόν βρίζει, εἴτε τόν ἀπειλεῖ, μέ τήν ἱκανοποίηση ὅτι ἀγαπάει γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί μιμεῖται τόν Χριστό, πού τέτοιαν ἀγάπη ἔδειξε στούς ἐχθρούς Του. Ὄχι μόνο θυσιάστηκε γιά κείνους πού Τόν μίσησαν καί Τόν σταύρωσαν, μά καί παρακαλοῦσε τόν Πατέρα Του νά τούς συγχωρέσει: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δέν ξέρουν τί κάνουν» (Λουκ. 23,34). Ἡ ἀγάπη, ἐπίσης, δέν ξέρει τί θά πεῖ συμφέρον. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Κανείς νά μήν ἐπιδιώκει ὅ,τι βολεύει τόν ἴδιο, ἀλλά ὅ,τι βοηθάει τόν ἄλλον» (Α΄ Κορ. 10, 24). Μά οὔτε καί ἡ ζήλεια γνωρίζει ἀγάπη, γιατί ὅποιος ἀγαπάει ἀληθινά, θεωρεῖ τά καλά τοῦ πλησίον σάν δικά του. Ἔτσι ἡ ἀγάπη σιγά-σιγά μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ ἄγγελο. Ἀφοῦ τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν θυμό, τόν φθόνο καί κάθε ἄλλο τυραννικό πάθος, τόν βγάζει ἀπό τήν ἀνθρώπινη φυσική κατάσταση καί τόν εἰσάγει στήν κατάσταση τῆς ἀγγελικῆς ἀπάθειας.

Πῶς γεννιέται, ὅμως μέσα στή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀγάπη;

Ἡ ἀγάπη εἶναι καρπός τῆς ἀρετῆς. Ἀλλά καί ἡ ἀγάπη, μέ τήν σειρά της, γεννάει τήν ἀρετή. Καί νά πῶς